Konstrukcja artezyjskiej w Paryżu, było możliwe dzięki obecności alb wodonośnej i postępu w wierceniu techniki z 1830 . Pragnienie, aby produkować tanią czystą wodę Wyczarowane z studni artezyjskich całym XIX th wieku i początku XX th century.
Druga połowa XX p wieku nastąpił rozwój nowej generacji artezyjskich dla celów ogrzewania geotermalnej .
Od 1999 roku w Paryżu dostępne są trzy fontanny z wodą źródlaną, w których osoby prywatne i profesjonaliści (piekarze) mogą bezpłatnie napełnić swoje puszki:
To ta sama woda dla wszystkich trzech studni, naturalna „woda źródlana”, a nie „woda mineralna”. Miasto Paryż samodzielnie obsługuje i przeprowadza kontrolę sanitarną całej swojej wody za pośrednictwem Autonomous Régie Eau de Paris .
Aby dotrzeć do warstwy wodonośnej, na głębokości ok. 600 m, trzeba przebyć wszystkie warstwy eocenu i kredy górnej , aż po nieprzepuszczalne gliny Gault, które zatrzymują wodę zawartą w piaszczystej warstwie albu . Wody różnych studni artezyjskich w Paryżu są bardzo podobne pod względem składu: mniej wapienne i mniej magnezu niż zwykłe wody wodociągowe, są jednak nieco bardziej żelaziste .
Smak i właściwości chemiczne tej tryskającej wody o temperaturze 28 ° C są zgodne z tym, czego oczekuje się od wody źródlanej , to znaczy bardzo czystej, bardzo ubogiej w minerały, ale korzystnie bez pozostałości chloru lub plastiku z pojemnika.
Woda w tych trzech fontannach to:
Przedsiębiorca Louis-Georges Mulot (1792-1872) wywiercił tę pierwszą studnię artezyjską w latach 1833-1841, za namową François Arago . Po siedmiu latach wysiłków wreszcie26 lutego 1841, woda trysnęła na drewnianą wieżę, w której mieściła się wiertarka. Wtedy to przedsiębiorca podobno wysłał swoją słynną notatkę: „Arago, mamy wodę. Mulot ”. Odwiert ma głębokość 548 m, a średnica rury to zaledwie 0,17 m. Jej wylot został oznaczony w centrum avenue de Breteuil , od 1858 do 1903 roku , przez żeliwo regulujący wieży 43 m wysokości trzech kondygnacji, zaprojektowany w 1857 roku przez Delaperche i zastąpiony w 1904 roku przez figurą Pasteura, praca Falguière . . Pomnik The Fountain of Grenelle dobrze , od 1904 roku pokonuje prawdziwą lokalizację obiektów, na małym placu Georges Mulot na skrzyżowaniu ulic Valentin Haüy i Bouchut w 15 th dzielnicy . Na początku XX th wieku, kurs ustabilizował się na około 430 metrów sześciennych dziennie, pięć litrów na sekundę, aż do połowy tego, co było pół wieku temu. W dzisiejszych czasach wydaje się, że od kilku lat przepływ wody jest odcięty.
Jeśli woda została wywiercona na poziomie obecnego Place Georges-Mulot, wytrysnęła niedaleko, Place de Breteuil , ze zniszczonej wieży, w której dziś znajduje się pomnik Ludwika Pasteura .
Wiercenie tej drugiej studni artezyjskiej w Paryżu podjął w 1855 r. saksoński przedsiębiorca Kind z inicjatywy inżyniera Adolphe'a Alphanda . Tym razem zdecydowaliśmy się na wykonanie rury o średnicy 1,10 m, ale z blachy o grubości zaledwie 5 mm. Wszystko szło dobrze, aż do połowy wiercenia, potem incydenty następowały po sobie: pękła blacha rury i musieliśmy zadowolić się nową, węższą i grubszą rurą o średnicy 0,70 m. W 1861 r. albski poziom wodonośny osiągnął ostatecznie 586 m n.p.m. Przepływ ustabilizował się na poziomie około 5000 metrów sześciennych dziennie, a woda była wykorzystywana głównie do zasilania rzek i jezior nowo powstałego Bois de Boulogne .
Fontanna na placu Lamartine ( 16 th arrondissement ), umieścić wodę do studni artezyjskich publiczności. Jest odwiedzany przez wielu mieszkańców, którzy uważają ją za doskonałą wodę źródlaną.
Fontanna na placu Lamartine.
Trzeci artezyjskie dobrze położony w pobliżu fontanny placu Madonny w 18 th dzielnicy , skorzystał z postępu technicznego: jego średnica była znacznie większa niż jego poprzednicy, ostatecznie osiągając 1,06 mr. Wiercenia rozpoczęto w 1863 r., ale zakończono dopiero w 1891 r. W rzeczywistości ogromne trudności napotkano głównie ze względu na budowę geologiczną miejsca: konieczne było przewiercenie do głębokości 718 m, aby znaleźć piaski warstw wodonośnych. Woda ma podobny skład do poprzednich studni, ale jej temperatura sięga 30°C. Zaopatrywał basen Hébert, otwarty w 1893 roku.
Prace rozpoczęły się w 1863 r. i były na skraju ukończenia w 1872 r., kiedy osiągnięto płynące iły w Gault , tuż nad warstwą wodonośną. Jednak po nieporozumieniu wykonawcy z administracją i braku pieniędzy prace zostały przerwane na prawie dwadzieścia lat. Ostatecznie woda wytrysnęła w 1904 roku z głębokości 582 m. Rura ma u podstawy średnicę 0,40 m. Przepływ ustabilizował się na poziomie 67 litrów na sekundę (5800 metrów sześciennych dziennie).
Butte-aux-Cailles basen , otwarty w 1924 roku , miejsce Paul Verlaine , dostarczano wodę ze studni artezyjskich. Niedawno wybudowana fontanna na placu zapewnia darmową wodę dla publiczności.
Fontanna Butte aux Cailles.
Umieść Paula-Verlaine'a i fontannę.
Wykopane w 1869 roku pierwsze dzieło, o którym Émile Gérards mówi „studnia bez historii”, ze względu na sprzyjające warunki geologiczne i techniczne, przyniosło pod dostatkiem wody niezbędnej dla przemysłu cukrowni zainstalowanej między bulwarem de la Gare , Ulica Narodowy i Rue du Chateau-des-Emeryci w 13 th dzielnicy . Ta studnia o średnicy 0,45 m dotarła do piasków albu na wysokości 580 m; jego przepływ w 1869 r. wynosił 7200 metrów sześciennych dziennie wody o temperaturze 28°C.
Spadek przepływu skłonił firmę Say do wiercenia drugiej konstrukcji, na wschód od pierwszej. Rozpoczęło się wiercenie31 maja 1933, by zakończyć się w październiku tego samego roku, na głębokości 621 metrów. Otrzymany przepływ był rzędu 2000 metrów sześciennych na dobę.
Konstrukcje zostały opuszczone w 1976 roku, kiedy teren został przebudowany.
Znajduje się w 15 th dzielnicy, 587 m głębokości, to dobrze został wywiercony w 1929 roku podczas budowy basenu Blomet .
Artesian wierceń na energię geotermalną opracowany od końca 1950 : z jego otworu, w 1964 roku, Maison Radio France w 16 th dzielnicy, był ogrzewany artesian również dostarczanie wody w temperaturze 27 ° C, podjętej na głębokości do 550 metrów na piaski albu .
Studnia artezyjska w Épinay-sur-Seine ( Seine-Saint-Denis ) była jedną z pierwszych wykopanych przez Louisa-Georgesa Mulota w 1833 roku w jego rodzinnym mieście.
Studnia artezyjska Carrières-sous-Poissy ( Yvelines ) położona na Place Saint-Blaise została wydrążona w 1902 roku przez inżyniera Lippmanna, aby zaopatrywać miasto w wodę pitną. Woda wytrysnęła w 1905 roku z głębokości 501 m. Podobnie jak inne, był nieco żelazisty, a jego temperatura 26°C została uznana za całkiem przyjemną, zwłaszcza przez praczki z dwóch wspólnych pralni. Została przekazana w 1933 r. przez inną studnię artezyjską, znajdującą się niedaleko stamtąd, w Migneaux .
Studnia artezyjska w Vaudoy-en-Brie ( Seine-et-Marne ), znana jest pod nazwą fontanny Saint-Médard.
Studni artezyjskich w Orsay ( Essonne ) był kopany w 1931 roku i znajduje się pomiędzy Lac du Mail i RER B linii kolejowej . Woda tryskająca na początku musi być tam teraz pompowana. Ta studnia nie jest więc teoretycznie już artezyjska.
East Railway Company miał odwiertu głęboko prawie 900 metrów w celu dostarczenia wież wodnych Noisy-le-Sec, Pantin i jego Ourcq miejscu ze słabo wapiennej wody. Przeznaczone dla lokomotyw parowych i dostawczych. Po awarii pompy zanurzeniowej, dominacji koncesjonariuszy sieci wody pitnej, niskim zapotrzebowaniu na bardzo świeżą wodę i wygórowanych kosztach rekultywacji, SNCF opuściło teren pod koniec lat 90. .
W 1969 roku w regionie Melun zbudowano instalacje geotermalne wystarczające do ogrzania 5000 domów. Wody nie były pobierane z albu wodonośnych , a od tych z doggeru głębiej i o zawartości soli bardziej wymagających konkretnych technik ( technika dublet ). W latach 80-tych zakończono 70 operacji ogrzewania geotermalnego w Basenie Paryskim , a także w Basenie Akwitanii . Od tego czasu rozwinęły się inne sieci, w Paryżu i jego regionie.
Od 1985 r. Chevilly-Larue, Haÿ-les-Roses i Villejuif (Val-de-Marne) są częścią największej geotermalnej sieci ciepłowniczej w Europie (2015), która obsługuje około 45 000 mieszkańców (19 200 ekwiwalentów). Wycieczki organizowane są dla osób indywidualnych i grup.