W botanice , A ogonek (wymawiane [pe.sjɔl] łaciński petiolus , „małą nogą”, pochodzący z PES, pedis „stopa”, rzymski agronom Columella Przyjmując ten termin I st wieku do opisania „tail owoców lub liści” , skąd został ponownie pobrany przez botaników) wskazuje na część liścia , łączącą ostrze z łodygą . Ogonek liściowy, który ma taką samą strukturę wewnętrzną jak łodyga , składa się z wiązki przewodzących naczyń . Odpowiednik szypułki owocu, jego rola polega na rozprowadzaniu surowego soku w liściach, fabrykach fotosyntetyzujących, które wytwarzają skomplikowany sok (aminokwasy, cukry, stabilizujący glikogen), który jest redystrybuowany w innych częściach rośliny tym samym przewodem .
Sposób umieszczania liścia na łodydze jest bardzo zmienny:
U podstawy ogonków liściowych mogą znajdować się wyrostki liściaste, zwane przylistkami .
W złożonym liściu, ogonek oznacza oś, na której znajduje się ostrze każdego płatka .
Kiedy ogonek jest powiększony, aby zastąpić liść w jego funkcji, botanicy mówią o liściach .
Niektóre ogonki mogą być duże w stosunku do ostrza; Wielkość ta może być dalej wzmocniony poprzez hodowlę gdy ogonek jest kulinarnych lub ekonomicznego zainteresowania ( boćwina , karczoch , seler , rabarbaru, etc.). W tym przypadku ogonek często przyjmuje w użyciu określoną nazwę ( karta , gałąź , żebro itp.).
W niektórych roślinach ogonek ma określone funkcje:
Mięsiste ogonki liści rabarbaru, których zaczerwienienie spowodowane jest obecnością antocyjanów o różnych funkcjach.
Para pozakwiatowych nektarników na ogonku passiflory , puszczająca krople nektaru .
Na czereśni nektarniki z ogonków liściowych, których czerwony sygnał wizualny wiąże się z mutualizmem w zakresie odżywiania i ochrony .