Plateau d'Helfaut to nazwa (położenie) z terenu około 300 ha, położonych w pobliżu Saint-Omer , w regionie Nord-Pas-de-Calais , położony w departamencie Pas-de-Calais . Jest to niezwykłe stanowisko geologiczne (dzięki powierzchownej obecności krzemiennej gliny zwanej dyluwium Helfauta i odwróconych warstwach geologicznych. Do lat 60. XX wieku miejsce to chroniło szczególnie bogatą i oryginalną florę północnej Francji, uzasadniając utworzenie 4 dobrowolnych rezerwaty przyrody, które stały się regionalnymi rezerwatami przyrody ), w tym rezerwat przyrody Landes d'Helfaut znajdujący się w mieście, od którego pochodzi nazwa Płaskowyżu. Rezerwaty te zostały w rzeczywistości stworzone jako przewodnik środka kompensacyjnego dla fragmentacji ekologicznej płaskowyżu Helfaut, a nie przez VNVA ( Nowa Droga Doliny Aa ) lub „Obwodnica Heuringhem”. W rzeczywistości ten płaskowyż ma odpowiednik drugiej strony Aa dolina, znana jako Plateau des Bruyères .
Znajduje się w gminach Longuenesse i Wizernes. To stracił wiele ze swoich ekologicznych krajobrazowych funkcji ; Wrzos i wrzosowiska prawie zniknęły tam pod wpływem upraw, kamieniołomów (eksploatacja piasku) i urbanizacji (suburbanizacja Saint-Omer, której towarzyszyła budowa lotniska i toru wyścigowego. Koń i więzienie .
W kwietniu 1908 r., Jak wiosna była wyjątkowo sucha, wielki pożar wybuchł w „ dornes ” „ do Bruyeres, za cmentarzem LONGUENESSE ” ówczesna prasa., która przypisywała to dowcipnisiom, mówi, że w nocy pokaz przyciągał widzów wierzących w pożar fabryki W tym samym roku w Lumbres pożar niewiadomego pochodzenia spustoszył również kawałek lasu na górze Samettes , własność pana de Raismes.
Płaskowyż ten ma swój „odpowiednik” po drugiej stronie doliny Aa : „Płaskowyż Bruyères” , ale ten ostatni jest znacznie mniej bogaty pod względem ekologicznym i krajobrazowym ze względu na bliskość miasta Saint-Omer. przedmieście i ze względu na starą uprawę, instalację lotniska, toru wyścigowego i więzienia.
Miejsce to ma prawdopodobne pochodzenie geologiczne związane z obecnością linii uskoków.
Wydaje się, że było to epicentrum jednego z ostatnich silnie odczuwalnych trzęsień ziemi w północnej Francji;
Eden 62 , A mieszany związek utworzony przez Radę Generalną w Pas-de-Calais zarządzać wrażliwe naturalne przestrzenie nabyte dzięki TDENS .
Położone na obszarze dawnego lasu węglowego, ale być może już bogatego w wrzosowiska i polany , doświadczyło okupacji prehistorycznej lub galijsko-rzymskiej (4 starożytne kopce, przekształcone w „ kopce strzeleckie ” do szkolenia żołnierzy napoleońskich. era ) Stare mapy pokazują zalesianie na zachód od miejsca, zaczynając od krawędzi płaskowyżu i kończąc na Blendecques. To zalesianie miało swój odpowiednik po drugiej stronie doliny w Longuenesse.
Jest to miejsce bardzo wyeksploatowane ze względu na krzemień i wspólne łąki , a także kilkakrotnie zniszczone; Normanowie przekroczyli ją, aby splądrować Audomarois , pochodzących z Thérouanne .
Został również przebudowany przez żołnierzy, którzy założyli tam obozy, fort i trenowali tam przez długi czas. Wiele kamieniołomów ( krzemień , piaski , kreda na obrzeżach) zapoczątkowało ją, a także zakłóciło jej hydromorficzny reżim. Górna część tych kamieniołomach znajdujących się w latach 1970-1990, na poziomie piaszczystych warstwach ( dewonu piasku ) do kilkuset banku połknąć gniazd (w Helfaut, Blendecques, Baudringhem).
Na skraju płaskowyżu, na niegdyś słonecznym wrzosowisku, w latach trzydziestych wybudowano resortowe sanatorium . Posadzono tam sosny. Rozbudowany i zmodernizowany w latach 80. stał się szpitalem rejonu Audomaru . Dojazd i budowa osiedli odbywała się równolegle z rozwojem ośrodka szpitalnego.
Sztuczne zalesianie iglaste ( las Helfaut , 45 hektarów) konkuruje obecnie z kwaśnymi wrzosowiskami na tym terenie. Intensywne bombardowanie spowodowane budową przez Niemców gigantycznego bloku (znanego jako „ Coupole d'Helfaut ”), w którym miały być zbudowane pociski „ V2 ” podczas drugiej wojny światowej , zdenerwowało część terenu i bardzo zmieniła jakość drewna dostarczanego przez las sosnowy .
Drenaż płaskowyżu, związany z rekolekcji z zająca , a zwłaszcza z królika, dawniej bardzo obecny w tym sektorze, sprzyjał zalesiania obszarów, które kiedyś były otwarte i utrzymywane przez pustą pastwisk i łąk komunalnych . Zalesianie szybko skolonizowało płaskowyż od lat 80. Drzewa te ewapotranspirują duże ilości wody, co przyczyniło się do wysychania płaskowyżu, zwiększając lokalnie ryzyko pożarów lasów .
Drogi i osiedla mieszkaniowe czy różne obiekty sportowo-rekreacyjne (dwie strzelnice, parkingi itp.) Przyczyniły się do fragmentacji i redukcji środowiska naturalnego. Obszar chroniony dekretem biotopowym z 1995 r. Stanowi tylko 52% obszaru ZNIEFF utworzonego na podstawie danych przyrodniczych z lat 80., przyjętych w 1990 r. I sporządzonych na mapach w 1991 r.
Kolcolist , stosunkowo rzadki w tym regionie, ale pospolity na krzemionkowych lub kwaśnych glebach gliniastych płaskowyżu.
Gniazda kolonii jaskółek bankowych (piaskownica między Baudringhem i Heuringhem )
Kopuła Helfaut , zbudowana przez nazistowskie Niemcy na północnej flance płaskowyżu
Same mchy epifityczne pokryte grubą warstwą alg ( teren podmokły Helfaut )