Rc. W (D) , [1991] 1 SCR 742 to wiodąca decyzja Sądu Najwyższego Kanady w sprawie oceny winy przeciwko wiarygodności świadków w procesie karnym. W szczególności WD bada przypadki napaści na tle seksualnym i ciężar dowodu w prawie dowodowym .
DW, 42-letni mężczyzna, został dwukrotnie oskarżony o napaść seksualną na 16-letnią dziewczynę, TW, podczas odwożenia jej do domu jej chłopaka. TW przebywał wtedy u DW.
Poza jego twierdzeniem o tym wydarzeniu było niewiele poszlak. Jej majtki miały plamy nasienia wydzieliny typu A, w tym DW, ale także 32% populacji. Typ sekretarki chłopaka nigdy nie został ustalony.
Na rozprawie przed sędzią i ławą przysięgłych obrona argumentowała, że nie jest to wiarygodne. Była bezrobotna, analfabetka, porzuciła szkołę i została wyrzucona z kilku domów, w tym z DW. Zeznania DW były słabe, ale nie wiadomo, czy wynikało to z braku inteligencji, czy z oszustwa.
Pod koniec procesu sędzia przekazał swoje oskarżenie ławie przysięgłych, nie wspominając o żadnej kwestii wiarygodności. Niecałe dziesięć minut później Korona zażądała ponownego doładowania w celu poruszenia tej kwestii. Adwokat koronny poprosił o ponowne doładowanie, aby sędzia mógł wyjaśnić, jakie dowody mogą pomóc ławie przysięgłych wyciągnąć wnioski w kwestii wiarygodności.
W swoich instrukcjach sędzia poprosił ławę przysięgłych o:
„Jeżeli rzeczywiście wierzysz oskarżonemu, to oczywiście nic się nie wydarzyło i w rzeczywistości Korona nie zdoła udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że jest on winny zarzutów. Z drugiej strony, jeśli całkowicie wierzysz skarżącemu, to jest on winny zarzutów. "
Zgodnie z tymi instrukcjami ława przysięgłych wydała wyrok skazujący.
Kwestią apelacyjną było to, czy „błędny zarzut, rozpatrywany w kontekście zarzutu jako całości i krótkiego czasu, jaki upłynął między głównym zarzutem a stwierdzeniem faktów, można uznać za budzący wątpliwości ławy przysięgłych tylko wtedy, gdy mieli uzasadnione wątpliwości, czy powinni uniewinnić.
Sędzia popełnił błąd w krótkim dodatkowym oskarżeniu, opisując główne pytanie, które ma rozstrzygnąć ława przysięgłych, czy wierzyli skarżącemu, czy wierzyli wnoszącemu odwołanie. Pełnomocnik wnoszącego odwołanie sprzeciwił się temu nakazowi, ale sędzia procesowy odpowiedział, że nie czuje, iż pozostawił ławę przysięgłych z wrażeniem, że muszą zaakceptować dowody „wezwania do uniewinnienia go. Tym samym apelacja do Sądu Apelacyjnego została początkowo oddalona.
Cory J. dla większości oddalił apelację.
Po zapoznaniu się z kierunkiem doszedł do wniosku, że sędzia popełnił błąd.
Niesłuszne jest mówienie ławie przysięgłych w sprawie karnej, że aby wydać werdykt, muszą zdecydować, czy wierzą dowodom z obrony, czy dowodom oskarżenia. Przedstawienie tej propozycji jury / lub wyklucza trzecią możliwość; to znaczy ława przysięgłych, nie wierząc oskarżonemu, po rozważeniu zeznań oskarżonego w kontekście całości dowodów, może nadal mieć uzasadnione wątpliwości co do jego winy. Cory opisuje poprawną metodę oceny wiarygodności w następujący sposób na s. 310:
Najlepiej byłoby, gdyby odpowiednie instrukcje dotyczące kwestii wiarygodności były podane nie tylko na ładowaniu podstawowym, ale na każdym uzupełnieniu. Sędzia procesowy może poinstruować ławę przysięgłych w kwestii wiarygodności w następujący sposób:
„Po pierwsze, jeśli wierzysz zeznaniom oskarżonego, oczywiście musisz uniewinnić.
Po drugie, jeśli nie wierzysz zeznaniom oskarżonego, ale masz uzasadnione wątpliwości, musisz uniewinnić.
Po trzecie, nawet jeśli nie masz wątpliwości co do dowodów oskarżonego, musisz zadać sobie pytanie, czy na podstawie dowodów, które przyjmujesz, jesteś usatysfakcjonowany ponad wszelką wątpliwość dowodami winy oskarżonego. "
Niemniej jednak, po rozważeniu okoliczności błędu jako całości, Cory uznał, że ława przysięgłych otrzymała odpowiednie instrukcje i że błąd nie był wystarczający, aby skutkować uniewinnieniem.
Rc. Morin [1988] 2 SCR 345
Rc. Corbett [1988] 1 SCR 670
Rc. Thatcher [1987] 1 SCR 652
Nadeau ok. Królowa [1984] 2 SCR 570
Rc. S. (WD) [1994] 3 SCR 521