Liczba Dunbara to maksymalna liczba osób, z którymi dana osoba może jednocześnie utrzymywać stabilne relacje międzyludzkie . Ta granica jest nieodłącznie związana z wielkością naszego mózgu zaangażowanego w tak zwane wyższe funkcje poznawcze, czyli kora nowa .
Liczba ta jest szacowana przez brytyjskiego antropologa Robina Dunbara na 100 do 230 osób i ma praktycznie akceptowaną wartość 150 osób.
Ta liczba pochodzi z badania opublikowanego w 1992 roku przez badacza Robina Dunbara. W tym badaniu analizuje wielkość kory nowej różnych naczelnych i porównuje ją z liczbą osobników w odpowiednich grupach. W ten sposób ekstrapolował swoje wyniki, aby określić maksymalną liczbę dla wielkości grupy ludzi. Liczba ta nie powinna więc teoretycznie przekraczać 150 osobników. Powyżej tej liczby wzajemne zaufanie i komunikacja nie wystarczają już do zapewnienia funkcjonowania grupy. Trzeba wtedy przejść do ważniejszej hierarchii, z istotną strukturą i regułami (widać to np. Na poziomie kraju i jego rządu).
Dunbar dalej wskazuje, że język, który wspólnie opracowaliśmy, odgrywa ważną rolę w naszej zdolności do nawiązywania kontaktów towarzyskich z około 150 osobami. Fakt, że możemy rozmawiać z kilkoma osobami jednocześnie, umożliwia nawiązanie skutecznych i trwałych relacji między nami wszystkimi. W przypadku braku takiego narzędzia komunikacji zbiorowej, każdy z nas spędziłby połowę swojego czasu indywidualnie, utrzymując każdą z naszych więzi społecznych.
Różne badania dały wyniki zbliżone do liczby Dunbara w zachowaniach użytkowników sieci społecznościowych w Internecie, w szczególności na Twitterze lub Facebooku .