Robert z Saint John

Robert z Saint John Funkcjonować
Prezydent
Stowarzyszenia Prasy Dyplomatycznej
1958-1961
Jean Allary Maurice Delarue
Biografia
Narodziny 12 czerwca 1901
Paris 7 th
Śmierć 16 stycznia 1987
Paryż 10 tys
Imię i nazwisko Robert René Raoul Radet z Saint John
Oficjalne imię Robert René Raoul Radet z Saint-Jean
Narodowość Francuski
Trening Kolegium Stanisława
Kinga King
Zajęcia Dziennikarz , pisarz
Redaktor w Przegląd tygodnia
Rodzeństwo Claude Bouchinet-Serreulles
Inne informacje
Różnica Nagroda Marcela-Prousta (1984)
Archiwum prowadzone przez Archiwa departamentalne Yvelines (166J, Ms 9834-9835)

Robert de Saint Jean , urodzony dnia12 czerwca 1901w Paryżu i zmarł w tym samym mieście dnia16 stycznia 1987, jest francuskim pisarzem i dziennikarzem. Był towarzyszem francuskojęzycznego amerykańskiego pisarza Juliena Greena . Podobnie jak ten ostatni prowadził publikowany przez siebie dziennik, który pozwala zrozumieć francuskie życie kulturalne na przestrzeni kilkudziesięciu lat.

Biografia

Syn Raoula Radeta de Saint Jean i Charlotte Serreulles, którzy wnioskowali o rozwód i uzyskali rozwód, wychowywany w mieszczańskim środowisku w Paryżu, w szczególności przez babkę ze strony ojca (Céline-Marie z domu Duhamel, żona w drugim małżeństwie i wdowa po generale de brygada Robert de Saint-Jean), przyrodni brat Claude Bouchinet-Serreulles , był uczniem w Collège Stanislas (Paryż) do 1918 roku. Następnie studiował w Wielkiej Brytanii, w Cambridge, gdzie miał pokój w King's College .

Od 1924 był sekretarzem redakcji, następnie redaktorem naczelnym Styczeń 1928 w 1 st kwiecień 1935od tygodniowy przegląd François Le Grix, opublikowane przez Plon. Jest w szczególności felietonistą literackim, powieściami i esejami; kieruje rubryką „Życie Literackie” . Potrafił tam pisać rzadkie artykuły polityczne. Tak więc w 1925 r. dość surowy artykuł poświęcony słabościom partii przeciwnych lewicowemu kartelowi , który klasyfikuje go na prawicy. Prowadzi wraz z kolegą Rogerem Gironem niezwykłe badanie przekonań politycznych młodych pisarzy (Drieu la Rochelle, Montherlant, Jean Cassou, André Maurois, Cocteau, Henri Rambaud, Maurice Martin du Gard, Ramon Fernandez itp.) w 1926 r. potem sam, w ten sam sposób, przeprowadził wywiady z przemysłowcami i osobistościami związanymi ze światem biznesu.

To właśnie w domu Le Grix, homoseksualisty jak on, poznaje w sobotę powieściopisarza Juliena Greena22 listopada 1924. Oboje zostali zaproszeni na herbatę z innymi przyjaciółmi dyrektora tygodnika La Revue . Ich miłość jest nie tylko platoniczna, w przeciwieństwie do tego, co twierdził Green za życia i jak ujawnił ten ostatni w pośmiertnym Full Diary (opublikowanym w 2019 roku). Doświadczają prawdziwej fizycznej bliskości i tworzą wolną parę w okresie międzywojennym. Wszyscy pomnażają okazjonalnych partnerów, których czasem dzielą. W latach 1929-1930 dzielili mieszkanie ze starszą siostrą Juliena, Anne Green , powieściopisarką . Utrzymywali się bardzo blisko przez sześćdziesiąt lat, odbywając wiele wspólnych podróży (Niemcy, Austria, Włochy, Tunezja, Stany Zjednoczone, Dania, Szwecja itd., w latach 20. i 30. XX wieku). Zwiedzanie i wizyty kulturalne często przeplatają się z przygodami seksualnymi. Podróżuje też bez Juliena Greena, ponownie spotykając ludzi. Green dołącza do niego w Londynie od września doListopad 1936 potem w styczniu-luty 1937. W Paryżu, w okresie międzywojennym, bywał w miejscach popularnych wśród homoseksualistów, takich jak brasserie Sélect, kawiarnia Smith, klub Liège i łaźnie w Odessie. Spotyka tam chłopców, czasem prostytutki. Odwiedzał także kręgi literackie ze swym towarzyszem, zwłaszcza André Gide , Jean Cocteau , André Malraux , François Mauriac , Henry de Montherlant i wieloma innymi pisarzami. Zacierał się także z malarzami ( Salvador Dali , Christian Bérard czy Pavel Czeliczew ) i patronami społecznymi (szczególnie Marie-Laure de Noailles i jej mąż Charles de Noailles ).

W latach 30. był doradcą wydawcy Plon ; kieruje kolekcją „Rzeczy widziane” , uruchomioną wKwiecień 1930i przerwane w 1935. Napisał sztukę, której nie zdążył wystawić. Gallimard opublikował jednak swoją jedyną powieść w 1936 roku, Le feu sacré . Opowiada o młodym chłopcu René, który dorasta wraz z matką i babcią, przygnieciony pamięcią o starszym bracie, który zginął podczas I wojny światowej i wyidealizowanym przez matkę, i który stopniowo traci nad tym kontrolę. brat, nieporęczny i fałszywy. Julien Green wygłasza chwalebną relację w Le Figaro , nie wspominając o ich związku. W tym samym dzienniku Robert de Saint Jean recenzował pracę Greena z poprzedniego roku, ponieważ Le Grix nie chciał publikować swojej rubryki w tygodniku La Revue .

Jest głównie dziennikarzem. Jego pierwsza książka, opublikowana w 1934 r. i poświęcona Stanom Zjednoczonym Roosevelta , które odwiedził z Greenem, ukazywała się wcześniej w formie artykułów w różnych czasopismach ( Le Temps , Le Figaro , Paris-Midi , Marianne , Les Literary News , Vu , Rewia Tygodnia itp.). Przyznali mu Nagrodę Fundacji Strassburgera. Jego podróże z zielonym pozwolił mu na spotkanie przywódców politycznych, takich w 1935 roku jako kanclerz Kurt Schuschnigg w Wiedniu czy Mussoliniego w Rzymie, a także artykułów pisać dla Weekly Revue , prowincjonalnym okresowych lub paryskich dzienników takich jak Le Petit. Parisien , Le Figaro lub Dziennik . Pracował dla dziennika Paris-Soir z Jean Prouvost , od 1936 roku ta gazeta zaproponował mu stanowisko korespondenta w LondynieKwiecień 1936. Był specjalnym korespondentem tej gazety, w Londynie od lipca 1936 do 1937, w Austrii, Albanii i Czechosłowacji w 1938, w Rzymie i Londynie w 1939. Następnie opublikował kilka artykułów w innych gazetach, takich jak Le Figaro . Wczerwiec 1940, jest zastępcą dyrektora Prouvost, który był odpowiedzialny za informację i cenzurę przez Paula Reynauda .

Następnie opuścił Francję, ponieważ został wpisany na niemiecką czarną listę z powodu swoich artykułów i dołączył do Stanów Zjednoczonych dzięki Julienowi Greenowi i jego koneksjom. Został asystentem Pierre'a Lazareffa , byłego redaktora Paris-Soir , francuskiej sekcji Office of War Information ( Office of War Information ). Był także korespondentem France-Afrique, a następnie Agence France-Presse w 1944 roku.

Po wojnie wrócił do Francji, pracował dla France-Soir de Lazareff, od 1946 do 1948, dla tygodnika Carrefour – napisał artykuł z nr 4, wwrzesień 1944a jego artykuły są liczniejsze od 1946 do 1957 - w dzienniku Le Parisien libéré - również należącym do Émiliena Amaury - następnie w Paris Match Jeana Prouvosta, do 1968. Pracuje w kierunku ich służby zagranicznej. W latach 1958-1962 przewodniczył Stowarzyszeniu Francuskiej Prasy Dyplomatycznej . W 1960 roku był krótko dyrektorem literackim w Plon.

W 1984 otrzymał Nagrodę Marcela-Prousta .

Pracuje

Uwagi i referencje

  1. 1907 według nekrologu Le Monde  : Przeczytaj online
  2. Stan cywilny w aktach osób zmarłych we Francji od 1970 r.
  3. Urodzony 8 lutego 1873 w Pontivy (Morbihan)
  4. Zbiór wyroków Rady Stanu , 1890 r
  5. Roberta de Saint Jean, przeszłość nie żyje. Pamiątki , Grasset, 1983
  6. Ibidem
  7. The Weekly Review , styczeń 1928 , Patricia Sorel, Plon: The sense of history (1833-1962) , Presses Universitaires de Rennes, 2018, s.  148
  8. Wiadomości Literackie , 13 kwietnia 1935 . Chciał zrezygnować w 1929 roku, ale Le Grix odmówił: Julien Green, Journal complet 1919-1940 , Robert Laffont, 2019, s.  120
  9. Przegląd Tygodnia , listopad 1925, R. de Saint Jean, „Przyszłość opozycji” . Artykuł oklaskiwany przez Charlesa Maurrasa w L'Action française  : L'Action française , 14 listopada 1925
  10. Przegląd Tygodnia , 16 stycznia 1926, „Młodzież wobec polityki”
  11. Tygodnik , 26 czerwca 1926 , tamże, 17 lipca 1926
  12. Julien Green, Pełny Dziennik 1919-1940 , Robert Laffont, coll. Książki, 2019 ( „Czwartek, 5 maja (1932). Przyszedł facet. Na kolacji rozmowa o klubach w Paryżu. Robert niewiele mówił. Po kolacji poszliśmy do salonu i usiedliśmy przed kominkiem, Facet w fotelu wystarczająco daleko od nas. Siedział bardzo elegancko i wyglądał bardzo przystojnie. Rozmawialiśmy po angielsku. Rozmowa trwała ponad dwie godziny. Nie lubię obciążać gospodarzy za obiad, ale około 10 rano Robert skinął na przystojnego skurwysyna, żeby podszedł i usiadł między nami, co Guy natychmiast zrobił, porzucając się bez najmniejszego zakłopotania. Przed chwilą przystojny chłopak opowiadał o książkach Maughama tym dobrze podniesionym głosem, tak charakterystycznym dla Anglików, teraz rozstawionymi nogami, podawał nam usta, a zwłaszcza kutasa.(…) ( s.  420 ), Środa 8 czerwca (1932): (...) Dopóki będzie o godz Paris, Robert będzie się bawił (mam nadzieję) w towarzystwie Pierre'a, z którym umówiłem się na ten wieczór. (...). Piątek 10 czerwca (1932): Robert posmakował mojego podboju w poniedziałek wieczorem. Znalazł w niej jeszcze więcej łaski niż ja i chłopska świeżość Pierre'a (...) sprawiła, że ​​spędził przyjemną godzinę. Pierre jest Bretonem i wciąż całkiem niewinny ” , s.  439 ), „Środa 3 czerwca (1936): Przedwczoraj w Montparnasse z Robertem. Wychowaliśmy młodego chłopa z Tyrolu, wysokiego chłopca o brzydkiej, ale podniecającej twarzy, rumianych policzkach, szerokich, śliskich ustach, bardzo białych zębach. W moim domu rozebrał się i natychmiast położył na brzuchu. Jego sprężysty tyłek przestraszył mnie (...)” . ( s.  1024 ); Frédéric Martel , Wiek piekła homoseksualnego i katolickiego pisarza Juliena Greena , 12 września 2019 r., Witryna franceculture.fr ( Przeczytaj online )
  13. Julien Green, op. cyt. : „Niedziela, 18 maja (...) Tylko Robertowi udało się przywrócić mi szczęście. Dziś rano, jak co dzień, poszedłem ją pocałować do łóżka. W półmroku wyglądał jak mały chłopiec. Kiedy biorę kąpiel i golę się albo jem lunch, często myślę, że cudownie jest poznać ją na tyłach mieszkania, śpiącą jak moje dziecko. Wydawał mi się dziś rano tak piękny i tak ekscytujący, że wyładowałam się między jego śliczne pośladki” ( s.  173 ).
  14. Julien Green, op. cit., „Sobota 30 lipca (1932): Wczoraj po południu w desperacji pojechaliśmy do Karlsbadu (Luisentrasse). Podąża za nami kilku brzusznych panów i na korytarzu ociera się o nas. Pojawia się raczej brzydki chłopak, ale z ekscytującą brzydotą i zgrabnym tyłkiem. Po kilku przejściach wokół niego dołączamy do niego w korytarzu. Jest już tam z innym chłopcem, który się do niego przykleja, warcząc z rozkoszy” ( s.  469 ), „sobota 15 kwietnia 1933 (...): Robert robi znak chłopcu trochę mniej brzydkim niż inni, którzy podąża za nami, ale jego towarzysze, zazdrośni, że nie zostali wybrani, również podążają za nami, aby przeszkadzać i przeszkadzać w naszej przyjemności. To wszystko jest powiedziane kategorycznie: Powinniśmy opisać ten spacer wzdłuż morza, w cieniu pełnym perfum. Chłopak ma ślad wąsów, czarny puch nad wargą, ale jego oczy są piękne (...)” ( s.  589 , „Środa 17 kwietnia (1935): Poniedziałkowy wieczór Arduini prezentuje nam śliczną Czwórkę z nas spotkaliśmy się u stóp pomnika Marka Aureliusza i to właśnie w kawalerskim pokoju Arduiniego (...) Arduini miał nas (...) z dyskrecji” ( s.  904).
  15. Julien Green, op. cit., „Środa 22 stycznia (1936): (...) Mój Robert wrócił dziś rano o 10 rano (...) Co za radość go przytulać! Otarł wszystkie moje łzy. Odniósł sukces w Kopenhadze, Norwegii i Szwecji, miał dwie przygody” ( s.  1007 ), „Poniedziałek 10 sierpnia (1936) (...) Jest zadowolony ze swojej pracy w Londynie, gdzie ma nadzieję znaleźć małe mieszkanie. W Hyde Parku w nocy miał miłe spotkanie, strażnik w mundurze. " ( str.  1033 =
  16. Julien Green, op. cit., „Niedziela 3 maja (1936) (...) Robert odbył dość nieprzyjemną rozmowę z młodym oszustem przy rue Michel Ange. Chłopak chwycił klucz do mieszkania, rzucając raczej niejasne groźby. Później wrócił, aby zwrócić klucz do konsjerża. Chciał więcej pieniędzy, niż zaproponował mu Robert. Ta historia uderzyła mojego biednego Roberta. Concierge doskonale zdaje sobie sprawę z naszych przyzwyczajeń, ale jest dobrą kobietą, która ograniczyła się do zalecenia Robertowi ostrożności” ( s.  1021 ).
  17. Patricia Sorel, Plon: Sens historii (1833-1962) , Presses Universitaires de Rennes, 2018, s.  141 ; Komedia , 7 sierpnia 1932
  18. Julien Green, op. cit., „Wtorek 19 lipca (1932): Wczoraj, po obiedzie, Robert dał mi maszynową kopię swojej sztuki. Pozostałem oszołomiony emocjami” ( s.  463).
  19. Les Nouvelles littéraires , 7 marca 1936 , Kandyd , 7 maja 1936
  20. Le Figaro , 8 lutego 1936
  21. Komedia , 6 maja 1934
  22. Le Journal , 28 stycznia 1935, R. de Saint Jean "Chez le Chancellier Schuschnigg" ; Julien Green op. cit., s.  866
  23. Julien Green, op. cit., „Niedziela 28 kwietnia 1935: Robertowi jeszcze nie udało się zobaczyć Mussoliniego. Wielki człowiek przemawiał dziś rano na Place de Venise. (...). ( s.  915 ) Poniedziałek 14 maja: (...) Robert dziś ponownie zobaczył Mussoliniego. Uderzyło go wszystko, co powiedział mu ten wielki człowiek” ( s.  932 ).
  24. Le Grand Echo du Nord de la France , 23 lipca 1935 , Le Figaro , 6 lutego 1935 , La Revue Weekaire , 23 lutego 1935 , Le Petit Parisien , 17 sierpnia 1935 , Ibidem, 29 września 1935
  25. Julien Green, op. cit., s.  1019 , s.  1021 ( "Niedziela 3 maja (1936)) (...) Robert codziennie jeździ do Paris-Soir uczyć się fachu. W lipcu jedzie do Londynu" )
  26. Julien Green, op. cit., s.  1138 ( "Sobota 20 listopada (1937): (...) Wysłał do Prouvosta swoją rezygnację" )
  27. Le Figaro , 14 marca 1938
  28. Robert de Saint Jean, Journal d'un journal , Grasset, 1974
  29. Le Petit Marocain , 11 lipca 1944 , Jean Huteau, Bernard Ullmann, AFP: historia francuskiej agencji prasowej: 1944-1990 , 1992, s.  40
  30. Carrefour , 16 września 1944 r., R. de Saint Jean, „Kto będzie prezydentem Stanów Zjednoczonych?” (w jednym)
  31. Le Monde , 24 stycznia 1987 (1957 według tego artykułu), Le Monde , 13 stycznia 1958 , Ibid., 15 stycznia 1960 , Ibidem, 22 stycznia 1962
  32. Patricia Sorel, op. cyt. str.  280

Linki zewnętrzne