Paolo Ruffo di Bagnara

Paolo Ruffo di Bagnara Obraz w Infobox. Portret Paolo Ruffo di Bagnara, William Salter , National Portrait Gallery (Wielka Brytania) Biografia
Narodziny 1791
Śmierć 1866
Tata Fabrizio Ruffo
Inne informacje
Konflikt Bitwa pod Waterloo

Paolo Ruffo di Bagnara , 3 e książę Castelcicala urodzony w Richmond w 1791 roku , zmarł w Paryżu12 listopada 1866, jest neapolitańskim dyplomatą i żołnierzem .

Pochodzący z wpływowej neapolitańskiej rodziny Ruffo di Bagnara, której poszczególnymi członkami są kardynał Fabrizio Ruffo , skarbnik Piusa VI i wikariusz generalny Ferdynanda I er Dwóch Sycylii na czele armii Santa Fede , Paolo jest synem Fabrizio Ruffo di Bagnara ( 1763-1832), 2 e Książę Castelcicala 1 st księcia Calvello , wiceminister do Burbonów Neapolu.

Walczył z wojskami napoleońskimi u boku Anglików jako porucznik Straży Smoków i wyróżnił się pod Waterloo . Został mianowany pułkownikiem armii neapolitańskiej i wysłany jako ambasador Królestwa Obojga Sycylii na dwór w Wiedniu (1831) i do Sankt Petersburga w 1832. Poczta w Londynie od 1840 roku, siedzi po prawej stronie księcia Wellington na ostatnim „bankiecie Waterloo” w 1852 roku .

W 1855 r. Zastąpił generała Carlo Filangieri na stanowisku generała porucznika króla Sycylii i głównodowodzącego armii. Przed lądowaniem z tysięcy z Garibaldi w Marsala The11 maja 1860, wysyła generała Francesco Landi do kontaktu z czerwonymi koszulami, podczas gdy on koncentruje wojska w Palermo, aby chronić miasto przed powstaniem ludowym. Po niepowodzeniu bitwy pod Calatafimi Ruffo został usunięty ze swojego stanowiska i zastąpiony przez Ferdinando Lanza .

Uwagi i odniesienia

  1. „  RUFFO DI BAGNARA E CASTELCICALA  ” , na www.genmarenostrum.com (dostęp 20 grudnia 2020 )
  2. „  Paolo Ruffo di Bagnaria, Prince of Castelcicala - Person Extended - National Portrait Gallery  ” , na www.npg.org.uk (dostęp 20 grudnia 2020 )
  3. (it) "  Ruffo di Bagnara, Paolo, Principle di Castelcicala e duca di Calvello nell'Enciclopedia Treccani  " , na www.treccani.it (dostęp: 20 grudnia 2020 )
  4. Jean-Yves Frétigné , Historia Sycylii , Fayard / Pluriel, 2018, s.  316 .

Linki zewnętrzne