Sefer haEgron ( hebrajski : ספר האגרון Księga Collection ) jest dziełem Filologii Hebrajskiej napisany przez Saadia ben Yosseph al-Fayyumi . Jest to pierwsze tego typu dzieło w literaturze żydowskiej.
Saadia wydała pierwszą wersję Egrona w 903 roku, w wieku 20 lat. Zachowało się tylko kilka fragmentów, łącznie ze wstępem. Autor ubolewa nad degradacją języka hebrajskiego wśród Żydów (tęsknotę za czystą mową można spotkać wśród współczesnych mu Arabów).
Ma to przezwyciężyć i pozwolić czytelnikowi na eleganckie pisanie (wydaje się, że sam wstęp ma na celu zilustrowanie takiej elegancji) i kompozycję wierszy, które proponuje do przeczytania tej książki, w której „zebrał” użyteczne terminy i sklasyfikował im. Sefer Egron jest podwójne Lexicon, którego struktura jest wzorowana na arabskiej modelu umieszczenie słowa w kolejności alfabetycznej, aby początkowych i końcowych liter. Werset biblijny służy jako ilustracja każdego słowa.
Druga wersja, skomponowana na czas nieokreślony, zawiera arabskie tłumaczenie niektórych terminów, co czyni ją pierwszą wersją leksykonu hebrajsko-arabskiego, chociaż proponowane definicje są bardzo skrótowe. Zawiera również wykład (w języku arabskim) niektórych podstawowych zasad gramatyki, takich jak teoria rdzeni i poezji. Dlatego książka nosi tytuł Kitab Atsoul al-Shir al-Ivrani („Księga zasad poezji hebrajskiej”).
Miarą sukcesu Egrona jest to, że sam termin ègron , prawdopodobnie wymyślony przez Saadię, jest przez Karaimów traktowany jako dzieło leksykograficzne, a we współczesnym hebrajskim oznacza leksykon .
Fragmenty obu wersji zostały zebrane i zredagowane w 1969 roku przez Nehemię Allony, z krytycznymi uwagami.