San peyre | |||
![]() Wzgórze San Peyre | |||
Geografia | |||
---|---|---|---|
Wysokość | 131 m | ||
Masywny | Esterel Massif | ||
Informacje kontaktowe | 43 ° 31 ′ 30 ″ na północ, 6 ° 56 ′ 14 ″ na wschód | ||
Administracja | |||
Kraj | Francja | ||
Region | Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże | ||
Departament | Alpes-Maritimes | ||
Wniebowstąpienie | |||
Pierwszy | Nieznany | ||
Najprostszy sposób | Szlak po południowym stoku | ||
Geologia | |||
Skały | Ryolit , łupek miki | ||
Rodzaj | Wulkan Rift | ||
Morfologia | Kopuła lawy | ||
Czynność | Poza | ||
Ostatnia erupcja | Nieznany | ||
Kod GVP | Nie | ||
Obserwatorium | Nie | ||
Geolokalizacja na mapie: Alpes-Maritimes
| |||
San Peyre to stożek z wulkanicznego pochodzenia znajduje się w Esterel , w Mandelieu-la-Napoule , na zachód od Alpes-Maritimes w Francji .
Stożek San Peyre to kopuła (400 × 600 m) z wypukłego, płynnego ryolitu , z pionowymi pryzmatami i wyprostowaną płynnością, umieszczona w permie 250 milionów lat temu. Ten ryolit w kolorze amarantowym zawiera rzadkie fenokryształy kwarcu i sanidyny wielkości milimetra. Ma tło złożone z bardzo małych sferolitów ortez (~ 0,1 mm ) związanych z kwarcem ksenomorficznym. Charakterystyczną płynność skały zaznacza się w skali mikroskopowej przez ustawienie ortotycznych sferolitów.
To urządzenie jest przedłużone dalej na południe przez wiszące skały. Pojawiają się jako subwersyjna żyła fluidalna (200 × 600 m), która tworzy przybrzeżny klif, od plaży Raguette na północy do La Rague na południu.
To z tego miejsca Fenicjanie, a następnie Celto-Ligurianie obserwują zatokę. Do Rzymian by następnie zbudowali tam świątynię poświęconą Merkurego .
W 1182 r. Władca Villeneuve zlecił wybudowanie tam Château d'Avignonnet oraz kaplicy św. Piotra , stąd nazwa San Peyre . W 1241 roku zamek został włączony na własność kościoła Antibes, gdzie znajduje się biskupstwo. Budynki te, odrestaurowane w 1259 roku, zostały zniszczone w 1387 (lub 1390) przez wojska wicehrabiego Turenne; Jednak nadal istnieją ślady na utrzymanie i otaczające ściany.
Guy de Maupassant , podczas swoich wizyt w końcu XIX th wieku, spotkał pustelnika, który żył na emeryturze w kaplicy na szczycie góry. To zainspirowało go do napisania opowiadania L'Ermite, które ukazało się w Gil Blas w 1886 roku. Wiele lat później Mount San Peyre została przemianowana na „świętą górę”.
Oscar Wilde, który spoczął w tych miejscach, jest zachwycony otoczeniem, które opisuje jako „szafirowy błękit morza, ciepłą czerwień porfirów, świetlistość nieba i obfitość kwiatów” .
Wzgórze jest sklasyfikowane jako departamentalny park przyrodniczy. Ten 18- hektarowy park miejski został zakupiony przez Radę Generalną Alpes-Maritimes w 1964 roku.
Ścieżka dla pieszych o długości 3400 metrów przecina ją na łagodnym zboczu, wśród sosen , dębów korkowych , ostrokrzewów i mimozy .
Ścieżka ta zapewnia łatwy dostęp do belwederu położonego na wysokości 131 metrów i znajdującego się na nim stołu orientacyjnego .
Łatwa ścieżka na szczyt parku.
Widok na Mandelieu-la-Napoule i San Peyre.