Saad Bin Tefla

Saad Bin Tefla Biografia
Zajęcia Dziennikarz , polityk , biznesmen
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Kuwejcki ( w )
Partia polityczna Liberalizm

Saad Bin Tefla (lub Saad Bin Tiflah lub Saad Al Ajmi ) jest kuwejckim biznesmenem i politykiem . Był ministrem kultury i informacji ( 1999 - 2000 ).

Kariera polityczna

Saad Bin Tefla był dyrektorem Kuwejckiego Centrum Informacyjnego w Londynie , a następnie sprawozdawcą w kuwejckim parlamencie. Od 1999 doPaździernik 2000, był członkiem rządu Kuwejtu jako minister informacji i kultury.

Zrezygnował z hukiem rządu Październik 2000. Ta rezygnacja została odebrana jako zdrada przez część postępowych kręgów kuwejckich, a także przez parlamentarzystów.

Kariera zawodowa

Saad Bin Tefla jest byłym kuwejckim uczonym i dziennikarzem, który stał się biznesmenem aktywnym w branży medialnej. Był na czele grupy prasowej Tashkeel Media Group, której jest teraz zwykłym akcjonariuszem.

Jest współautorem londyńskiej gazety arabskojęzycznej Asharq al-Awasat i współautorem innych publikacji Zatoki Perskiej.

Kontrowersje

Saad Bin Tefla jest oskarżony, w swoim czasie w rządzie, odpowiedzialny za wykonanie Alaa Husajna , gubernator lalkowego Kuwejtu podczas irackiej okupacji na Saddama Husajna w 1990 roku Zgodnie z Alaa Husajna, Saad Bin Tefla byłby obiecał mu amnestia przekonać go do powrotu do Kuwejtu. W r. Został skazany na śmierćMaj 2000 wkrótce po jego powrocie.

W 2006 roku, kiedy stracono Saddama Husajna, Saad Bin Tefla powiedział, że powieszenie Saddama to dobry sposób na uczczenie święta Id al-Adha (najważniejszego święta w kalendarzu islamskim). Zdaniem CPlasha stwierdzenie to „przyniosło jeszcze większą niestabilność na Bliskim Wschodzie”. Oświadczenia te zostały również potępione przez władze muzułmańskie jako niezgodne z normami moralnymi Koranu.

W wywiadzie dla New York Times po przyznaniu Pokojowej Nagrody Nobla Saad Bin Tefla potępił lukę między „dobrymi intencjami a złymi czynami” Baracka Obamy.

Bibliografia

  1. Artykuł z Nato Qatar.
  2. Artykuł w Le Figaro.
  3. Gulf News
  4. [1]
  5. Artykuł Asharqa al-Awasata
  6. [2]
  7. New York Times