Ogólnie psychologia uczenia się to dziedzina psychologii, która jest szczególnie zainteresowana procesem uczenia się, czyli tym, jak człowiek jest w stanie rozwijać nowe postawy , wiedzę i umiejętności ( umiejętności interpersonalne , wiedzę i know-how ) w zakresie nabywania i inwencji .
W przeciwieństwie do psychologii edukacyjnej, która zajmuje się przede wszystkim dziećmi i młodzieżą (poniżej 16 roku życia) w aktywności szkolnej, psychologia uczenia się jest skierowana zarówno do dzieci, jak i dorosłych i nie jest skierowana do określonej grupy odbiorców ani działań edukacyjnych. Inne rodzaje psychologii bliskie psychologii edukacyjnej pozostają powiązane z psychologią uczenia się, takie jak psychologia szkolna (związana między innymi z zapobieganiem niepowodzeniom szkolnym) lub psychologia doradcza (powiązana z dopasowaniem profilu osoby do wykonywanego zawodu lub zawodu) .
Psychologia uczenia się lub psychologie uczenia się według autorów integrują następujące psychologie:
Ponadto psychologia uczenia się bierze pod uwagę różne czynniki, takie jak motywacja, ramy dydaktyczne, zastosowana pedagogika, kontekst samokształcenia, społeczne czynniki uczenia się.
Istnieje wiele teorii psychologicznych, które starają się zrozumieć i wyjaśnić proces uczenia się. Definicja uczenia się różni się w zależności od teorii edukacyjnych.
Istnieją różne formy uczenia się, różne sposoby uczenia się:
Teorie behawiorystyczne uważają, że uczenie się polega na nabyciu nowego zachowania lub modyfikacji wcześniej istniejącego zachowania. Z psychologicznego punktu widzenia Dominique Fablet definiuje uczenie się jako: „Proces mniej lub bardziej trwałych efektów, w wyniku których nabywane są nowe zachowania lub zachowania już istniejące są modyfikowane wraz ze środowiskiem lub otoczeniem. ” .
Opakowanie tradycyjne, klasyczne lub pawłowskieSchemat Pawłowa : sporządzenie różni się od analizowanego raportu.
Dla Oliviera Reboula, w tym przypadku treningu, trening najczęściej odbywa się w cierpieniu, co może generować niepokój i stres u zwierzęcia. Ponadto zdobytej wiedzy nie można uogólniać ani przekazywać. Z jednej strony, jeśli dzwonienie stanie się zbyt częste, nie będzie już kojarzone z posiłkiem. Z drugiej strony dzwonienie ma związek tylko z tym, z czym chce się go skojarzyć, a nie odnosi się do konkretnego obiektu. Tutaj dzwonienie kojarzyło się z mięsem (czymś pozytywnym) dla psa, ale mogło być kojarzone z czymkolwiek innym (np. Porażenie prądem - coś negatywnego) i mogliśmy wykryć oznaki stresu u psa. 'Zwierzę.
Warunkowanie operacyjne lub warunkowanie instrumentalne autorstwa Burrhus Frederic SkinnerWzmocnienie zachowania to wzrost częstotliwości zachowań operacyjnych.
(FC +) + (S +) = Nagroda (R)
(HR +) + (S-) = Ulga (R)
(FC-) + (S +) = Kara przez dodanie opłaty (R)
Przykład: odmień czasownik szacunek w teraźniejszości dla ucznia, który obraził jednego ze swoich kolegów z klasy. Jest to obowiązek oprócz jego zwykłej pracy. Chodzi o to, że poprzez karę addytywną następuje zmniejszenie zachowania instrumentalnego (zniewaga).
(FC-) + (S-) = Kara pozbawienia (R)
Przykład: dziecko siedzące przy stole spędza czas na wyrzucaniu swojej zabawki; kara poprzez zdjęcie zabawki dziecku.
Odpowiedź (R) | Nagroda | Ulga | Dodatkowa opłata | Pozbawienie |
---|---|---|---|---|
Częstotliwość zachowań (HR) | Wzrost (+) | Wzrost (+) | Zmniejszać (-) | Zmniejszać (-) |
Stymulacja (S) | Pozytywne (+) | Negatywny (-) | Pozytywne (+) | Negatywny (-) |
Należy zauważyć, że warunkowanie instrumentalne informuje o częstości zachowań związanych z działaniem, ale nie rości sobie pretensji do odniesienia w zakresie praktyki pedagogicznej w środowisku szkolnym. Eksperymenty Skinnera opierały się głównie na testach na zwierzętach.
Wreszcie Skinner opowiedział się za promowaniem pozytywnego wzmocnienia w nauczaniu. Jego praca jest podstawą nauczania programowego. Nauczanie programowane ma na celu rozbicie globalnego celu uczenia się: programu, na różne podprogramy (cele pośrednie), które mają być osiągane stopniowo. Ponadto nauczanie programowane ma na celu zindywidualizowanie ścieżki uczenia się ucznia.
Rzeczywiście, ten ostatni może uczyć się we własnym tempie, wzmacniać swoją naukę na każdym końcu etapu oceną, ćwiczeniem, ćwiczeniem, w którym wszystkie elementy sukcesu (słownictwo, teoria, formuła) zostały zaprezentowane na zajęciach. Po pomyślnym ukończeniu ćwiczenia, które potwierdza pierwszy krok, uczeń przechodzi do następnego etapu, aby rozwinąć nową wiedzę, która zostanie dodana do wcześniejszych nabytków i sama zostanie oceniona na koniec kursu. ”. Tak dalej w trakcie etapów, aż do końca programu. Mówimy o małych stopniowanych krokach.
Dlatego ćwiczenia są proste na początku i stają się coraz bardziej rozbudowane w miarę postępów ucznia w programie. Dla Jeana Berbauma, emerytowanego profesora nauk pedagogicznych, sztuka nauczyciela polega zatem na jego umiejętności przedstawiania uczniom odpowiedniego podziału programu nauczania.
Co więcej, według Oliviera Reboula: „Uczyć się to nie trenować” .
Teorie społeczno-poznawcze kładą nacisk na uczenie się przez naśladowanie.
Czy to w nauce społecznej, czy szkolnej, wprowadzanie w życie i powtarzanie czynności bierze pod uwagę osobę, która w naszych oczach działa jak wzór, zanim postąpi w ten sam sposób naśladując. Istnieje poczucie własnej skuteczności, gdy mówi się po prostu: „Jeśli on lub ona jest w stanie to zrobić, ja też” . Dlatego model musi być towarzyszem, którego badany rozważy na przystępnym poziomie. Dlatego w tym przypadku nauczyciel lub trener będzie musiał czasami zapytać uczniów, którzy wiedzą, jak pokazać i wyjaśnić swoim rówieśnikom, jak rozumieć i wykonywać działanie.
Dodatkowo poczucie własnej skuteczności może prowadzić do przekonania, że wzmacnia samoocenę, jednak „taki uczeń może mieć dobrą samoocenę, ponieważ jest rozpieszczany przez rodziców i uwielbiany przez znajomych, ale ma się czuć przeciętnie ( lub nawet nie istnieje) w języku hiszpańskim i muzyce: jego poczucie osobistej skuteczności jest wówczas przeciętne lub nie istnieje w tych przedmiotach ” .
Ponadto musimy rozróżnić uczenie społeczne poprzez odniesienie do modelu z ideą „Jestem w stanie ... tak samo jak on” z uczeniem się przez obserwację: uczeniem zastępczym.
W rzeczywistości, w zastępczym uczeniu się, zaczynając od obserwacji, chodzi o robienie tego, co robią ci, którzy wiedzą, jak to zrobić. Nauczanie zastępcze polega na obserwowaniu i analizowaniu etapów realizacji działania przez kogoś podobnego przed jego skopiowaniem, robiąc to samo samemu. W ten sposób uczenie się odbywa się za pośrednictwem innego ucznia, który działa jak wzór, to uczący się wie, jak to zrobić i który jest kopiowany, wzorowany na uczeniu się przez innych uczniów. Ponadto, ten uczeń może zainwestować lub zostać zaangażowany przez nauczyciela w funkcję mediatora, to znaczy, że nauczyciel prosi go o wyjaśnienie swoim kolegom z klasy ze słownictwem bliższym uczniom jego słów. Jak to zrobić .
Ponadto rola modelu niekoniecznie jest sformalizowana, ponieważ każdy może obserwować poprawę tych, którzy wiedzą, jak zrobić to samo. Uważaj jednak, aby zrozumieć, że bycie modelką, która radzi sobie dobrze i mediatorem, który dobrze wyjaśnia, to nie to samo. Ponadto osoba może być wzorem bez pośrednictwa i odwrotnie. Jednak w niektórych przypadkach osoba może być mediatorem tylko wtedy, gdy jest już modelką. Niezależnie od tego, czy na poziomie szkolnym, czy zawodowym, trener powinien wybrać modele, które mogą pełnić rolę mediatorów lub pośredników z rówieśnikami.
W przypadku teorii kognitywistycznych uczenie się polega na zdobywaniu nowej wiedzy, która musi być przetwarzana na poziomie pamięci roboczej : informacje muszą zostać przeanalizowane, przefiltrowane i zhierarchizowane, aby następnie rozważyć integrację pamięci długotrwałej . Wśród tych teorii można w szczególności przytoczyć teorię obciążenia poznawczego czy teorię asymilacji Ausubela.
Parametry wpływające na uczenie się to:
Jeśli chodzi o strategie poznawcze, badania koncentrują się głównie na technikach zapamiętywania, takich jak aktywne przypominanie lub rozproszone uczenie się.
Z punktu widzenia zgodnego punktu widzenia różnych psychologów specjalizujących się w tej dziedzinie, przyjmuje się, że rozwój umysłowych przejęć jest osiągany, gdy obecne są trzy procesy: (S) Zainteresowanie, Zrozum i Powtórz.
(S) OdsetkiWcześniej należy mieć psychologiczno-fizjologiczne usposobienie (stabilność emocjonalna, zadowalający stan czuwania i snu, dobry ogólny stan zdrowia) sprzyjające tej intelektualnej aktywności: uczeniu się.
Konieczne jest przyniesienie lub umiejętność minimalnego zainteresowania tematem, który jest prezentowany pod groźbą wybiórczej, częściowej lub nawet braku uwagi, co w konsekwencji uniemożliwi realizację innych procesów rozumienia i powtarzania. „Proces uwagi to dyspozycja psychiczna pozwalająca na operowanie percepcją w otoczeniu, a tym samym skupienie się na przedmiocie uczenia się” .
Postawienie tematu udziału w zyskach jest kwestionowaniem motywacji uczniów do uczenia się lub szkolenia dorosłych. Zdaniem Fabiena Fenouilleta, lekarza i wykładowcy nauk pedagogicznych, motywacja do uczenia się lub szkolenia będzie tym bardziej skuteczna, jeśli będzie powiązana z pojęciem przyjemności, to znaczy przywiązana do wewnętrznej motywacji, a nie z pojęciem użyteczności, to znaczy przywiązanej do zewnętrznej motywacji.
Ponadto istotne może okazać się uwzględnienie reprezentacji związanych z dyscyplinami lub treściami, którymi zajmują się uczący się (osoby w trakcie uczenia się). W rzeczywistości uczenie się nie jest działaniem neutralnym psychologicznie. Każda osoba, w zależności od swoich sukcesów, porażek, a nawet przeszłych traum, będzie w stanie podchodzić do nauki dyscypliny z pozytywnym lub negatywnym a priori .
RozumieszZrozumienie to zainteresowanie różnymi znaczeniami uczenia się.
Powtarzanie nabytków pozwala utrwalić je w pamięci.
Według Pascala ROULOISA, nauczyciela neuropedagogiki : „ Na poziomie biologicznym uczenie się byłoby kwestią połączeń. Kiedy napotkamy nowe informacje, niektóre z naszych neuronów będą się łączyć, tworząc nowe połączenia synaptyczne, tak jakby budowano drogi aby połączyć kilka miast. W przypadku tworzenia nowych połączeń, powtarzanie i weryfikowanie informacji wzmacnia te połączenia, co pozwala na umieszczenie ich w pamięci długotrwałej. Ale także powtarzanie informacji pozwala nam szybciej uzyskać do nich dostęp, co zmniejsza poznawcze load. Wiara w to, że zna się swój kurs po jednokrotnym przeczytaniu lub po wysłuchaniu nauczyciela, jest zatem podstawowym błędem ”.
Na poziomie szkolnym powtarzanie ćwiczenia nie oznacza po prostu jego kopiowania, ale powtarzania go, wyjaśniając wszystkie etapy realizacji, aż do końcowego wyniku. Nie należy mylić powtarzania ćwiczenia i zapamiętywania go pod groźbą utraty całości lub części znaczenia tego, co robi uczeń lub uczeń. Powtórzenie ćwiczenia oznacza powtórzenie go, aby lepiej je zrozumieć, a tym samym lepiej zapamiętać.
Na poziomie zawodowym powtórzenie działania umożliwia utrwalenie nabytego doświadczenia i często przyczynia się do lepszego zrozumienia prowadzonego działania. Jest nauka, która ożywa w działaniu, osiągnięcie jednocześnie utrwala zrozumienie poruszanego tematu.
Niemniej jednak czynność powtarzania należy oddzielić od mechanicznego warunkowania, w którym czynność ta jest wykonywana bez zrozumienia lub rzeczywistego połączenia z przedmiotem uczenia się. Problem związany z uwarunkowaniem polega na tym, że czynność, którą należy wykonać, staje się niemożliwa, gdy tylko zmienna zostanie zmodyfikowana, ponieważ uczący się, który nie zrozumiał lub nie zrozumiał początkowego znaczenia tego, co robił, nie jest w stanie dostosować się do nowej sytuacji.
W pracy grupowej, poza podejściem dyscyplinarnym, uczeń rozwija umiejętności przekrojowe, szczególnie w komunikacji i prowadzeniu projektów z innymi. Jednak nadal konieczne jest odróżnienie pracy zespołowej od pracy zespołowej. Rzeczywiście, nawet jeśli obaj dążą do tego samego celu, pozostaje faktem, że wymiana intelektualna i zawodowa, a także oczekiwania uczestników między nimi mogą być bardzo rozbieżne w zależności od charakteru pracy grupowej.
Praca zespołowaJest to praca grupowa, w której wszyscy ludzie projektu są zjednoczeni we wszystkich zadaniach, które mają być wykonane i wyprodukowane. W skrajnym przypadku wykonywane czynności są wynikiem wkładu każdego bez możliwości ustalenia, kto co zrobił. Każdy członek grupy jest zjednoczony we wszystkich częściach projektu, czy to w przypadku sukcesu, czy porażki, bez względu na swój wkład lub obszar interwencji w projekcie. Identyfikacja mocnych i słabych stron projektu nie pozwala zorientować się, kto jest za niego szczególnie odpowiedzialny.
Wzajemna pomoc między różnymi członkami grupy jest ważnym elementem współpracy.
WspółpracaTo suma indywidualnych wkładów stanowi pracę grupy. Zadania do wykonania i wykonania są dzielone między różnych członków grupy. W skrajnym przypadku każdy członek wnosi tylko tę część, która mu przypada, nawet jeśli oznacza to nie interweniowanie w sprawy swoich kolegów lub brak poczucia solidarności z innymi członkami. Wiemy dokładnie, kto co robi, aw przypadku sukcesu lub porażki precyzyjnie identyfikujemy mocne i słabe strony projektu oraz osoby odpowiedzialne.
Ogólnie rzecz biorąc, ze względu na podział zadań i obowiązków wzajemna pomoc, nawet jeśli może być obecna, jest mniejsza w porównaniu z pracą opartą na współpracy.
Zmień organizację pracy lub zbiorowego uczenia sięCo więcej, w kontekście zawodowym, kiedy model pracy i eksperymentowania musi ewoluować na poziomie zbiorowym, to organizacja pracy, matryca zadań, musi zostać zakwestionowana. Strategia firmy musi jasno określać zachowania oczekiwane przez pracowników, aby była operacyjna. „Ludzie nie stosują się do strategii, tylko zachowań! „ ( Ludzie nie stosują się do strategii, ale zachowują się! ).
Według Philippe Carré istnieje dziesięć powodów, dla których warto angażować się w szkolenie lub praktykę zawodową, które dzielą się na dwie kategorie:
Nauczyciel lub trener mogą zastanawiać się nad powodami zaangażowania uczniów w szkolenie lub praktykę zawodową, aby móc dostosować do nich swoje podejście pedagogiczne.
3 Wewnętrzne motywy | 7 motywów zewnętrznych |
---|---|
1- Epistemiczny
Uczeń lubi się uczyć. Ma pozytywne nastawienie do wiedzy dla przyjemności, jaką mu ona daje. |
1- Ekonomiczne
Szkolenie ma istotne znaczenie (np. Podwyżka wynagrodzenia). |
2- Społeczno-afektywne
Podczas szkolenia cenione są wymiany, komunikacja i interakcje społeczne. |
2- Przepisane
Prośba o szkolenie nie pochodzi od osoby uczącej się, ale od osoby lub instytucji, która wywiera na nie presję (np. Pracodawca). |
3- Hedonic
To właśnie ramy praktyki mają pierwszeństwo, fakt korzystania z określonych narzędzi (książki, multimedia, obrabiarka ...) jeszcze przed zainteresowaniem treścią nauczania. |
3-pochodna
Trening pozwala oderwać się od rutyny lub nawet nieprzyjemnego życia codziennego. |
... | 4- Profesjonalna chirurgia
Chodzi o to, aby skuteczniej wykonywać zadania zawodowe. Np .: szkolenie na nowej obrabiarce lub nowych funkcjach zaktualizowanego oprogramowania. |
... | 5- Chirurgia osobista
Chodzi o to, aby skutecznie wykonywać dla siebie zadania, które tego wymagają. Np .: prowadzenie samochodu, gotowanie ... |
... | 6- Tożsamość
Nabycie umiejętności ma na celu zdobycie uznania na pozycji zawodowej, społecznej lub rodzinnej. Np .: uzyskać kwalifikacje zawodowe lub certyfikat, aby zostać uznanym za eksperta w swojej dziedzinie. Np .: Zdobądź prawo jazdy na motocykl z dużym silnikiem w grupie motocyklistów. |
... | 7- Zawodowe
Zdobywanie umiejętności jest ukierunkowane przede wszystkim na znalezienie lub utrzymanie pracy. Chodzi o uzyskanie uznania zawodowego, nawet honorowego, niezbędnego dla jego praktyki lub rozwoju (kariery). |
Dla Kartezjusza , francuskiego filozofa i naukowca z XVII -tego wieku „metoda jest droga, aby osiągnąć cel” .
Metodę pedagogiczną lub regułę Kartezjusza można podsumować w czterech punktach:
Zanim podejdziemy do przypadku metod pedagogicznych na poziomie uczniów i słuchaczy, istotne może być dokonanie między innymi jednej analizy przedstawiającej w skali globalnej wpływ metod pedagogicznych stosowanych na systemy edukacyjne różnych krajów:
„McKinsey konsultacji firma zaprezentowała [podczas 4 th kwartał 2010] Raport, który skupia się na dochody systemów szkolnych, że praca. W ciągu ostatnich trzech lat przeanalizowano dwadzieścia krajów odnoszących sukcesy i ponad sześćset reform. Z badania wynika, że 72% wdrożonych działań jest związanych ze środkami wzmacniającymi metody pracy w terenie, a nie ze scentralizowanymi dźwigniami. W przypadku systemów o dobrych wynikach, takich jak Francja, które chcą się rozwijać, priorytetem byłoby zatem wzmocnienie wsparcia terenowego młodych nauczycieli przez doświadczonych kolegów, bardziej systematyczne przygotowywanie wspólnych kursów i dzielenie się dobrymi praktykami w ramach placówki i poza nią, pod egidą szefa zakładu. I odwrotnie, najsłabsze systemy edukacji poprawiają się głównie dzięki inicjatywom podyktowanym przez administrację centralną ”
.
Metody nauczania odpowiadają na pytanie: jak się uczyć? Prezentacja metod nauczania oparta jest na prezentacji Guya Palmadea (1920-2006)
Edukacja tradycyjna i nowa edukacjaIstnieją cztery metody pedagogiczne podzielone na dwa nurty pedagogiczne:
Relacja komunikacyjna zaczyna się od Nauczyciela i przechodzi do Uczniów. Nauczyciel jest w centrum komunikacji. Przewaga przekazywania wiedzy. Studenci nie są bardzo zaangażowani w proces zdobywania wiedzy.
Dla Foucault „Ramy dyscyplinarne są zorientowane na nauczyciela” :
Relacja komunikacyjna zaczyna się od Uczniów i przechodzi do Nauczyciela. Studenci są centrum komunikacji. Przewaga pedagogiki, przyswajania wiedzy przez uczniów. Studenci są bardziej zaangażowani w proces zdobywania wiedzy.
Cztery metody nauczania Metoda ekspozytywna lub wyśrodkowana na modelu i odchyleniuJest to metoda, za pomocą której przekazujemy wiedzę i know-how poprzez prezentację. Stąd nazwa metody ekspozycyjnej.
Metoda ekspozycyjna dzieli się na dwa etapy:
W 2 -go czasu nauczyciel będzie sprawdzić różnicę między tym, co jest przekazywane i co uczniowie faktycznie nabyte. Jeśli różnica jest niewielka, nauczyciel przechodzi do następnej lekcji; jeśli różnica jest istotna, profesor zaczyna od nowa swoje wyjaśnienia.
Korzyści | Niedogodności |
---|---|
Umożliwia transfer wiedzy:
|
Trudno wiedzieć, kto jest odpowiedzialny za niezrozumienie kursu?
Do nauczyciela: Brakujące wyjaśnienia lub nieodpowiednie metody pedagogiczne? Studenci: Nie mają poziomu do zrozumienia? Nie pracowali wystarczająco? Metoda ta, sprzyjająca przekazywaniu treści ze szkodą dla przyswajania przez ucznia, stanowi problem dla niektórych typów treści psychomotorycznych. dawny. : trudno jest nauczyć się jeździć na rowerze, nartach, kucharzu, mechaniku ... tylko na podstawie treści teoretycznych. |
Opiera się na demonstracji , fakcie pokazywania innym, jak to zrobić i jak się uczyć.
Działa to tak samo, jak w przypadku metody ekspozytywnej, z tą różnicą, że metoda ta znajduje się we wszechświecie sensomotorycznym. W metodzie ekspozycyjnej przekazywanie wiedzy odbywa się poprzez prezentację, jest to bowiem demonstracja gestu (fakt pokazania gestu), który ma zostać wykonany. dawny. : zajęcia artystyczne, rysunki, tańce, zajęcia sportowe ...
Metoda pytającaMetoda pytająca jest inspirowana maieutyką Sokratesa. Sokrates, filozof starożytności, miał matkę, która była położną, stąd maieutyka to „sztuka rodzenia duchów” . Poprzez kolejne pytania uczeń rozwija rozumowanie progresywne, aż do uzyskania poprawnej odpowiedzi.
Nauczyciel prowadzi uczniów po zadanych pytaniach. Nauczyciel zaczyna od tego, co wiedzą uczniowie, aby poprowadzić ich przez pytania do nowej wiedzy.
Chodzi o to, aby wykorzystać to, co uczniowie już zdobyli, aby przekazać im inną wiedzę. Zaczynamy od zadawania pytań, oceniania (np. Oceny CP, CE2, 6 e ).
W rzeczywistości za pomocą pytań zadawanych uczniom będziemy wykorzystywać stare nabytki, aby stopniowo prowadzić ich do nowych nabytków. To nie mowa nauczyciela jest w centrum nauczania. Studenci są aktywni, a ich liczba jest ograniczona. Nie wiemy, co dzieje się w procesie zawłaszczania ucznia za pomocą pytań, które prowadzą go do nowej wiedzy.
Metody aktywneNauczyciel ustala „sytuacje problemowe”, które uczniowie muszą rozwiązać samodzielnie.
W tym przypadku to Mistrz przygotowuje progresje, dostosuje przeszkody, aby umożliwić uczniom naukę. Jeśli przeszkody są zbyt niskie, uczniowie niczego się nie nauczą, wręcz przeciwnie, przeszkody są zbyt wysokie, uczeń nie odniesie sukcesu.
Metody te sprzyjają procesowi przyswajania wiedzy, studenci są całkowicie zmobilizowani psychicznie w rozwiązywaniu problemu. Metody te wymagają niewielkiej liczby uczniów, zbliżamy się do zróżnicowanych metod pedagogicznych.
Z punktu widzenia zarządzania czasem i programem, jeśli każdy posuwa się naprzód we własnym tempie, zgodnie ze stopniem asymilacji, pewne części programu mogą zostać poświęcone na rzecz jakości zrozumienia.
Zainteresowana społeczność:
Ogólnie rzecz biorąc, metody aktywne są wdrażane głównie ( Célestin Freinet , Maria Montessori itp.) Z udziałem publiczności, która ma duże trudności edukacyjne. Ta publiczność okazała się porzucać szkołę tradycyjnymi metodami. Te aktywne metody pojawiają się jako alternatywne rozwiązanie.
Niezbędne warunki społeczne, edukacyjne i techniczneNauczyciel musi mieć kompetencje, aby móc zarządzać grupami. Umiejętności z zakresu psychosocjologii i dynamiki grupowej, które przekładają się między innymi na:
Warunki techniczne:
Społeczne, edukacyjne i techniczne uwarunkowania realizacji wymagają zasobów ludzkich, materialnych i finansowych, które rzadko są gromadzone w ramach tej samej placówki oświatowej. Pedagogika nie może zrobić wszystkiego, niektóre problemy dzieci podlegają psychiatrii. Istnieje pewien rodzaj anioła społecznego, którego celem jest wierzenie, że wszystko można rozwiązać za pomocą dostosowanej pedagogiki. Jednak podczas gdy problemy szkolne mogą prowadzić do bezrobocia, bezrobocie pozostaje problemem politycznym i można go rozwiązać jedynie rozwiązaniami społecznymi.
„ Ocena jest decydującym momentem [...], ponieważ staje się częścią procesu uczenia się” .
Nauka zajmująca się badaniem systemów oceny i egzaminowania to dokymologia .
Różne metody ocenyOcena diagnostyczna określa mocne i słabe strony ucznia lub specjalisty w danym momencie. Ta ocena umożliwia przeprowadzenie testu na poziomie organizacji przyszłej nauki.
Ocena prognostyczna określa, czy dana osoba ma umiejętności niezbędne do odbycia kursu szkoleniowego. Przykład: egzamin wstępny do szkoły.
Ewaluacja formatywna często ma miejsce po wykonaniu ćwiczenia lub teście wiedzy i umożliwia uświadomienie sobie poprzez korygowanie elementów wymagających poprawy, które mogą być niekompletne lub błędne. Umożliwia utrwalenie zdobytej wiedzy.
Ocena kształtująca jest ilustracją oceny kształtującej, którą można zmaterializować za pomocą alternatywnego systemu ocen, w którym najważniejsze jest określenie nabytej wiedzy, wiedzy w procesie zdobywania, częściowego zdobywania i doskonalenia oraz wiedzy nienabytej. nabyć. Klasyfikacja kształtująca jest wykorzystywana bardziej jako narzędzie jakościowe do podkreślenia indywidualnej pracy, którą należy wykonać, aby uzyskać wyrównanie, a nie sankcjonować zdobytą wiedzę w sposób sumaryczny.
W ten sposób możemy przedstawić następujące skale ocen:
Skale te mogą być zwerbalizowane, wyrażone na piśmie nawet skrótami dla każdej z nut lub symbolizowane przez rysunki, liczbę kółek, kwiaty, postać (buźkę) mniej lub bardziej uśmiechniętą itp.
Prace eksperymentalne i obecne metaanalizy (zwłaszcza te autorstwa Johna Hattiego) jasno pokazują, że ewaluacja formatywna umożliwia awansowanie uczniów, zwłaszcza słabszych, łatwiej i skuteczniej niż ocena sumatywna.
Ocena podsumowująca służy do oceny poziomu wiedzy zdobytej na koniec kursu lub podczas egzaminu końcowego. Punktacja zajmuje bardzo ważne miejsce w ocenie podsumowującej. Ocena podsumowująca potwierdza poziom osiągnięć (np. Oceną na 20 punktów) lub wskazuje, czy po jego wynikach kandydat jest dopuszczany, czy też nie jest dopuszczany do egzaminu. Nawet jeśli jest to jedna z cech ewaluacji sumatywnej, większość ocen jest najczęściej realizowana przez system punktacji.
Ta ocena może być:
Pod względem percepcji społecznej iw grupie uzyskane wyniki pozwalają na klasyfikację, hierarchię osób według ich wyniku. Ponadto ta metoda oceny ma pozytywny (dobra ocena = zachęta) lub negatywny (zła ocena = zniechęcenie) wzmacniający wpływ na psychologię ucznia lub słuchacza.