| Narodziny |
18 marca 1941 Maine-et-Loire |
|---|---|
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Socjolog |
| Pracował dla | Instytut Studiów Politycznych w Paryżu |
|---|
Philippe Braud , urodzony dnia18 marca 1941w stanie Maine-et-Loire jest francuskim politologiem, specjalistą z zakresu socjologii politycznej. Jest profesorem uniwersyteckim w Instytucie Studiów Politycznych w Paryżu i profesorem nadzwyczajnym w CEVIPOF (Center for Political Studies of Sciences Po).
Jego praca, wpływa na pewien czas przez psychoanalizę, ale także przez antropologicznej literatury z Murray Edelman (en) lub Geertz i pewne badania konstruktywistyczne (Gale Miller, Peter Ibarra, John Kitsuse (en) ), koncentrują się na psychologii politycznej i symbolicznej wymiary życia politycznego. Szczególnie interesuje go związek między przemocą symboliczną a przemocą fizyczną . Twierdzi, że emocjonalny wymiar życia politycznego jest zbyt często niedoceniany w analizach naukowych lub przesłaniany przez zbyt racjonalizujące koncepcje. Odgrywałyby one rolę na dwóch poziomach. Z jednej strony w psychologicznym stylu aktorów, który ma znaczenie zarówno dla sposobu, w jaki zachodzą procesy decyzyjne, jak i dla budowy wizerunku publicznego, którego skuteczność polityczna jest namacalna. Jednak badanie stylu psychologicznego aktorów ma sens tylko w ścisłym związku z systemami społecznie ukształtowanych oczekiwań i projekcji. Dlatego Braud uważa, że jeszcze ważniejsze jest zbadanie tej części emocji, która tkwi w logice społecznie zdefiniowanej sytuacji. Ujawniają one istnienie nagród lub kosztów na decydującym poziomie strachu lub pragnienia złudzeń, poczucia własnej wartości lub potrzeby uznania. To dlatego Braud posuwa się tak daleko, że mówi o psychologii sytuacji. Przywiązuje dużą wagę do symbolicznego wymiaru pracy politycznej, to znaczy do przeładowania poznawczych i emocjonalnych konotacji, w które wpisane są pewne słowa kluczowe lub pewne retoryczne idiomy języka politycznego, systemy klasyfikacyjne, które umożliwiają myślenie o polityce. , nie zapominając o roli praktyk ceremonialnych i rytualnych, oznakowaniu przestrzeni przez urbanistykę, pomniki, dzieła sztuki.