Nadpłaty ( łac. Solutio indebiti ) jest quasi-umowa , w której ten, kto popełnił nienależnej płatności, przez pomyłkę, może zobowiązać ten, kto otrzymał zapłatę, aby powrócić go do niego. Przez zastosowanie artykułu 1302 kodeksu cywilnego, działanie w celu odzyskania nadpłaty polega na tym, kto płatnego (z solvens ) zwrócić się do jednego, który otrzymał (The accipiens ) zwrotu, restytucji, o czymś, która została wypłacona w błędzie lub to nie było należne.
Wreszcie odzyskanie nadpłaty jest wykluczone, gdy kwoty zostały zapłacone w wykonaniu nieodwołalnego orzeczenia sądu; nie można jednak sprzeciwić się powadze rzeczy osądzonej, gdy późniejsze zdarzenia zmieniły sytuację uprzednio uznaną w sądzie; jako przykłady:
Powództwo zakłada istnienie nieuzasadnione, to znaczy brak długu między solwentami a accipiens. Nie jest uważane za brak długu:
Istnieją dwa rodzaje zaległości:
Od wyroku wydanego przez pierwszą izbę cywilną Sądu Kasacyjnego z dn 17 lutego 2010wina wypłacającego nie pozbawia go powództwa o odzyskanie nadpłaty. Jednak ta ostatnia ostatecznie będzie musiała odpowiedzieć za tę wadę poprzez zadośćuczynienie za szkody poniesione przez accipiens.
Artykuł 1302 Kodeksu Cywilnego (dawniej 1376 Kodeksu Cywilnego) wydawał się wymagać jako warunku zwolnienia z powództwa błędu rozwiązującego. Jednakże, jeśli chodzi o dowód błędu, orzecznictwo przyjmuje dwie przeciwstawne postawy w zależności od tego, czy w przypadku subiektywnych czy obiektywnych nieuzasadnionych jest. W pierwszej sytuacji orzecznictwo zawsze wymaga udowodnienia błędu w wypłacalności. W drugim, ponieważ od decyzji zgromadzenia plenarnego im2 kwietnia 1993(Ursaff de Valenciennes) orzecznictwo stanowi, że wbrew temu, co stanowi stary art. 1377 kodeksu cywilnego, nie jest już konieczne udowadnianie błędu solvens. Solwens będzie musiał jedynie udowodnić brak powodu do zapłaty.
Może się zdarzyć, że accipiens zniszczy lub zniszczy instrumentum (tutaj nie ma już omawianej kwoty) otrzymane odolvens. W takim przypadku wypłacający nie będzie mógł zażądać zwrotu tej kwoty wypłaconej accipiens. W konsekwencji wypłacający mogą zwrócić się przeciwko rzeczywistemu dłużnikowi długu (temu, który w rzeczywistości powinien był zapłacić), opierając swoje działanie na bezpodstawnym wzbogaceniu się .
Tylko ten, kto zapłacił, czyliolvens, może wykonać tę czynność. Możemy tylko powtarzać to, co niesłuszne, przeciwko accipiens. W związku z tym nie jest możliwe podjęcie działań przeciwko osobie trzeciej. Okres przedawnienia jest zgodny z prawem powszechnym, o którym mowa w artykule 2224 Kodeksu Cywilnego. Solwens będzie zatem miał 5 lat na potwierdzenie swojego działania.