Istnieją dwie przeciwstawne definicje sceny kinowej, z których najczęstszym jest zestaw ujęć i część sekwencji . Stąd Vincent Pinel definiuje to jako „Seria ujęć (lub pojedyncze ujęcie) rozgrywających się w tym samym miejscu, z ciągłością czasową i prezentujących dramatyczną spójność. ” . CNRS na swojej stronie „Zoptymalizowane przetwarzanie języka” stosuje bardziej zwięzłą formułę: „Każda z częściowych akcji składających się na jednostkę. "
Inna definicja sprawia, że scena w kinie jest zbiorem sekwencji. Marie-France Briselance i Jean-Claude Morin tak opisują podział scena/sekwencja: „Sekwencja, z łacińskiego sequentia, suita, czyli seria ujęć opisujących akcję, która rozgrywa się w jednym miejscu i w tym samym czasie . Sekwencje odnoszące się do tej samej akcji, ale kręcone w kilku miejscach i kilkukrotnie, tworzą scenę, która oczywiście nie ma nic wspólnego z teatralnym imiennikiem. " Dla nich, scena jest większa niż sekwencji (zarówno pod względem miejsca do czasu), a scena może liczyć w nim kilka sekwencji, które każdy obejmować jeden lub więcej samolotów. Również dla Yannicka Valleta „Sekwencja jest pojęciem czysto filmowym. Oznacza serię ujęć wyrażających główną ideę w dramatycznej jedności miejsca i czasu. " Ten autor podkreśla jedność miejsca i czasu sekwencji. Tylko scena mogła zawierać kilka miejsc i kilka razy.
Przy okazji warto pamiętać, czym jest ujęcie : „Fragment filmu nagrany między włączeniem i wyłączeniem aparatu. ” . Odnosząc się do fikcji i zaadaptowane do użytecznej treści strzelaniny, ta definicja brzmi : „Ujęcie to scena nakręcona pomiędzy dwoma magicznymi słowami sesji: Akcja! I utnij! „ Na początku lat 90. XIX wieku pierwszy reżyser filmowy, William Kennedy Dickson, nazwał dzieło „sceną” („ szene ” po angielsku), a Louis Lumière nazwał swoje rolki „ animowanymi widokami fotograficznymi ”. Później Georges Méliès zainspirował się salą muzyczną, aby ochrzcić swoje zdjęcia „ obrazami ”. Tak można było wówczas przeczytać w praktycznym traktacie o kinie: „Dokładność ruchów reprodukowanych przez ujęcie kinematograficzne zależy od sposobu, w jaki zostało nakręcone. A sam wybór tego wyrażenia: „ustrzelić widok”, wyrażenia uświęconego przez użycie, świadczy o znaczeniu, jakie w kinematografii przypisuje się początkowej operacji. " W języku francuskim, plan słowo zostało wprowadzone w 1920 roku przez jego zastosowania profesjonalnego w miejsce tych przestarzałych pojęć. W języku angielskim było to słowo „ shot ”, które określało, podobnie jak w języku francuskim, połączenie cięcia przestrzeni (kadrowania) i czasowego trwania.
Scena słowna ma ograniczone zastosowanie wśród profesjonalistów, a dokładniej wśród scenarzystów , a czasami jest słabo zdefiniowana, zarówno przez ogół społeczeństwa, jak i przez tych, którzy studiują pisarstwo audiowizualne. „Nie odpowiada niczemu namacalnemu, z wyjątkiem bardzo konkretnych pisarzy. " CNRS podkreśla to poczucie pustki podając jako synonim słowa ... sekwencji scen.
W swojej książce La Dramaturgie , założyciel we Francji prac na ten temat, Yves Lavandier już wprowadził nieporozumienie między sekwencją a sceną, podając tę uzupełniającą definicję sceny: „Dramatyczna scena może mieć miejsce w kilku różnych zestawach, więc zrozum kilka scen logistycznych. „ To, co autor definiuje jako „sceny logistyczne”, może w rzeczywistości odpowiadać sekwencjom, i to słowo widać w końcowym dokumencie literackim, scenariuszu strzelaniny . W technicznym rozbiciu każde ujęcie jest definiowane przez to, co je charakteryzuje: jego kadrowanie (lub kolejne kadrowanie) w stosunku do scenografii i aktorów, jego bezruch lub przeciwnie ruchy kamery, które będą go animowały: panoramiczne lub podróżne , jak również inne dane przydatne do tego, co asystenci i technicy, których to dotyczy, nazywają „badaniem technicznym”, ponieważ jest to tak zdefiniowane: „Wyszczególnianie dokumentu kolejno po sobie, a zwłaszcza dekoracja po dekoracji, wszystko, co jest konieczne podczas kręcenia każdego ujęcia: aktorzy, statyści, meble, odkrycia, wyposażenie techniczne, wyjątkowi technicy, akcesoria, pojazdy (występujące w filmie lub niezbędne do ruchu zespołu i aktorów) itp. " Plany, indywidualnie numerowana, opisane są w funkcję nagłówka, wyświetlając numer porządkowy i główny znaczenie informacji na temat światła, ewentualnie wykaz głównych bohaterów, etc. Krótko mówiąc, wszelkie informacje, które wydają się przydatne reżyserowi i produkcji do przygotowania kręcenia ujęć. "W praktyce - przy pisaniu scenariusza tytuł każdej sekwencji zawiera oznaczenia WEWNĘTRZNE lub ZEWNĘTRZNE następnie DZIEŃ lub NOC oraz miejsce (wystrój), w którym odbywa się akcja" Podziały techniczne doprecyzowują w szczególności elementy geograficzne każdego planu z następującymi nagłówkami, na przykład:
SEQ. 22. PLAN 3. WN. GARAŻ. DZIEŃ. → SEKW. 22. PLAN 4. WN. GARAŻ. DZIEŃ. → SEKW. 23. PLAN 1. ZEW. DROGA.
Znamienne jest, że słowo „scena” nigdy nie pojawia się w treści tych nagłówków.
Zgodnie z tradycją, dramaturgia w teatrze poprzedzająca tę stosowaną przez twórców filmowych, reżyser był i nadal bywa kwalifikowany jako „reżyser”, odpowiedzialny za swoją „reżyserię”, reżyserowanie „gry performatywnych”. aktorów. Ekspresja, związana ze sceną teatru (scenografia i aktorzy), wzmacnia nawet kwalifikację kierownika projektu filmu, a film „z wielkim widowiskiem” jest często określany przez „ustawienie w scenie”, to znaczy powiedzmy wielkością scenografii, bogactwem kostiumów i mnogością statystów. Np.: „Wspaniałe przedstawienie”.