Węzeł jest punktem przyłączenia liści lub gałązka z trzpieniem w nasiennych ( nasion roślin ). Pomiędzy węzłami jest pomiędzy dwoma kolejnymi węzłami. Pączek pachowych , która rośnie w miejscu, gdzie an starsze przywiązuje liści do łodygi, powoduje powstanie gałązka. W tym miejscu zagłębienia rozwija się więc liść lub łodyga nowej gałęzi, co czasami skutkuje bardziej spójnym obrzękiem, umożliwiającym obserwację węzłów nawet wtedy, gdy liść lub gałąź nie są jeszcze rozwinięte.
Węzeł jest strefą wzrostu o bardzo krótkiej długości, podczas gdy międzywęźle mają znacznie większą zdolność do wydłużania się, co nie jest jednolite. W zależności od gatunku to właśnie u szczytu lub u podstawy jest najszybszy.
U roślin łodyga różni się od korzenia obecnością węzłów, w których znajdują się pąki pachowe .
Na poziomie węzła wiązki naczyniowe, które obsługują żyły odpowiedniego liścia, są zintegrowane z układem naczyniowym łodygi (bilacunar, trilacunar, multilacunaire, zgodnie z liczbą lakun utworzonych w centralnym cylindrze łodygi przez odejście) wiązek liści) jest zatem przedmiotem zainteresowania systematyki .
Zmienność sposobu przejścia od jednej struktury lakunarnej do drugiej wskazuje, że ewolucja struktur węzłowych nie jest ani jednokierunkowa, ani nieodwracalna. Ewolucyjny trend tych struktur węzłowych pozostaje przedmiotem debaty w środowisku botaników.
Zgodnie z modelem architektonicznym Rauha , w rytmicznie rosnących roślinach rytmiczność prowadzi do powstania jednostki wzrostu. Jednostki te odpowiadają kolejnym pędom rozwijanym przez merystem końcowy. Każda jednostka tworzy liściastą oś (łodygę lub gałąź) uważaną za podstawowy element całej architektury roślin , składającą się z szeregu międzywęźli i węzłów, które przenoszą liście. Międzywęźle, węzeł, pączek pachowy i zestaw liści to podstawowy element budulcowy zwany fitomerem . Obserwacja fitomerów, aw szczególności kolejności węzłów, pozwala na powiązanie topologii z tempem wzrostu rośliny.
Schemat liścia z unilacunarnym wstawieniem: przerwa i ślad liścia w węźle i powyżej.
Fotomikrografia przekrojów poprzecznych na poziomie strefy wtrącenia liści Polyscias balfouriana : węzeł wieloboczny.
Mikrofotografia osiowego przekroju podłużnego wierzchołka łodygi Coleus bluemi .
Na tej łodydze dębu jednostka wzrostu zaczyna się od pierścieniowej blizny katafyllowej (po prawej) i kończy się końcowym pączkiem. Węzły są identyfikowane przez blizny po liściach .