Ballada operowa
Opera ballada jest rodzajem charakterystycznych występów na scenie angielskiej XVIII -tego wieku, napisany w odpowiedzi na przewagą włoskiej opery na ówczesnych scen. Były to utwory satyryczne, utrzymane w konwencji operowej, ale bez recytatywów. Teksty tych utworów zostały osadzone w muzyce na hymnach religijnych, popularnych melodiach tamtych czasów, ariach ze znanych oper, a przede wszystkim na romansach , popularnych balladach , od których ten gatunek zyskał swoją nazwę. Założycielem tego gatunku, a najbardziej znany z oper ballad , jest żebracza Opera , przez John Gay i Johann Christoph Pepusch .
Opera ballada jest przodkiem angielskich operetek i musicali. Podjęła wiele form w całej swojej historii, która rozpoczęła się w XVIII -tego wieku, dalszego ciągu XIX th wieku. W XX th century, Opera za trzy grosze przez Kurta Weilla i Bertolta Brechta jest bezpośrednim spadkobiercą żebraczej opery , którą odbiera historię i bohaterów.
Mówili, że Opera Balladowa że „protest z XVIII -tego wieku przed podbojem londyńskiej scenie przez włoskiej opery”. Opera ballada składa się z dialogów w języku angielskim, pełne smaku i często satyrycznych , zmieszane z piosenek, celowo utrzymywane bardzo krótkie (są one przeważnie ogranicza się do pojedynczego zwrotce i refrenie), tak aby zminimalizować przerwy w ciągłości fabuły ; łączy to postacie niskiego pochodzenia, często kryminalistów, i zazwyczaj opiera się na umieszczeniu w nawiasach, a nawet na odwróceniu wartości ówczesnej opery włoskiej.
Powszechnie przyjmuje się, że pierwszą balladową operą , a nawet najbardziej udaną, była opera The Beggar's Opera z 1728 r. Libretto napisał John Gay, a aranżacja muzyczna Johanna Christopha Pepuscha , z których oba bez wątpienia miały doświadczenie paryskiego wodewilu. , które być może chcieli przetransponować na język angielski. Niewątpliwie wpłynęły na nich także komiksy Thomasa d'Urfeya , który zyskał reputację parodii istniejących piosenek, opatrując je nowym tekstem. Popularna antologia tych adaptacji została opublikowana w 1700 roku i często przedrukowywana. Kilka arii z tej antologii zostało ponownie wykorzystanych w The Beggar's Opera .
W 1739 r. Pruski ambasador w Wielkiej Brytanii zlecił wykonanie przez Charlesa Coffeya niemieckiej aranżacji popularnej opery balladowej The Devil to Pay . Dzieło zostało więc wykonane z powodzeniem w Hamburgu , Lipsku i innych miejscach w Niemczech w latach czterdziestych XVIII wieku.
Nowa wersja została wyprodukowana przez CF Weisse'a i Johanna Adama Hillera w 1766 roku. Sukces tej wersji jest pierwszym z wielu innych osiągniętych przez jej dwóch autorów, zwanych, według Grove Dictionary of Music and Musicians, ojcami niemieckiego Singspiel .
Fabuła The Devil to Pay została podjęta przez Glucka w ramach jego francuskojęzycznej opery z 1759 roku, Le Diable à quatre .
Dalszy rozwój, zwany także balladą operową , przybiera bardziej „pastoralną” formę. Ze względu na swój temat, te balladowe opery są sprzeczne z pierwotnym gatunkiem, bardziej satyryczne. Zamiast muzycznej gmatwaniny, którą można znaleźć na przykład w The Beggar's Opera , partytury tych utworów są dla nich specyficzne, choć nierzadko „cytują” lub naśladują popularne melodie. Love in a Village ( Love in a village ), dzieło Isaaca Bickerstaffe'a i Rosiny , Williama Shielda , są typowymi przykładami. Wiele z tych utworów jest wykonywanych na zakończenie włoskiego spektaklu operowego.
Później w wieku bardziej pikantne komedie, takie jak The Duenna przez Richarda Brinsley Sheridan i niezliczonych dzieł Karola Dibdin , przywrócenie równowagi w sensie powrotu do pierwotnego gatunku, nawet jeśli niewiele pozostaje. Znacznie początkowego impulsu od satyrycznych oper ballad .
English opera XIX th century mocno ważone w kierunku rodzaju „duszpasterskiej” z opery ballada ; Podejrzenia co do gatunku satyrycznego pojawiają się jednak w pracach „poważnych” specjalistów, takich jak John Barnett . Wiele z wczesnego ducha satyrycznego można znaleźć (chociaż w znacznie bardziej wyrafinowanej formie) w tekstach napisanych przez Gilberta dla Savoy Operas of Gilbert and Sullivan ; z drugiej strony naśladownictwo gatunku „pastoralnego” znajdujemy w jednym z pierwszych dzieł Gilberta i Sullivana, The Sorcerer .
Quartersous Opera Kurta Weila i Bertolta Brechta z 1928 roku to przeróbka The Beggar's Opera , zawierająca podobną historię, z tymi samymi postaciami i wykorzystująca większość satyrycznych kawałków twórczości Johna. Gay. Ale z drugiej strony jest tylko jedna aria zaczerpnięta z oryginalnej balladowej opery - ponieważ wszystkie pozostałe zostały specjalnie skomponowane przez Kurta Weila - „zapominając” w ten sposób o jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów jego modelu.
W radykalnie innym duchu Hugh the Drover , dwuaktowa opera Ralpha Vaughana Williamsa wystawiona po raz pierwszy w 1924 roku, jest również czasami cytowana jako opera balladowa . Ale wyraźnie bliżej mu do Rosiny Williama Shielda niż do Opery Żebraka .