| Narodziny |
28 stycznia 1912 Leyden |
|---|---|
| Śmierć |
25 października 1995(w 83) Haarlem |
| Narodowość | holenderski |
| Czynność | Grafik |
| Mistrz | Johannes Josephus Aarts |
Samuel Louis (Sem) Hartz , urodzony dnia28 stycznia 1912w Lejdzie i zmarł później25 października 1995w Haarlem jest holenderskim grafikiem , grafikiem i typografem .
Urodził się Sem Hartz 28 stycznia 1912w Leiden. Dorastał w zreformowanym środowisku żydowskim ; jego ojcem jest portrecista Louis Jacob Hartz.
Uczęszczał do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Amsterdamie i działał w Velsen , Amsterdamie i Haarlemie.
Zatrudniony przez Johana Enschedé & Zonena (1934-77), specjalizował się w znaczkach pocztowych , banknotach i portretach.
Od 1936 większość swojego życia pracował z Johem. Enschedé. Projektuje i graweruje między innymi znaczki i banknoty dla tej firmy graficznej z Haarlem.
W czasie okupacji ukrywał się, ponieważ był Żydem. Skorzystał z okazji, aby wyciąć ciosy dla kroju pisma Emergo, który później został wyprodukowany przez Enschedé.
Jest przyjacielem i kolegą Jana van Krimpena , który również pracuje w Enschede.
Dla angielskiej firmy Linotype , jest autorem nowej serii znaczków holenderskich z podobizną królowej Juliany . Ma również własną prasę Tuinwijkpers, na której hobbystycznie wykonuje druki bibliofilskie . Pismo firmowe tej prasy to czcionka Emergo zaprojektowana przez Hartz w okresie okupacji. Od 1964 do 1972 roku Hartz współpracował z innym drukarzem, Cees van Dijk. Van Dijk wykonuje większość druku, w wyniku czego Hartz jest bardzo rozczarowany, kiedy Van Dijk zaczyna dla siebie Carlinapers. Fakt, że pan Hartz nie opanował wszystkich aspektów zawodu drukarskiego, ilustruje jego konflikt z Anthonym Bakerem, angielskim wydawcą druków bibliofilskich z The Gruffyground Press. Planowana publikacja „Feniksa i żółwia”, sonetu Szekspira wydrukowanego w Civility i oprawionego przez pracowników Joh. Enschedé et Fils jest ostatecznie porażką.
On umarł na 25 października 1995 w Haarlem.
Znaczna część osobistych archiwów Hartza zostaje wysłana po jego śmierci do biblioteki Uniwersytetu w Amsterdamie . Za życia Hartz sprzedał już część swoich archiwów, w tym listy i rysunki, do Muzeum Meermanno w Hadze. Tuinwijkpers, które Hartz drukował w Bibliotece Publicznej w Heemstede po przejściu na emeryturę w 1972 roku, zostały również przeniesione do muzeum po jego śmierci.