W Francji , organizacje pracodawców są pracodawców ' związki , które bronią interesów swoich członków w społeczeństwie francuskim. Są częścią partnerów społecznych .
Najważniejsze we Francji i te, które w największym stopniu uczestniczą w debacie publicznej, to MEDEF , U2P , UNAPL , FEDAE , CPME , FNSEA , FNEML oraz UDES .
Interweniują w zakresie prawa pracy , opiniują wybory w zakresie polityki społecznej i gospodarczej oraz uczestniczą w negocjacjach płacowych.
Początki ruchu pracodawców tkwią w opozycji do wolnego handlu między 1835 a 1860 rokiem. W obliczu woli rządu monarchii lipcowej obniżenia podatków od importu, liderzy biznesowi jednoczą się najpierw według gałęzi, aby domagać się środków protekcjonistycznych.
Korzystając z wykreślenia w Kodeksie karnym przestępstw koalicyjnych ( prawo Olliviera z24 maja 1864), Francuskie organizacje pracodawców stały się najpierw oficjalne na poziomie branż zawodowych, aby lepiej bronić swoich interesów zagrożonych przez traktat o wolnym handlu podpisany z Anglią w 1860 r., Traktat Cobden-Chevalier . Te potężne federacje zawodowe zostały również utworzone w odpowiedzi na strukturyzacji w przez francuskich ruchu robotniczego : Komitet Forges w 1864 roku, Komitet Węgiel (1887), The Spinners Komitetu bawełniana (1899), Powszechnego Związku Przemysłu bawełnę oraz Związek przemysłów i rzemiosł metalurgicznych (1901), Centralny Komitet Armatorów Francuskich (1903), Grupa Badawcza ds. Domów Towarowych (1919), Centralny Komitet Wełniany (1922).
Doświadczenie międzybranżowych organizacji wpływowych ukształtowało się w kolonialnym „lobby”, w szczególności we francuskiej Unii Kolonialnej , utworzonej w 1893 roku.
Komitet kuźni został zainspirowany przez tę prawdziwą „kolonialną izbę związków zawodowych” do utworzenia w 1919 r. Wyjątkowej organizacji, Generalnej Konfederacji Produkcji Francuskiej . Krajowa Rada francuskich Pracodawców (CNPF) zastąpiła CGPF w 1946 roku . W 1998 roku stanie się Mouvement des entreprises de France (MEDEF) .