Ciało zaprzysiężonych wagi Marsylii , stworzone dnia19 lutego 1228 i rozpuść to 31 lipca 2004, to korporacja, której celem było zważenie i zmierzenie towarów, które krążyły przez port w Marsylii .
Ten zawód był niezbędny do życia portowego w Marsylii. Ci ludzie byli pośrednikami prawa między sprzedającymi a kupującymi.
Spośród tak wielu różnych korporacji, których szczególna działalność przyczyniła się do nadania portowi w Marsylii wyjątkowej atmosfery, własnego tonu, koloru, rytmu, rytmu zaprzysiężonych wag handlowych, był dobrze znany wszystkim zainteresowanym. życie miasta.
W XIII -go wieku , Marsylia jest jeszcze młody Republika sięga 1214. Jest to drugie, stary handlowych i morski miasto osiemnastu wiekach istnienia. Jedną z głównych cech Towarzystwa Średniowiecznego jest umieszczenie jednostki w celi. Wszystkie wielkie przedsięwzięcia miały charakter zbiorowy: stąd krucjaty, komuny, scholastyka , monastycyzm. Jest to również zbiorowa decyzja, która stała się podstawą powstania korporacji jurorów Marsylii.
Kupcy i handlowcy, a także radni Marsylii uważali, że konieczne jest zachowanie transakcji handlowych oszustw i błędów, z których najczęstszymi była fałszywa waga; dekretem z dnia19 lutego 1228została zatem stworzona grupa prawych mężczyzn odpowiedzialnych za zapewnienie autentyczności ważeń. Statut ten stworzył „Bureau de Weight et Casse” (Wagi i Miary), do którego handlowcy przynosili towary do zważenia lub pomiaru.
Tego dnia, jak zapisano w czcigodnej „Czerwonej Księdze” przechowywanej w Archiwum Urzędu Miejskiego, zdecydowano: „uczciwy i uczciwy człowiek z Marsylii zostanie przypisany do ciężaru zboża i mąki. i że inni urzędnicy o wspomnianej wadze zostaną poddani tej wadze ” . W ten sposób zaprzysiężeni wagi Marsylii otrzymali specjalny statut, który zachowali przez wieki pomimo wstrząsów historii.
To wtedy powołano pierwszych „Urzędników” (dziś raczej powiedzielibyśmy ekspertów) odpowiedzialnych za wykonywanie ważeń lub pomiarów. Urzędnicy zajmujący się wagą w „Bureau of Weight and Casse” byli wagami i zmysłami, to znaczy pośrednikami; mieli zdolność sprzedawania i kupowania towarów, którym były poddawane i których ilość lub wagę i jakość gwarantowali; tytuł sensalu został im odebrany w 1692 r., kiedy Ludwik XIV utworzył urząd królewskich pośredników.
Kiedy w 1481 roku Prowansja i Marsylia zostały ponownie zjednoczone z koroną Francji, „Biuro Wagi i Kasy” zostało utrzymane w swojej pierwotnej formie. Odtąd wagi marsylskie zawdzięczają swój sukces dwóm powodom:
W Marzec 1669Ludwik XIV zniósł wszystkie opłaty pobierane w porcie w Marsylii, z wyjątkiem opłat za ważenie; Oczywiście, ponieważ zniesienie to pociągnęło za sobą znaczną utratę dochodów państwa, to ostatnie w celu przywrócenia równowagi finansowej po prostu podwoiło te same prawa.
Środek ten był niewątpliwie żenujący dla urzędników ważących, ponieważ trzeba było przekonać handlowców, że wagi nie mają nic wspólnego z tym brutalnym wzrostem ceł. Do tej nudy należało dodać jeszcze jeden, a właściwie dyrektorzy gospodarstw, upatrując w prawach do ważenia wygodnego sposobu wnoszenia pieniędzy do skarbca państwa (ciągła troska we Francji od czasów Philippe le Bela) chcieli wprowadzić obowiązek ważenia.
Należy zauważyć, że w tamtym czasie handlowcy nie mogli posiadać wag większych niż 36 funtów i dlatego w przypadku ważenia towarów, których waga przekraczała ten sam limit 36 funtów, musieli zwracać się do urzędników ważących.
Nie należy zapominać, że w przeszłości przyrządy pomiarowe były rzadkością, a przede wszystkim nie było dobrze zdefiniowanego systemu pomiarowego, ale lokalne konwencje, które są bardzo zróżnicowane w Europie i według regionów francuskich. Niewiele osób potrafiło czytać i pisać, w wyniku czego zaufano agentowi wagi publicznej. W związku z tym środki handlowe mogły być podejmowane tylko przez osoby prawnie akredytowane.
W 1670 r., W obliczu stale rosnącego rozwoju handlu i biorąc pod uwagę rząd wielkości importowanych tonaży, zdecydowano, że wagi zostaną przetransportowane w te same miejsca, w których znajdowały się ważone towary. Mniej więcej w tym samym czasie ważący, którzy na długi czas (1691) utracili prawo łączenia swoich funkcji z funkcjami pośredników, uzyskali królewską ochronę (31 sierpnia 1731). Potem przystanek30 maja 1755uznał ich za „urzędników ważących Roya”, posiadających wszystkie przywileje i immunitety królewskich urzędników rolnych, w tym prawo do noszenia miecza. Było ich wówczas 75, w tym 60 nauczycieli i 15 uczniów.
Przyszła rewolucja, a wraz z nią dekret z mocą ustawy Zgromadzenia Narodowego 1528 marca 1790 które zniesienie nadrzędnych praw, zachowało jednak Służbę Wagi Publicznej w postaci instytucji zawodowej, która nie ma charakteru obligatoryjnego.
Ta bezpłatna próba ważenia doprowadziła - jak można było się spodziewać - do tylu nadużyć i nieprawidłowości, że handel z Marsylii zwrócił się o reorganizację i obowiązek świadczenia usługi, tak jak działała wcześniej. Podstawę prawną tej usługi stanowiły prawa z 27 roku Brumaire VII, 7 Brumaire Year IX, 29 Floreal Year X oraz zarządzenie 2 e uzupełniającego Nowego Roku XI; Biura zorganizowane w całej Francji były pierwotnie inspirowane metodami Marsylii.
Wagi zaprzysiężone (dawni „Roy ważący urzędnicy”) nadal zbierali i przekazywali dyrektorowi królewskich gospodarstw prawa związane z ważeniem. Dlatego kupcy marsylscy wykorzystali ten moment, aby zażądać zniesienia praw państwowych, które zostały artystycznie zaszczepione w taryfach wagowych. I14 kwietnia 1791kupcy zwrócili się do lokalnych przedstawicieli o zniesienie tego zakazu, z wyłączeniem praw zaprzysiężonych wagi („urzędnicy ważący Roy” muszą kontynuować swoje zadanie, zarówno ze względu na swoją użyteczność, jak i uczciwość).
Jak widać, nie było mowy o zniesieniu dawnych „urzędników ważących Roya”. Z drugiej strony reorganizacja usługi była całkiem rozsądna. Ponadto12 grudnia 1791Rada Miejska miała wysłuchać komisji odpowiedzialnej za reorganizację służby wagowo-pomiarowej. Przedstawione argumenty świadczyły o dużym zaufaniu, jakim obdarzano dokumenty lub ekspertyzy sporządzone przez zaprzysiężonych wagi.
Oceniajmy, czytając następujące wersety zaczerpnięte z ówczesnego raportu: nagrodą za uczciwość było zaufanie publiczne, było to takie, że „cudzoziemcy nic nie sprzedaliby, nie kupili, bez interwencji wagi…”. i że ślepo odnosili się do niego, a ich świadectwa są dowodem sprawiedliwości ” . „Najbardziej przydatna ochrona handlu ... jest tylko do zapewnienia bezpieczeństwa wagi . ”
Niedługo po posiedzeniu Rady Miejskiej dyrektor okręgu Marsylia napisał do dyrektora departamentu, że „ważenie w takim stanie, w jakim istniało i funkcjonowało w tym mieście, zasługiwało na wszelką troskę organów administracyjnych” . Przyszła także prawdziwa konsekracja rządowa12 grudnia 1791, w formie dekretu zarządu Bouches-du-Rhône: „Zważywszy, że w Marsylii, miejsce wymiany dla Europy i… (handlu) hurtowego we Francji… z tych powodów zezwala na utworzenie organu wag handlowych zaprzysiężonych. A ponieważ organizacja ważenia w Marsylii przyniosła pełną satysfakcję, rząd, tworząc na mocy ustawy z 29 Floréal rok X (19 maja 1802) publiczne urzędy wagi w miastach, które mogą je mieć, zwraca się do Marsylii: przesłać mu wszelkie informacje dotyczące organizacji i funkcjonowania jego biura ważenia ” .
W 1920 r. Ich liczebność została podzielona w następujący sposób: 70 pracowników, 20 dodatkowych, 16 uczniów wag i 37 uczniów praktykantów. To kolejna wskazówka, która miała zostać przekazana znacznie później, podczas obrad w 1927 r. Przez Marsylską Izbę Handlową - najstarszą z izb handlowych we Francji - „wszystkie zainteresowane grupy oddały hołd usługom zwróconym przez korporacja wag przysięgłych Marsylii ” .
W 1951 r. Izba Handlowa nie zmieniła swojego zdania, ponieważ wydała opinię… powierzając „wyłącznie ważenie miejskiemu organowi wagi zaprzysiężonej w Marsylii, cieszącemu się poważaniem i zaufaniem branży” . Niedawno wagi zaprzysiężone przeszły poważną zmianę statusu; w wyniku autonomicznego zarządzania służba została przekształcona, w wyniku obrad gminnych, dnia7 maja 1973pod bezpośrednią kontrolą. Nie tracąc żadnego z prerogatyw zawodowych, wykonując dokładnie takie same warunki jak w przeszłości, wagarowie zaprzysiężeni podlegali w pełni statutowi miejskiej służby publicznej, od1 st lipca 1973.
Od średniowiecza Marsylia miała bardzo szczególną publiczną służbę ważenia, której agenci pod koniec XIX wieku, przez cały XX wiek, aż do daty ostatecznego zakończenia służby, 31 lipca 2004zostały podzielone na dwie części, różniące się charakterem wykonywanej pracy, ale administracyjnie przypisane do tego samego działu. To było :
W wyniku zarządzeń gminnych z dnia 9 kwietnia 1892 i 5 kwietnia 1893wszystkie korporacje były zjednoczone w jednym, zaprzysiężonym handlowcom.
Przyjęcie do korpusu wagarów zaprzysiężonych odbywa się dwuetapowo. Aby zostać przyjętym, należy najpierw przejść konkurs rozstrzygnięty przez burmistrza, podczas którego kandydaci wykazali się ogólną wiedzą przed jury tradycyjnie pod przewodnictwem dziekana Wydziału Nauk Marsylii.
Następnie młody człowiek, dopuszczony do zawodów w ramach dostępnych miejsc, przechodzi na szkolenie techniczne i ostatecznie zostanie przyjęty do korpusu dopiero po pięciu latach, po przejściu różnych faz szkolenia, aw szczególności po pozytywnym zdaniu egzaminu technicznego, który kandydat musi zdać przed Komisją Administracyjną Wag Handlowych.
Po przyjęciu, zaprzysiężony wagista zostaje ostatecznie sklasyfikowany, ponieważ ranga starszeństwa pozostaje niezmienna przez całą karierę zawodową i ponieważ w tym organie, tak starym i tak demokratycznym, wszystkie funkcje są zasadniczo tymczasowe, a mianowania dokonywane są tylko przez wybory.
Aby jeszcze lepiej poznać instytucję wagarów zaprzysiężonych w Marsylii, dobrze, że jej historię uzupełnia spojrzenie na jej życie we współczesnym okresie. Jeśli mimo ośmiu stuleci istnienia ta stara instytucja zawsze była w stanie funkcjonować ku powszechnemu zadowoleniu, zawdzięcza to w szczególności podwójnej zasłudze, jaką jest umiejętność zachowania większości tradycji swojej długiej przeszłości, przy jednoczesnym stopniowym dostosowywaniu się do nowych potrzeb handlu i przemysłu.
Rzeczywiście, jest to z dumą, że jesteśmy objawionej na niektórych starych pergaminów, że na długo przed 1789 i nie czekając do spraw zabezpieczenia społecznego w XX th century, Wagi jurorzy Marseille już stworzył im paka wzajemne inwalidztwo, prosty, precyzyjny, skuteczny , że zaprzysiężeni wagi dziś znaleźli nienaruszone i nadal funkcjonują, kiedy dołączają do korporacji.
W XX -go wieku, dwie wojny światowe w 1914 i 1939 powinien przynieść dalszy dowód jego witalności, nowe świadectwo służby, które mogą być uzyskane z tej organizacji. Podczas gdy port w Marsylii był kluczowym punktem, przez który Francja otrzymywała z zewnątrz duże ilości żywności i surowców niezbędnych do życia kraju i obrony narodu, władze wojskowe odwołały armie i zmobilizowały na miejscu pewną liczbę. tych techników, którzy byli zaprzysiężonymi ważącymi w naszym mieście.
Kiedy w końcu, w czasie bolesnych i bolesnych godzin okupacji, racjonowanie żywności stało się nieuniknioną koniecznością, ponownie zwrócono się do zaprzysiężonych wag do Marsylii, aby uzyskać ze skrupulatną dokładnością wiedzę o racjach żywnościowych, które nadal mogą być dystrybuowane lokalnie lub udostępniane na otaczających obszarach. W czasie pokoju głębokie zmiany w handlu dokonane od wojny 1914 r. Nie miały innego wpływu na ten stary organizm, jak tylko skłoniły go do uruchomienia mocniejszych, nowocześniejszych lub lepiej dostosowanych instrumentów do nowych potrzeb obsługi.
Nie rezygnując z tradycyjnego przyrządu, wagi marsylskiej rzymskiej , zaprzysiężeni wagi Marsylii używali wagi trzytonowej do ważenia na pokładach statków ładunków traktowanych na podstawie uznanej wagi, w całych grupach i zanim towary opuszczą krawędź. . Aby jednocześnie obsługiwać pakowanie w woreczki i ważenia przesyłek ziarna, ziarno automatyczne Wagi zostały oddane do użytku na początku XX th wieku.
W 1925 r., Zaraz po dopuszczeniu tego urządzenia przez serwis przyrządów pomiarowych, w Marsylii zainstalowano pierwszą wagę Schoppera do wyznaczania ciężaru właściwego zbóż, zgodnie z normami ustanowionymi przez Międzynarodowy Kongres Młynarzy Europejczyków w Londynie. na 5 grudnia 1912.
W 1978 r. Zainstalowano dziesięć skomputeryzowanych wag tensometrycznych do ważenia palet z wczesnymi warzywami z Maroka i Tunezji .
Od 1840 do 1960 roku port i Marsylia uległy znacznej rozbudowie. Surowce z naszych kolonii zostały przetworzone w gotowe produkty, które zostały wysłane. Więc nasiona oleiste stały się mydłem, semolina z pszenicy durum, rafinowanym cukrem surowym.
Do tego dodano szlachetne surowce: bawełnę, kawę, kakao, pieprz, goździki, wanilię i inne przyprawy, olejki eteryczne itp. które zalały rynek krajowy. W obliczu takiej lawiny produktów, których wagę trzeba było określić, działalność wagarów zaprzysiężonych rozwijałaby się jak w porcie; przyspieszyły niezbędne rekrutacje, a sprzęt został zmodernizowany, aby sprostać bardzo dużemu zapotrzebowaniu ze strony użytkowników portów.
W ogrodzeniu portowym dokerzy, pointery, celnicy, tragarze, spedytorzy podnoszą czapkę lub czapkę, gdy zaprzysiężony wagar pojawia się w otoczeniu swoich „rzymskich drzwi”. Na ogół to 15 lub 16-letni nastolatek jest odpowiedzialny za transport na plac budowy wagi dźwigniowej, składającej się z bijaka o nierównych ramionach.
Na dłuższym ramieniu, które jest wyskalowane, przesuwa się suwak lub śrubę, aby zrównoważyć przedmiot zawieszony na drugim ramieniu. Po prostu jest „Rzymianką”; a to urządzenie jest używane do ważenia najróżniejsze towary: to idzie z małą torebkę pieprzu 10 kg do worków pszenicy 80 kg , worki cukru 115 kg , bele bawełny z 200 kg kg, przy okazji ogromnymi beczki od 500 do 800 kg .
Aby zważyć to drugie, odwołujemy się do tak zwanego „kozła”, przyrządu odpowiedniego do podnoszenia ciężarów; w tym przypadku używany jest największy z Rzymian, ten o maksymalnym obciążeniu 1350 kg . Tak więc, niezależnie od rodzaju towarów, które mają być ważone, niezależnie od wagi, objętości lub kształtu paczek, bez względu na przybliżenie ważenia, jakąkolwiek klauzulę ważenia zawartą w umowie sprzedaży, przysięgli wag są w stanie przeprowadzić ważenie z odpowiednie instrumenty. Umożliwiają one równie dokładne określenie wagi wozu z rudą, jak przedmiotu z metalu szlachetnego, ciężarówki z siarką, beczki oleju, worka pieprzu lub ostrza z kości słoniowej.
Na dużych budowach często ważyło się do 2625 worków w ciągu jednego dnia, worek po worku, dodawano je do dziesiątek przez ważenie, a zaprzysiężony ważący stał się de facto asem w dziedzinie arytmetyki mentalnej. Powszechne było wpisywanie do 10 000 cyfr dziennie.
Marcel Pagnol, który bardzo dobrze znał korporację, ponieważ miał wielu przyjaciół wśród zaprzysiężonych wag, napisał, że Sherlock Holmes z łatwością zidentyfikowałby zwłoki jednego z nich, ponieważ miał brązową rękę, jedną trzymającą ołówek, a drugą biały, bo zawsze w cieniu, pod szeroko otwartą książeczką wagową!
W obliczu ekspansji ogromnych tonażów ogólnie kiepskich towarów, które nie uzasadniały rozpoznawania torebki po torbie, do użytku weszła większa liczba wag samochodowych, zwanych również wózkami. Tutaj znowu techniczne warunki instalacji wymagane przez zaprzysiężonych wag, właściwości i marginesy bezpieczeństwa, które byli w stanie nałożyć, pozwoliły uzyskać warunki eksploatacyjne uzasadniające utrzymanie zaufania, jakim obdarzają ich handel w naszym wielkim porcie.
Przedmiotem zainteresowania tego tematu jest przyjrzenie się powiązaniom, jakie istniały między towarem, który przybył do Marsylii, a zawodem wagi zaprzysiężonej, ale także między zawodem a miastem związanym z jego portem. Rzeczywiście, nie możemy mówić o Marsylii bez przywoływania rytmu jej portu: około 1920 r. Mówiliśmy o przypływie 80 łodzi dziennie, czyli 6 milionów ton ładunków rocznie.
Okres ten odpowiada wzrostowi aktywności handlowej Marsylii, to znaczy od kolonizacji do dekolonizacji. Sercem tego systemu była korporacja zaprzysiężonych wagi Marsylii, uczciwych ludzi, odpowiedzialnych za ważenia, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania handlu. Trzeba powiedzieć, że to prawda, że dzięki szerokiej autonomii, jaką pozostawiała jej zawsze administracja miejska, zaprzysiężeni ważący byli w stanie stworzyć metody operacyjne, które bardzo cenili sobie w handlu: szybkie wykonanie ważeń, dostawa bez terminów wymagane dokumenty urzędowe, stały kontakt ze służbą celną, dający cenne gwarancje dla tej administracji, a w konsekwencji służący interesom handlu, który mógłby, pod pewnymi warunkami, przyspieszyć czynności związane z przeprowadzką.
Oficjalne biuletyny ważeń były wykonywane maszynowo, a szczegóły ważeń wprowadzano tam za pomocą elektrycznych automatów sumujących. Codzienna usługa dystrybucji zapewniała jak najszybsze dostarczenie dokumentów zainteresowanym stronom. Bardzo kompletne łącze telefoniczne i doskonale wykwalifikowany sekretariat, pozwalały na co dzień i co godzinę na uzyskiwanie informacji, które są szczególnie cenione przez wszystkich użytkowników.
Jednym z najbardziej typowych przejawów zdolności przystosowania się tej starej firmy do ewolucji czasu jest sam charakter jej organizacji. Pozostała tradycyjna zasada niezmienności rangi w zależności od stażu pracy; ale duch demokracji już dawno zmodyfikował system, który dawniej przyznawał ogólne zarządzanie służbą „z całkowitą niezależnością i autorytetem” rodzajowi rady starszych, w tym przypadku radzie dziesięciu najstarszych.
Do 1973 r., Kiedy usługa została skomunalizowana, wagarowicze przysięgli byli rejestrowani według starszeństwa i klasyfikowani co dwa tygodnie; co roku co dwa tygodnie wybierano swojego przedstawiciela zwanego powiernikiem. Z drugiej strony wszyscy zaprzysiężeni ważący wybierali co roku sekretarza generalnego i co trzy lata prezydenta. Ci wybrani urzędnicy utworzyli komisję administracyjną, która była odpowiedzialna za ogólne kierowanie służbą i relacje z władzami miejskimi. Ale pomimo pozorów autentycznej demokracji, niektóre ślady tradycyjnej władzy pozostały: takie jak suwerenne prawo prezydenta do podjęcia środków nadzwyczajnych, które mogą sięgać nawet natychmiastowej sankcji czasowego zakazu, w szczególności. Poważne naruszenie przepisów prawa instytucja.
Administracja tej firmy nie może jednak nie być nieco skomplikowana, jeśli weźmiemy pod uwagę, że do 150 zaprzysiężonych ważących w działalności dodano mniej więcej równą liczbę pracowników i współpracowników i że ostatecznie obowiązki służby rozciągnęły się na cały cały obszar portu i miasta, łącznie z aneksami portu, halami i rynkami hurtowymi, a także rzeźniami Marsylii. Zawiadomiony przysięgły był przede wszystkim bezstronnym i niezależnym arbitrem, którego rola polegała na sprawiedliwym podzieleniu interesów sprzedającego i kupującego poprzez oficjalne ustalenie wagi kupowanego lub sprzedawanego towaru. Jego zaprzysiężenie przed Prezesem Sądu Gospodarczego nadało jego wystąpieniu autentyczny charakter.
W związku z tym oficjalne biuletyny ważenia, które wydał, były autentyczne w sądzie. Po wniesieniu obligacji objął urząd pod bezpośrednią kontrolą władz miejskich. Nie wchodząc tutaj w szczegóły złożonej organizacji, sprecyzujmy, że niezależność wagistów zaprzysiężonych została zwiększona przez fakt, że wagi zaprzysiężone nie miały klientów osobistych; że żaden sprzedawca ani kupujący nie mógł wybrać zaprzysiężonej wagi, która miała prowadzić działalność, i że wyznaczenie tej ostatniej zostało dokonane przez same zaprzysiężone wagi, zgodnie z bardzo szczegółowymi przepisami wewnętrznymi, w których istotnym czynnikiem był starszeństwo usług.
Na koniec, ponieważ zaprzysiężeni ważący byli ludźmi żonglującymi liczbami, przytoczmy tutaj kilka, które mogą dać wyobrażenie o tym, co może reprezentować działalność tej organizacji w Marsylii. Zaprzysiężeni wagi marsylskie posiadali rozbudowany sprzęt wagowy składający się w szczególności z: 1600 rzymskich wag, 18 w powietrzu, w tym jedna 10 ton i jedna 30 ton, 10 stałych wag bydlęcych, 90 wag automatycznych do zbóż, 3 specjalne cepy, 50 lejów stożkowych, 3 wagi Schopper o pojemności 20 litrów, 13 wag samochodowych, w tym 6 o masie 80 ton.
Wykorzystali również: 16 automatycznych wag z ruchomymi suwakami do ważenia bananów w izotermie, 20 automatycznych wag do ważenia mięsa w rzeźniach w Marsylii, a także różne narzędzia udostępnione przez przemysł prywatny do Marsylii lub w aneksach port w Marsylii.
W 1954 roku zaprzysiężeni wagi posiadali siedem wag wózkowych, w tym:
W 2004 r., Tuż przed ostatecznym zamknięciem usługi, pozostały tylko dwie wagi wózkowe, Arenc i Cap Janet.
Ogólne wymiary wag pomostowych były następujące: 3 metry szerokości i 13 do 18 metrów długości; jednorazowo można było zważyć ładunki od 500 kg do 80 ton. Zaprzysiężony wagar, pełniący służbę na huśtawce wozowej, miał obowiązek pilnować, a zwłaszcza udaremniać parszywe sytuacje, w których od czasu do czasu chciało się go przewrócić; musiał sprawdzić, czy ciężarówki i inne naczepy spoczywają tylko na wadze pomostowej, a nie na jej otoczeniu, sprawdzić, czy nikogo nie ma na pokładzie podczas ważenia, uważać na plandeki, drabiny i inne dodatkowe koła zapasowe, na które najłatwiej nam, aby określić niewłaściwą wagę.
Dlatego konieczne było tarowanie ciężarówek podczas każdej podróży lub w przypadku niepowodzenia, gdy kilka razy dziennie ich waga zmieniała się w ciągu dnia (zużycie wody i oleju napędowego, pasza dla zwierząt, wymiana kół itp.) Przez zaprzysiężoną wagę, niezależnie od tego, czy chodzi o ważenie, mierzenie. czy pomiar wymagał spełnienia określonej liczby warunków, w rzeczywistości było to konieczne:
Każdego roku wszystkie wagi były sprawdzane i stemplowane przez Service des Weights and Measures, które później stały się Service des Instruments de Mesure, a następnie DRIRE. Należy również wziąć pod uwagę, że wykorzystanie przestrzeni i tolerancja handlowa determinowały pomiary przybliżone.
Ważenie bardzo drogich towarów zostało przeprowadzone:
Około 1955 r. Tonaż ważony rocznie przez zaprzysiężonych wag Marsylii oszacowano na około: 1 100 000 ton w porcie, 1 000 000 ważonych ryb i 7 000 000 skrzynek owoców i wczesnych warzyw na rynkach, 350 000 sztuk bydła w rzeźniach (żywa waga i ciężar własny).
Ta działalność, ta skala jednej z najstarszych publicznych służb wagi na świecie i zaufanie, jakim cieszyła się we wszystkich kręgach, sprawiły, że służba zaprzysiężonych wagi Marsylii stała się organizacją, której reputacja nie byłaby pochwalona. Ponieważ udało mu się utrzymać swoją reputację przez stulecia, pochlebiał sobie i słusznie, że wiedział, jak zachować piękne tradycje, przywołajmy w świadectwie pochlebną opinię sformułowaną przez doktora Flaissières, burmistrza Marsylii, który na ceremonia inauguracji pierwszego balansu Schoppera, dn20 maja 1925, przed publicznością handlowców i przemysłowców, wśród których przede wszystkim był prezes Izby Gospodarczej, oświadczył, że usługa ta jawiła mu się jako
„Jeden z najczystszych klejnotów miejskich ozdób” . Od lat sześćdziesiątych XX wieku, po dekolonizacji, fizjonomia portu w Marsylii zmieniła się bardzo szybko, co miało istotne konsekwencje dla ważenia. Przede wszystkim przez coraz większy spadek importu surowców, a następnie przez zmianę sposobu przeładunku i pakowania towarów. Zatem uogólnienie transportu kontenerowego zmniejszyło warunki interwencji wag przysięgłych, towary są lepiej chronione.
W związku z tym, aby rozpoznać wagę pojemnika, nie jest już konieczne przeprowadzanie jednostkowego ważenia zawartych w nim worków lub paczek: wystarczy jedno ważenie na dużą skalę. Podobnie paletyzacja umożliwiła ważenie paletami, na wadze 3-tonowej, bez ważenia worka po worku lub paczki po paczce. Cały ten rozwój doprowadził do znacznej redukcji personelu, zarówno jeśli chodzi o wagi zaprzysiężone, jak i tragarzy wyznaczonych do obsługi i ważenia.
W obliczu różnych wstrząsów z przeszłości, zaprzysiężeni wagi przekroczyli historię, dokonując różnych zmian, ale wciąż posiadając niezbędną zdolność dostosowania się do potrzeb chwili. Od wagi rzymskiej po mikroprocesor, zaprzysiężeni wagi nadal „ważą dobrze i sprawiedliwie”.
Te dwa działania również miały przejść ewolucję.
Jeśli chodzi o lasy, które jeszcze kilkadziesiąt lat temu stanowiły zasadniczą pracę mierniczych zaprzysiężonych, należy zwrócić uwagę na ich faktyczne zniknięcie. Do około 1960 roku port w Marsylii otrzymywał duże ilości kłód z Czarnej Afryki lub Dalekiego Wschodu. Po tej dacie ruch ten znika na korzyść Port Saint-Louis du Rhône, a zwłaszcza Sète. Podobnie zmniejszyła się ilość przewożonych na pokładzie lub wyładowanych paczek, co można wytłumaczyć wykorzystaniem kontenerów i standaryzacją opakowań.
Oczywiście istnieją szczególne przypadki, które wymagają pomiaru, na przykład całkowita lub częściowa dostawa elementów instalacji pod klucz, odwrotnie odbiór wyposażenia (zwłaszcza ropy naftowej). Ponieważ fracht opłacany na podstawie objętości paczki może często osiągać znaczne wartości. Dlatego mądrze jest sprawdzić wymiary podane przez nadawcę, który generalnie nie jest świadomy konwencji danego miejsca.