Zarybianie polowań

W dziedzinie gospodarki łowieckiej , zarybianie odnosi się do aktywności wprowadzania zwierząt do natury służyć jako gra dla polowania rekreacyjnego.
Jest to w pewnym sensie polowanie na to, co „  zarybianie  ” jest lub było (ponieważ jest coraz rzadsze) dla wędkarstwa rekreacyjnego. Według ONCFS „celem tych wypuszczeń jest utrzymanie bardziej motywującej działalności łowieckiej dla myśliwych” .

Zwierzęta te są legalnie polowane i najczęściej pochodzą z hodowli specjalistycznej. Rzadziej wiąże się to z przenoszeniem małych populacji, na przykład królików uwięzionych przy użyciu fretek lub dzików lub jeleni wyekstrahowanych z nieruchomości, w przypadku których uznano je za niepożądane lub zbyt liczne, aby mogły zostać wprowadzone na wyludnione terytorium, gdzie mogłyby służyć jako rodzice i / lub być ściganym; w tym drugim przypadku mówimy wtedy raczej o „translokacjach” .

W Europie co roku, nawet zimą, wypuszczane są na wolność dziesiątki milionów zwierząt.

Praktyka ta rodzi pytania dotyczące modelu ekonomicznego i łowieckiego, kwestii zdrowotnych i ekoepidemiologicznych dotyczących niektórych zagrożeń związanych z chorobami odzwierzęcymi, a także kwestii ekologicznych, etycznych lub bioetycznych, ponieważ wszystkie dostępne badania dotyczące długoterminowych skutków zarybiania wskazują na bardzo wysoką śmiertelność w obszar piersi wypuszczonych zwierząt, a także zagrożenia dla zdrowia i / lub problemy związane z zanieczyszczeniem genetycznym , które mogą wyjaśniać nieskuteczność lub nawet kontrproduktywność większości tak zwanych operacji „zarybiania”.

Ilościowe znaczenie uwolnień

Zarybianie jest powszechnie praktykowane w Europie i Ameryce Północnej, generalnie kosztem lokalnych stowarzyszeń łowieckich lub organizacji regionalnych zajmujących się polowaniami rekreacyjnymi, które są również (w Europie i Ameryce Północnej) głównym źródłem dochodu dla dzierżawców ziemi i lasów do polowań i dla tych, którzy te zwierzęta sprzedają.
W Europie co roku hoduje się i wypuszcza na wolność dziesiątki milionów zwierząt. Stosuje się je głównie wiosną lub latem, rzadziej zimą.

Przykładowo około 2000 r. Około 3 mln kuropatw wypuszczano każdego roku w Hiszpanii, głównie jako zwierzynę łowną i polującą (głównie jesienią, a czasem wiosną); Niewielka liczba hodowlanych kuropatw wykorzystywana jest również do szkolenia psów myśliwskich lub podczas tzw. „Tradycyjnych” strzelanek kuropatwowych.

Metoda produkcji zwierzęcej

Większość zwierząt hodowlanych pochodzi z intensywnej, półprzemysłowej hodowli . Gospodarstwa te muszą we Francji podlegać zezwoleniu administracyjnemu. Ale monitoring weterynaryjny tych zwierząt hodowlanych jest mniej obszerny niż tych, którzy produkują zwierzęta wysyłane do rzeźni , zwłaszcza tuż przed ich spożyciem przez ludzi.

Ponadto, aby przyzwyczaić ptaki do przyszłego środowiska, woliery, a następnie ewentualne woliery przed wypuszczeniem, często umieszcza się w lesie lub w środowiskach półnaturalnych. W takim środowisku, które nie zostało wybrane przez zwierzę, i gdzie przez kilka miesięcy będzie zmuszone do życia w klatce i / lub w pobliżu swoich kongenerów na małej przestrzeni, jego pasożyty (nicienie, pchły, kleszcze i inne roztocza, w szczególnie…), a niektóre patogeny mogą znaleźć sprzyjające warunki dla inwazji.

Trendy

Od lat pięćdziesiątych XX wieku przynajmniej w przypadku niektórych gatunków zaobserwowaliśmy zarówno, że uwolnione liczby są większe, jak i że znajdują się one na coraz bardziej rozległym terytorium.

Tak więc we Francji tysiące kuropatw wypuszczanych jest obecnie na „obszarach, na których nie występuje naturalnie”, odnotowuje ONCFS, który określa, że ​​w 1984 r . Wypuszczenia dokonano w 37 departamentach, wszystkie zlokalizowane na obszarze występowania. Naturalny gatunek w 1984 r. podczas gdy w 1998 roku zostali zwolnieni w co najmniej 73 oddziałach. Zwiększa się również liczba wypuszczanych kuropatw (z 400 000 rocznie w 1970 i 1975 r. Do 800 000 rocznie 10 lat później. W 1996 r. Szacowano, że we Francji wypuszczono 2,5 miliona hodowlanych kuropatw.

Ocena skuteczności / nieefektywności zarybiania

Oprócz tradycyjnych metod oceny i monitorowania (technika znakowania i przechwytywania), dodano nowe sposoby monitorowania telemetrycznego , a także nowe metody analizy genetycznej. Od lat 90-tych XX wieku umożliwiły badania naukowe bardziej wiarygodne i precyzyjne. Z wszystkich dostępnych badań naukowych i łowieckich wynika, że ​​operacje repopulacji są nieskuteczne w perspektywie średnio- i długoterminowej, ponieważ są one praktykowane od kilkudziesięciu lat. Inne badania doprowadziły do ​​tych samych wniosków w odniesieniu do zarybiania ryb hodowlanych, przy czym w obu przypadkach przyczyny tych niepowodzeń były podobne.

Główną i prawie natychmiastową przyczyną niepowodzenia jest wysoka śmiertelność ponownie wprowadzonych zwierząt: na przykład według hiszpańskiego badania opublikowanego w 2000 r .: 40% wypuszczonych kuropatw hodowlanych umrze w pierwszym miesiącu, z czego 25-30% pierwsze 72 godziny, głównie z powodu drapieżnictwa, wobec którego wydają się bardziej bezradne niż ptaki, ale są też inne przyczyny (szczegółowo poniżej).

Znane przyczyny niepowodzeń uzupełniania zapasów i możliwe ulepszenia

Sztuczne zasiedlanie środowiska rolniczego, naturalnego lub półnaturalnego ma wady i ryzyko, które tłumaczą wiele niepowodzeń, a nawet fakt, że znaczące odnawianie i odnawianie się każdego roku nie ma wpływu na dziką populację.

Odwrotne skutki

Pomimo reintrodukcji milionów zwierząt, zmniejszające się populacje są zwykle tylko bardzo tymczasowo wspierane lub przywracane.
Paradoksalnie, zarybianie może czasami nawet osłabić populacje reliktowe, uszczuplając ich dziedzictwo genetyczne, co jest jeszcze bardziej krytyczne w kontekście globalnych lub lokalnych zmian, które wymagają, aby dzikie zwierzęta szybko dostosowały się do zmieniającego się środowiska ( zmiana klimatu , utrata selekcji naturalna). drapieżniki, pojawiające się choroby, zanieczyszczenie, w tym pestycydy, zanikanie stawów, zakłócenie obiegu wody przez sztuczność terytorium itp.

Ponieważ zwierzęta zarybiane są nieodpowiednie dla swojego środowiska, są one korzystne dla drapieżników (lisów i ptaków drapieżnych, szczególnie w przypadku kuropatw) niż populacje reliktowe, które chcieliśmy wspierać demograficznie.
W przypadku kuropatwy czerwonej według ONCFS (2013) „praktyki te sprawiają, że prawie niemożliwe jest monitorowanie ewolucji francuskiej populacji kuropatwy na podstawie próbek. Ryzyko nie jest zerowe, że gatunek w stanie dzikim zniknie niezauważony ” . Ponadto „Jeśli większość tych ptaków zostanie zabita w pierwszych tygodniach polowań (rys. 10), łowione są również„ dzikie ”kuropatwy i to w coraz większym stopniu w ciągu sezonu. Dlatego błędem jest twierdzenie, że „tchórze chronią dzikusów”. To przekonanie może być niebezpieczne, ponieważ może zachęcić ludzi do przedłużenia sezonu łowieckiego. ” . Poprzez masową eliminację nieodpowiednich zwierząt hodowlanych (i często źródło zanieczyszczenia genetycznego i / lub homogenizacji genetycznej) drapieżniki w pewnym sensie służą szczątkom dzikiej populacji, ale presja drapieżnicza sztucznie stymulowana przez wypuszczanie może następnie zwrócić się przeciwko dzikie osobniki, które nadal podlegają presji łowieckiej po zdziesiątkowaniu wypuszczonych zwierząt przez drapieżniki i polowania. Nie należy też lekceważyć drapieżnictwa kotów i psów na kuropatwy, wspomina ONCFS.

Przyczyny niepowodzenia

Wśród przyczyn niepowodzenia (cytowane w literaturze i formułujące naukowy konsensus):

• zwierzęta gospodarskie są prawie zawsze gorzej przystosowane do życia w przyrodzie niż ich dzikie odpowiedniki;
• w gospodarstwach występują problemy związane z zanieczyszczeniem genetycznym . Postępy w dziedzinie genomiki i analiz genetycznych stosowanych w biologii ochrony z zasobów genetycznych potwierdziły, że reintrodukcje ze szczepów genetycznie jednorodnych i zbyt słabej hodowli może stwarzać poważne problemy zanieczyszczenia genetycznego i zubożenia genetycznej;
• niektóre problemy zdrowotne mogą czasami wywoływać niepożądane skutki;
• Operacje repopulacji (ze zwierząt hodowlanych, a czasem translokacji) nie są generalnie poprzedzone szczegółową analizą przyczyn depopulacji (ponowne wprowadzenie zwierząt do środowiska zdegradowanego lub nawet w coraz większym stopniu zdegradowane (w tym przez strzał ołowiu ) skutkuje większym ryzykiem niepowodzenia) ;
• znaczenie ma sposób wypuszczania zwierząt. W niektórych przypadkach park aklimatyzacyjny (lub woliera) wydaje się być w stanie poprawić przeżywalność, a zwłaszcza fakt nie wypuszczania zwierząt w sposób grupowy może poprawić ich przeżycie (np. Na 62 kuropatwach radioznakowanych przez Gortázara i in. (2000 ), połowa została wypuszczona razem, a druga połowa w rozproszonych miejscach. Te, które zostały wypuszczone pojedynczo iw sposób rozproszony, miały znacznie większe szanse na przeżycie (6 razy więcej pod koniec pierwszego miesiąca; 37, 4 ± 1,8% w porównaniu z tylko 5,8 ± 1,1%) Efekt agregacji i brak doświadczenia zwierząt wydaje się bardzo ułatwiać drapieżnictwo (przez lisy i orły przednie w tym regionie oraz w przypadku kuropatwy). Autorzy doszli do wniosku, że zarybianie nie jest odpowiednim narzędziem do zarządzania kuropatwą, ale można ją przynajmniej ulepszyć (pod względem przetrwania) poprzez wypuszczanie na rozproszone stanowiska.
• translokacje wiążą się z ryzykiem przeniesienia pasożytów i patogenów, które można zmniejszyć dzięki kontrolom weterynaryjnym i kontrolom lekarskim, kwarantannie i profilaktycznym zabiegom przeciwpasożytniczym;
• Z powodu niepokojów, nowych zapachów, braku punktów wodnych lub z niezrozumiałych przyczyn wypuszczane zwierzęta mogą szukać innych miejsc do żerowania lub kwaterowania niż te, które zostały dla nich wybrane. Aby zabezpieczyć je pod względem geograficznym, czasami są one najpierw wypuszczane w zagrodzie w celu aklimatyzacji na nowym terytorium i / lub oferując im pożywienie lub schronienie (sztuczna dzicz w przypadku królika). Zarybianie królikami było i nadal jest częste, ale często kończyło się niepowodzeniem, podczas gdy gdzie indziej zdarza się, że te same króliki roją się bez możliwości regulowania populacji przez właścicieli. Badania i modele mają na celu określenie kryteriów powodzenia takich reintrodukcji. Nowym sposobem selekcji genotypów stada lęgowego w celu śledzenia wydajności lub negatywnych skutków repopulacji jest wykorzystanie narzędzi biologii molekularnej
• Zwierzęta hodowlane mogą zostać wprowadzone na wolność wraz z pasożytami lub patogenami, które mogą przekazać swoim dzikim pokoleniom;
• W przypadku kuropatwy rudej większość ptaków wprowadzonych w ten sposób na wolność to mieszańce lub potomkowie linii hybrydowych, których genom został poddany introgencji genów innego gatunku, co może przyczynić się do zanieczyszczenia genetycznego gatunku. jest coraz bardziej reliktowa. To samo dotyczy innych gatunków (na przykład królików lub dzików);
• Zarybianie odbywa się z kilku słabo zróżnicowanych genetycznie linii hodowlanych. Pomagają ujednolicić pulę genetyczną dzikich populacji, które chcemy skonsolidować, a nawet doprowadzić do znacznej utraty różnorodności genetycznej;
• wprowadzane zwierzęta są czasami znacznie większe od ich kongenerów w tym samym wieku (ponieważ korzystały z obfitego sztucznego pożywienia wzbogaconego witaminami i innymi substancjami pomocniczymi), co daje im przewagę konkurencyjną w nowym środowisku. Badania wykazały, że ta korzyść nie jest trwała. Często zanika zimą, ponieważ zwierzęta te nie mają nawyku poszukiwania pożywienia. Jednak analizy genetyczne przeprowadzone w kontekście wielu badań wykazały, że podobnie jak w przypadku ryb z gospodarstw rybackich wypuszczanych do cieków wodnych w celu zarybienia , część z wprowadzonych zwierząt kojarzy się skutecznie i skutecznie ze swoimi dzikimi kongenerami.

Repopulacja, źródło zubożenia genetycznego

Ścieżka ulepszeń

Przywrócenie zielonej i niebieskiej siatki charakteryzującej się rzeczywistą łącznością ekologiczną powinno pozwolić zwierzętom na lepszą rekolonizację przestrzeni, z których zniknęły (pod warunkiem, że ich jakość jest wystarczająca i nie ma presji łowieckiej. Nadmierna, zwłaszcza na „ korytarzach biologicznych ”)   „zezwalające na niezbędne przemieszczanie się zwierząt).

Wypuszczanie powinno być podejmowane tylko z ostrożnością: na przykład w przypadku kuropatwy czerwonej, zgodnie z ONCFS, wszelkie wypuszczanie ptaków innych niż Alectoris rufa rufa powinno być zabronione (co wymaga analiz genetycznych), a każdy hodowany ptak musi zostać obrączkowany przed wypuszczeniem. A wypuszczanie kuropatwy szarej poza jej zasięgiem zamiast kuropatwy czerwonej nie jest zalecane (konkurencja).
Jeśli nawet przy braku polowań populacja nie odbuduje się sama, można podjąć próby wypuszczenia zarybienia "w lipcu i sierpniu, kuropatwami w wieku 10–12 tygodni, w partiach po 10–25 osobników, z zainstalowanych wolier w witrynach wydań, w których pozostają przez 3 lub 4 dni. Agrainage utrzymuje się blisko dwa miesiące. Strzelanie zostaje zawieszone na dwa lub trzy lata, po czym ustalany jest plan polowania. Wydania są rozłożone na dwa lub trzy lata ” . W przypadku wypuszczeń wiosennych (15–25% przeżywalności w ciągu miesiąca), „aby uzyskać parę ograniczoną do wiosny, zaleca się wypuszczać latem średnio od 10 do 15 kuropatw, i to na obszarze ok. co najmniej mniej 900 ha ” na terenach sprzyjających gatunkowi i tylko w przypadku populacji„ dzikich ”poniżej 25-30% nośności.

Wydania

Podczas wypuszczania zwierząt te ostatnie są wypuszczane na pole i albo bezpośrednio wypuszczane w grupach, albo rozprowadzane na większym terytorium, albo aklimatyzowane są przez pewien czas w zagrodzie chronionej przed drapieżnikami. Na przykład w przypadku kuropatwy czerwonej w Hiszpanii młode ptaki są przenoszone na pole w klatce w wieku od 8 do 24 tygodni, a czasami wypuszczane do tymczasowego pomieszczenia na krótki okres aklimatyzacji.

We Francji

W przypadku ptaków ONCFS rozróżnia 3 rodzaje uwolnień:

1. „Letnie uwolnienia z zarybiania”  : mają na celu wzmocnienie lub przesiedlenie brakującej lub bardzo małej populacji oraz „zwiększenie możliwości krótkoterminowych zbiorów”  ;
2. „Wypuszczanie  do odstrzału ” : są to ptaki hodowlane wypuszczane latem lub tuż przed rozpoczęciem polowania lub nawet w okresie polowań w celu „utrzymania lub zwiększenia możliwości krótkotrwałego odłowu ”
3. „Wypuszczanie wiosenne”  : przeprowadza się je z dorosłymi ptakami, na ogół wypuszczanymi na wolności w marcu (wiele z nich umrze przed następnym latem lub jesienią, ale śmiertelność będzie jednak nieco niższa niż w przypadku wypuszczania latem).

Przypadki specjalne

• reintrodukcje nie tylko łowieckie: Przykład: program reintrodukcji gatunku uznawanego za dziedzictwo i zagrożonego wyginięciem, takiego jak głuszec ( Tetrao urogallus ), przewidywany w Niemczech, Polsce, Szwajcarii i Czechach; gatunek ten może być również przedmiotem zainteresowania „polowanie” od czasów prehistorycznych i nadal poluje w niektórych krajach pomimo gwałtownego upadku (zniknął z bardzo dużej części swojego naturalnego zasięgu . W tego rodzaju przypadkach konieczne są szeroko zakrojone badania naukowe i pozwolenia na operacje reintrodukcji.

• bażant to kolejny przypadek szczególny, ponieważ jest to egzotyczny ptak, ale zintegrowany z egzotycznych fauny zaaklimatyzowanych przez kilka stuleci.
  Królewski gra stała pod Henryka IV , jest przedmiotem gospodarstwa, co najmniej od połowy XVII -tego  wieku z rolnictwem zainicjowane przez kapitana królewskich polowań dla potrzeb Ludwika XIV i jego dworu. Hodowla ta będzie kontynuowana przez następców tego kapitana łowów. Po modzie, książęta i wielcy władcy królestwa Francji wprowadzono ją po trochu do ich właściwości, jak niemieccy książęta Saksonii , Prus czy Czechach zrobił także (Le Naturaliste Buffon (w 1835 roku mówi nam, że w swoim czasie, Mediów posiadał największe bażanty iw takiej ilości, że był w stanie zaopatrzyć wiele innych krajów. Według niego Linnea nie znalazł ich w swoim czasie w Szwecji, a jeśli trzymało je kilku szkockich dżentelmenów, to nie „tam jeszcze nie ma”. Irlandia. Według Buffona, „jeśli rozmnożyli się w Saksonii, to tylko dzięki opiece księcia Fryderyka, który wypuścił w kraju dwieście osób, z zakazem ich zabierania lub zabijania” . Buffon mówi nam również, że „prawdziwa Bażanty obfitują dziś w siedliska Santo Domingo , które przywiezili tam Europejczycy, a także pawie i perliczki ” . Doradza w hodowli bażantów na stanowiska drzewostanowe i podkreśla konieczność ich wypuszczania w naturze bardzo stopniowo, regularnie zmieniając klatkę i dostarczając im codziennie mniej jedzenia, aby nauczyły się je znajdować samodzielnie.
  We Francji po rewolucji, która pozwala wszystkim polować, populacja zwierzyny łownej spada w całym kraju. Dlatego bażant jest nadal hodowany w celu ponownego zasiedlenia terenów wiejskich, gdzie jest dziesiątkowany przez polowanie lub kłusownictwo. Jest również hodowany w Anglii i całej Europie od lat pięćdziesiątych XIX wieku, a nawet więcej od lat pięćdziesiątych XX w.
  Obecnie wypuszczanych jest co roku od dziesięciu do dwunastu milionów bażantów, hodowanych przez kilka tysięcy hodowców. książka o hodowli bażantów). Jeśli mogą pojawić się problemy z zanieczyszczeniem genetycznym, ich problemy nie są identyczne ze względu na sztuczną i niedawną autochtonię . Niemniej jednak możliwe jest, że jego masowe wprowadzenie mogłoby konkurować z gatunkami rodzimymi eksploatującymi te same środowiska. Ponadto duża część wprowadzonych bażantów również szybko umiera (Przykład i podane przez E Schricke s.  34 jego książki: monitoring radiowy 60 bażantów wypuszczonych wLuty 1990 GIC z Yonne (wśród 1000 bażantów) wykazał, że w ciągu kilku tygodni 50% z nich zostało zjedzonych przez drapieżniki (głównie lisy i kilka ptaków drapieżnych).

Gatunki hodowane do celów „zarybiania”

Główne gatunki hodowane w celu odtworzenia, utrzymania lub uzupełnienia wystarczających zasobów zwierzyny łownej to:

• z kaczek ( krzyżówka zasadniczo)
• Królik europejski ( Oryctolagus cuniculus )
• Zając
• bażanty
• kuropatwa czerwona (Buffon cytuje Niemcy i Czechy, "gdzie daremnie próbowaliśmy ją rozmnożyć, chociaż bażantom się to udało" , podczas gdy - nadal według Buffona - "pojedyncza para przewożona na małej wyspie Anaphe (Nanfio) roiła się tam tak bardzo że mieszkańcy byli na skraju ustąpienia im miejsca; pobyt ten jest dla nich tak korzystny, że nawet dzisiaj jesteśmy zobowiązani do niszczenia ich jaj tysiącami w okresie Wielkanocy, aby kuropatwy, które stamtąd przybywają, nie zniszczyły ryb całkowicie. i te jajka, zmieszane ze wszystkimi sosami, karmią wyspiarzy przez kilka dni ”.
• kuropatwa szara
• dzik [ref. niezbędny]
• jelenia [ref. niezbędny]

Uwagi

1. ONCFS La Perdrix rouge Alectoris rufa konsultowano 11.11.2013
2. Birkan, MG (1977). Uwalnianie hodowlanej kuropatwy szarej, Perdix perdix L., wartość do odnowy populacji. Wypuszczanie młodych kuropatw latem . Byk. Poza. Nat. Polowanie, num. spec, 47-83.
3. Birkan, MG (1977). Uwalnianie hodowlanej kuropatwy szarej, Perdix perdix L., wartość do odnowy populacji. Wypuszczanie młodych kuropatw latem . Byk. Poza. Nat. Polowanie, num. spec, 47-83.
4. Gortázar, C., Villafuerte, R., & Martín, M. (2000). Sukces tradycyjnego zarybiania kuropatwy czerwononogiej w celach łowieckich na obszarach o niskim zagęszczeniu północno-wschodniej Hiszpanii Aragonii. Zeitschrift für Jagdwissenschaft, 46 (1), 23-30. ( Podsumowanie )
5. Fernandez-de-Mera, IG, Gortazar, C., Vicente, J., Höfle, U., & Fierro, Y. (2003). Robaki pasożytnicze dzika: ryzyko translokacji zwierząt . Veterinary Parazytology, 115 (4), 335-341.
6. Pepin, D. i Cargnelutti, B. (1985). Rozproszenie i kantonowanie odradzających się zajęcy (Lepus europaeus). Biology of Behavior, 10 (4), 353-365. ( Łącze Inist-CNRS )
7. Letty, J., Marchandeau, S. i Clobert, J. (1998). Badanie eksperymentalne różnych czynników wpływających na sukces zarybiania królików europejskich (Oryctolagus cuniculus). Dzikie zwierzęta łowne, 15, 453-464.
8. Ornuet, J.-M., Piry, S., Luikart, G., Estoup, A. & Solignac, M. 1999. Nowe metody wykorzystujące genotypy multilocus do selekcji lub wykluczania populacji jako pochodzenia osobników . Genetics 153: 1989-2000.
9. Letty, J., Queney, G., Gautier, A. i Marchandeau, S. (2005) Ocena efektywności zarybiania przez monitorowanie genetyczne: przykład europejskiego królika . Dzika fauna, 265, 39-46.
10. Letty, J., Hivert, J., Queney, G., Aubineau, J., Monnerot, M. & Marchandeau, S. 2003. Ocena genetycznych introgresów po wzmocnieniu populacji królika warren . W: 4 th Sympozjum Narodowy BRG " genetyczne dziedziczenie: różnorodność i zasób ". The Chatré, Francja, 14-16 października 2002 roku, Mary F. & M. Mitteau, EDS, Genetic Resources Biuro 101- 114
11. Queney, G., Vachot, A.-M., Brun, J.-M., Dennebouy, N., Mulsant, P. & Monnerot, M. 2002. Różne poziomy interwencji człowieka u królików domowych: skutki na różnorodność genetyczną . J. Heredity 93: 205–209
12. Georges Louis Leclerc de Buffon P. (1835) Kompletne prace Buffona z dodatkami, powiększone o klasyfikację G. Cuviera , tom 7 ( książka cyfrowa Google ) Duménil,
13. Patrz rozdział „Bażant” str. 221 i następne w przypadku bażanta oraz s. 157 w przypadku „kuropatwy berberyjskiej” i 253 w przypadku kuropatwy
14. Etienne Schricke (1991), Bażant myśliwski: Hodowla i choroby; Wolters Kluwer France, 432 strony
15. Arthur, CP (1989). Zimowe operacje zarybiania królikami europejskimi . Biuletyn Miesięczny Krajowego Biura Łowiectwa.
16. Mayot, P. (2003). Zarybianie bażantów latem: woliera na wolnym powietrzu czy mała woliera przed wypuszczeniem? (uzupełnianie bażantów latem: kojec angielski czy mały kojec przed wypuszczeniem?). Wild Fauna, 258, 15-19.

Zobacz też

Powiązane artykuły

• Polowanie (polowanie)
• Polowanie zakończone
• Hodowla
• Woliera
• Zarybianie ryb
• Ponowne wprowadzenie
• Ramka w kolorze zielonym i niebieskim

Linki zewnętrzne

• National Federation of Hunters (Francja)
• Krajowe Biuro Łowiectwa i Dzikiej Przyrody (Francja)
• Jak NFB organizuje polowania (Francja)
• International Union of Game Biologists (UIBG lub IUGB dla anglojęzycznych), pod przewodnictwem Yves Lecocq, byłego sekretarza generalnego FACE

Bibliografia

• (fr) Bouvarel, P. (1958). Sztuczne zarybianie - konsekwencja porządku genetycznego. Schweiz. Ztschr. Forstw. in, 524-535.
• (en) Klaus, S. i Bergmann, HH (1994). Rozmieszczenie, status i czynniki ograniczające głuszca (Tetrao urogallus) w Europie Środkowej, zwłaszcza w Niemczech, wraz z oceną reintrodukcji . Gibier Faune Sauvage, 11, 57–80 ( podsumowanie Inist-CNRS ).