Pęknięcie ścięgna Achillesa jest przypadkiem polegające na naruszeniu ścięgna Achillesa podłączenia triceps surae w piętowej i zapobiegania (albo co jest bardzo bolesne) przedłużenie stopy.
Może być częściowe lub całkowite.
Jest to człowiek po czterdziestce lub pięćdziesiątce, przy czym coroczna zapadalność rośnie w czasie. Pęknięcie występuje rzadziej u kobiet. Występuje dwukrotnie częściej u sportowców wysokiego szczebla (mężczyzn) niż u amatorów.
Do najczęściej obciążanych zajęć sportowych zalicza się bieganie, piłkę nożną, koszykówkę, skoki i wszelkie ćwiczenia, które poddają ścięgno brutalnemu napięciu. Zerwanie ścięgna Achillesa sprzyja zerwaniu ścięgna przeciwległego.
Leczenie antybiotykiem z grupy fluorochinolonów może osłabić ścięgno Achillesa i ułatwić jego zerwanie, zwłaszcza w połączeniu z kortykosteroidem . Ten wypadek pozostaje jednak wyjątkowy.
Zerwanie nie występuje na zdrowym ścięgnie : dochodzi do przegrupowania tego ostatniego ze zwyrodnieniem lub zwapnieniami, które mogą jednak przebiegać całkowicie bezobjawowo.
Zerwanie jest dość łatwe do rozpoznania, gdy występuje: odgłos rozdzierania tkanek (czasami słyszalny z kilku metrów), ostry ból pod łydką , pojawiający się podczas wysiłku w stawie skokowym i wymagający zatrzymania się. Rzadko dochodzi do tworzenia się kuli z powodu odwrócenia tricepsa łydkowego.
Diagnoza jest teoretycznie stosunkowo prosta: badanie przeprowadza się w sposób porównawczy po obu stronach. Może wystąpić uczucie depresji w dotkniętym chorobą ścięgnie, czasami z siniakiem. Test Thompsona pozytywny (leżenie na brzuchu, brak wyprostu stopy przy ręcznym ucisku łydki) z bardzo dobrą czułością i swoistością. Istnieją źródła błędnej diagnozy: zdolność do wywierania dynamicznego nacisku z przodu stopy i USG może prowadzić do rozpoznania częściowego pęknięcia. MRI jest w porządku, nie ma potrzeby, aby zdiagnozować i wkład odnosi się tylko do wspierania strategii. Jednak w około jednym na pięć przypadków nie stawia się diagnozy.
Inne choroby mogą powodować ból w tylnej części kostki:
Jednym z najczęstszych problemów jest odróżnienie częściowego zerwania od prostego zapalenia ścięgien. W takich przypadkach rezonans magnetyczny jest mało przydatny, a badanie ultrasonograficzne jest bardziej przydatne w tym wskazaniu.
Postępowanie w zerwaniu ścięgna Achillesa było przedmiotem publikacji zaleceń „American Academy of Orthopaedic Surgeons” z 2009 roku.
Unieruchomienie kończyny i przyjmowanie leków przeciwbólowych pozostaje podstawowymi zasadami na początku pęknięcia.
Po zerwaniu istnieją trzy główne techniki naprawy ścięgna Achillesa: technika ortopedyczna (unieruchomienie przez gipsowanie), chirurgia konwencjonalna oraz tzw. Chirurgia „małoinwazyjna” lub przezskórna. Wyniki obu rodzajów operacji są porównywalne, ale satysfakcja pacjenta jest wyższa przy zastosowaniu małoinwazyjnej techniki i jest mniej powierzchownych powikłań infekcyjnych. Rezultat jest czasami niedoskonały, z utrzymującym się dyskomfortem funkcjonalnym. Poprawa występuje głównie w pierwszym roku, a następnie słabnie.
Niezależnie od wybranej opcji leczenia, ryzyko zapalenia żył jest wysokie.
Polega na gipsowaniu stawu skokowego poniżej kolana w dwóch kolejnych odlewach. Pierwszy w pozycji końskiej (czubek stopy wysunięty tak, aby zbliżyć do siebie oba końce ścięgna), drugi pod kątem 90 °.
Ta niechirurgiczna technika ma jednak tę wadę, że trwa dłużej, wymaga dłuższej fizjoterapii i ma wyższy wskaźnik nawrotów w porównaniu z innymi technikami. Długoterminowe wyniki są jednak równoważne z wynikami operacji i ta metoda jest preferowana u osób o niewielkiej aktywności lub u których ryzyko operacyjne nie jest znikome.
Polega na zszyciu po rozcięciu na 10 do 15 centymetrów dwóch części ścięgna.
Jest to technika o najniższym odsetku nawrotów (około 1%), niemniej jednak obarczona jest dużym ryzykiem pooperacyjnym.
Polega na wykonaniu dwóch małych nacięć w dolnej części stawu skokowego, przez które chirurg przeprowadza dwie igły, aby umieścić małe harpuny, z których każda jest przymocowana do nici, zaciśnięta w celu przybliżenia górnej części ścięgna do pozostałej części. następnie zablokowany. Nici mogą być syntetyczne i usunięte przez chirurga po około 6 tygodniach lub wchłanialne.
Zaletą tej techniki jest niski odsetek nawrotów (blisko 2%) i niewielka interwencja, na ogół ambulatoryjna. Stanowi mniejsze ryzyko pooperacyjne niż technika konwencjonalna. Musi być zastosowany w ciągu ośmiu dni po rozpadzie.
Pacjent może na ogół dokonać wyboru między tymi różnymi technikami, z wyjątkiem przypadków, gdy pęknięcie jest szczególnie blisko kości, jest stare lub w różnych szczególnych przypadkach w zależności od diagnozy chirurga.
Ta technika chirurgiczna została opracowana z obiecującymi wynikami. W ścięgnie Achillesa wykonuje się 3 cm nacięcie, a następnie pod skórę wprowadza się instrument. Długie igły z nitkami są następnie przenoszone przez skórę i każdą część zerwanego ścięgna. Zaletą tej techniki jest minimalne nacięcie, a przede wszystkim dobra wizualizacja ścięgna. Rzeczywiście, inne techniki szycia przezskórnego nie pozwalają zobaczyć ścięgna, a tym samym zapewnić skuteczność szwu. Ważne jest, aby wiedzieć, że jednym z głównych problemów związanych z tak zwanym „klasycznym” szwem z długim nacięciem jest to, że podczas gojenia mogą tworzyć się zrosty między skórą a ścięgnem, utrudniając rehabilitację, a czasami bolesną ”. minimalnego nacięcia. Ta technika, często używana przez elitarnych sportowców, działa dobrze.
Jest to technika zszywania ścięgna identyczna jak szycie chirurgiczne, ale wykonywana bez otwierania skóry. Specjalna duża zakrzywiona igła umożliwia wykonanie całego szwu przez sześć przezskórnych punktów wejścia. Ostatni węzeł jest zakopany pod skórą. Zastosowana nić może być wchłanialna. U konia unieruchomienie wykonuje się przez trzy tygodnie bez podparcia, a następnie wykonuje się kolejne unieruchomienie stopy blisko 90 ° przez kolejne trzy tygodnie z podparciem. Następnie rozpoczyna się rehabilitacja. Ta technika pozwala na mocne szycie bez wad nacięcia chirurgicznego.
Jest to powolne i stopniowe i należy zachować ostrożność, aby w jak największym stopniu uniknąć ryzyka nawrotu. W najlepszych przypadkach wsparcie można uzyskać od drugiego tygodnia. Pacjent będzie mógł powrócić do prawidłowego chodu (czasami z towarzyszącym utykaniem) po 3 miesiącach i nie może liczyć na powrót do uprawiania sportu przed - w najlepszym przypadku - 6 miesięcy, chyba że uprawia aktywność fizyczną, która nie obciąża lub nie obciąża ścięgna (pływanie). z wyjątkiem stylu klasycznego, ergometru ręcznego itp.).