Numeracja budynków w Paryżu daty w 1507 , ale upowszechnił się w końcu XVIII -go wieku . Aktualna numeracja pochodzi z dekretu z dnia4 lutego 1805.
Chociaż numeracja domów w Paryżu jest często pokazywana wraz z budową mostu Notre-Dame w 1507 roku i numeracją sześćdziesięciu ośmiu domów tam wybudowanych, wydaje się to być tylko prowizoryczne, ponieważ domy te szybko identyfikuje się tylko po ich markach . Bez wątpienia jest to więc spis sporządzony przez miasto na posiadanych przez niego domach. Numeracja domów w Paryżu zaczyna się raczej od deklaracji28 września 1728który upoważniając garbarzy do budowy domów nad brzegami Bièvre , nakazuje ich numerację, a zwłaszcza deklarację29 stycznia 1729która ma na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się tzw. domów „porte-cochère”, czyli mieszkań poza murami miasta. Nakazuje ona nosić na słupku drzwi numer, który jest rejestrowany w celu kontroli w celu zwalczania nielegalnych konstrukcji. Próbę podjęto w 1765 r. na niedawno otwartych ulicach wokół nowego targu pszennego (obecna giełda paryska ), ale wobec braku tekstów administracyjnych cel jest nieznany. Numeracja domów w miastach kwaterunkowych wojsk w 1768 r. nie dotyczy Paryża, w którym znajdują się koszary.
Rozbudowa miasta i wzrost liczby mieszkańców sprawiły, że identyfikacja budynków stała się niezbędna. To Marin Kreenfelt de Storcks, charge d'affaires elektora kolońskiego i redaktora L'Almanach de Paris , ustanowił w 1779 r. projekt numeracji (mówił, całkiem niesłusznie, „numerację królewską”), zatwierdzoną przez generał porucznik policji . Do 1789 r. na własny koszt umieszczał numery na domach, mimo sprzeciwu często podejrzanych właścicieli. Ci, którzy widzą w tym spisie zapowiedź nowych podatków, a ważne osobistości nie popierają zarejestrowania ich szlacheckich rezydencji w ciągłej numeracji, która stawiałaby ich na równi z ruderami ludu. Ta numeracja jest ciągła po jednej stronie ulicy i jest kontynuowana po przeciwnej stronie, bez pojęcia strony parzystej i nieparzystej, pierwszy numer jest zatem skierowany do ostatniego, a numerowane są drzwi, a nie domy.
Nowa numeracja (zwana numeracją rewolucyjną lub numeracją odcinkową) została ustanowiona dekretem 23 listopada-1 st grudzień 1790. Jego celem był spis obywateli podlegających opodatkowaniu, a nie wygoda orientacji, co prawdopodobnie tłumaczy jego niekonsekwencję. Każdy z czterdziestu ośmiu odcinków decydujących o jego realizacji, rezultat był katastrofalny: ten sam numer można było znaleźć kilka razy na ulicy, zmiany odcinków tworzyły przerwy w serii, pewne numeracje były ciągłe od ulicy do ulicy do wewnątrz w tej samej sekcji. Maleńka rue de l'Échelle miała zatem numer 5650.
To jest dekret z 4 lutego 1805 który definiuje obecny system:
" Artykuł 2 . Numeracja ta będzie ustalana tym samym ciągiem numerów dla tej samej ulicy, nawet jeśli zależy to od kilku dzielnic miejskich, oraz jednym numerem, który zostanie umieszczony na głównych drzwiach mieszkania.
Artykuł 4 . Seria liczb będzie się składać z parzystych po prawej stronie ulicy i nieparzystych po lewej stronie.
Artykuł 5 . Prawa strona będzie wyznaczona, w ulicach prostopadłych lub skośnych wzdłuż Sekwany, po prawej stronie przechodnia zmierzającego w kierunku rzeki oraz w kierunku biegu rzeki.
(...)
Artykuł 7 . Pierwszy numer serii, parzysty lub nieparzysty, rozpocznie się na ulicach prostopadłych lub ukośnych, w ciągu Sekwany, przy wejściu na ulicę prowadzoną w punkcie położonym najbliżej rzeki, a na ulicach równoległych na wejście podjęte podczas wchodzenia w górę rzeki; tak więc w pierwszym przypadku liczba ta wzrasta wraz z oddalaniem się rzeki, aw drugim w miarę jej opadania. "
Układ liczb jest zatem determinowany położeniem ulicy względem Sekwany:
Na ulicach częściowo graniczących z niezabudowanymi posiadłościami lub z domami o dużej powierzchni i podatnymi na podział, zarezerwowano liczby w stosunku 1 na każdą długość 15 metrów, która średnio odpowiada elewacji domu w Paryżu.
Ta nowa numeracja została szybko przeprowadzona latem 1805 roku. Jej zasady obowiązują do dziś.
Ulice Tilsitt i Presbourg , które są okrągłe, mają swój własny system, podobnie jak perony.
Oprócz tych przypadkach zasada liczb wzrostu w kierunku Sekwany nie jest przestrzegana Według niektórych ulicach 12 th powiatowych , takich jak Avenue Daumesnil i ulicach w Charenton , Reuilly , Wattignies i Picpus , gdzie liczby rosną w przeciwnym kierunku.
Wreszcie w Chemin du Parc de Charonne się w 20 th arrondissement , numery nieparzyste znajdują się po prawej stronie, patrząc w kierunku rosnących liczb, w przeciwieństwie do ogólnej zasady. Ponadto w kierunku Sekwany liczby rosną.
Dekret z 4 lutego 1805o numeracji domów przewidzianych w jego artykule 8, że: „Na ulicach prostopadłych lub ukośnych wzdłuż rzeki numeracja będzie prowadzona na czarno na ziemi ochry; na równoległych ulicach będzie na czerwono na tym samym tle ”, a artykuł 9 określa, że:„ Numeracja zostanie przeprowadzona w oleju i po raz pierwszy na koszt gminy Paryż ”, natomiast artykuł 11 , który nakłada na właścicieli odpowiedzialność za konserwację i wymianę płyt, upoważnia ich do wykonywania ich z trwalszych materiałów, takich jak blacha emaliowana.
Te malowane tabliczki, podobnie jak te, które w tym samym roku nałożono na nazwy ulic, szybko niszczały. Właściciele czasami przemalowywali je na inne, bardziej widoczne kolory. Ponadto, w ramach stosowania dekretu prefekta Sekwany z28 czerwca 1847które zorganizowało akcję odnowienia i uregulowania numeracji, miasto zdecydowało się na emaliowane porcelanowe tabliczki, tym razem ustawione na niebieskim tle z białymi cyframi, pasującymi do kodu kolorystycznego nałożonego jednocześnie na nazwy ulic. Materiał ten okazał się na tyle mocny, że układane płyty zawsze doskonale spełniały swoją funkcję. Szybko jednak wolał od niego, podobnie jak w przypadku znaków drogowych, emaliowaną blachę. Dekret prefekta z17 marca 1939Co więcej, narzuca jej użycie, przypominając o obowiązku białych cyfr na lazurowo-niebieskim tle. Dekret miejski z27 września 1982 r., tymczasem dodaje do liczby umieszczonej na ościeżnicy drugie miejsce znajdujące się w pobliżu dzwonka. Pomimo tych przepisów, które zostały niewiele zmienione, a które określały rozmiar, kolor i modele tablic, miasto wykonało i zawsze wykazuje wielką tolerancję dla oryginalnych numeracji, o ile pozostają one czytelne. Większość ulic Paryża prezentuje więc wiele modeli, od najbardziej luksusowych do najbardziej ekonomicznych i od najbardziej trzeźwych do najbardziej kiczowatych.
Malowany numer „1096” zgodnie z przepisami z 1790
Numer namalowany na biało na czerwonym tle, zgodnie z przepisami z 1805 roku dla ulic równoległych do Sekwany
Numer namalowany na czarno na ochrowym tle, zgodnie z przepisami z 1805 roku dla ulic prostopadłych do Sekwany
Ilość zawartych w drzwiach budynku, wspólny na początku XIX -go wieku
Numer wyryty na budynku wybudowanym około 1840
Numer na porcelanie emaliowanej zgodnie z przepisami z 1847 r.
Liczba świetlna. Ten model był używany do budynków z końca Drugiego Cesarstwa
Numer wkomponowany w dekorację elewacji. Koniec XIX th wieku
Numer „ Castel Béranger ” Hectora Guimarda (1898)
Blacha emaliowana z 1911 19
Rzeźbiony numer z 1928