Sagduction tworzy zjawisko geologicznej w archaiku i Hadean , wprowadzonego Gorman i in. w 1978 roku, związane z niestabilnością skał o różnej gęstości. Różnica ta powoduje zatopienie się gęstszej jednostki półprzewodnikowej ( komatiites ) w mniej gęstej jednostce, co jest przeciwieństwem zjawiska diapiryzmu .
Zjawisko to wyjaśnia tektonikę pionową, magmatyzm sanukitoidów i powstawanie prymitywnych basenów pośrodku płyty tektonicznej , częstych przed -2,5 Ga.
Koncepcja ta została wprowadzona przez Gormana i wsp. w 1978 roku; opisuje odwrotny gradient gęstości, który powstaje, gdy bardzo masywna jednostka (lawa ultrabatowa typu komatiite z d = 3,3) jest ustawiana na jednostce o niższej gęstości (na przykład: złożona skorupa łucznicza, głównie TTG z d = 2,7) .
Ten niestabilny stan jest ustanawiany i równoważony przez zagłębienie najgęstszych skał w mniej gęstej jednostce (obniżenie komatytów w skorupie złożonej z TTG w poprzednim przykładzie), co stanowi ruch przeciwny diapiryzmowi . Po zainicjowaniu przez gęste skały, zjawisko to jest wzmacniane przez aktywne wznoszenie się mniej gęstych skał po bokach odwróconego diapiru.
Zjawisko to jest często wykorzystywane w modelach geologicznych Archean i Hadean do wyjaśnienia tektoniki pionowej w środku płyty tektonicznej. W tamtych czasach nie było zagęszczacza skorupy ziemskiej, co możemy obserwować dzisiaj, ważniejsza jest aktywność konwekcyjna płaszcza , w dużych łańcuchach zderzeniowych nie powstają reliefy. Tektonika Archean i Hadean przejawia się w silnym poziomym komponencie deformacji tektonicznych związanych z ruchem płyt. Zjawisko zwisu jest przywoływane w celu wyjaśnienia pionowych deformacji ciała stałego. Zjawisko zwisania zniknęło wraz z:
Zatapianie ultrazasadowych skał w skorupie może prowadzić do ich stopienia i zanieczyszczenia magmą TTG . Ten bardzo specyficzny granitoidu produkt magmatyzm obliczono alkalicznych bogatych w magnez , często dochodzi fenokryształów z skaleni potasowych zwany sanukitoids . Te granity nadal stanowią od 5 do 10% skał Archeanu.
Sagdukcja może więc tworzyć zagłębienia w środku płyty, związane z zatapianiem się gęstszych skał i umożliwiać gromadzenie się osadów osadowych w kontekście prymitywnych basenów (Hadean do Archean), których mechanizm nie istnieje już po około -2,5 Ga.