Nancy storace

Nancy storaceAnna selina storace Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Portret Nancy Storace - Pietro Bettelini

Kluczowe dane
Narodziny 27 października 1765
Londyn ,
Śmierć 24 sierpnia 1817(w wieku 51 lat)
Londyn
Podstawowa działalność Artysta liryczny
Soprano
Styl Opera
Miejsca działalności Wiedeń (Austria), potem Londyn
Lata działalności 1773 - 1808
Współpraca Mozart , Salieri , Joseph Haydn
Mistrzowie Antonio Sacchini
Małżonka John Abraham Fisher
Rodzina Brat Stephen Storace

Informator

Nancy Storace , z domu Ann (lub) Anna Selina Storace w Londynie na27 października 1765i zmarł w Dulwich dnia24 sierpnia 1817, jest śpiewaczką operową ( sopranem ).

Znana teraz pod pseudonimem „Nancy” nadanym jej przez jej przyjaciela Michaela Kelly'ego , podpisała swoją korespondencję z „Ann”, „Anna” lub „AS”.

Biografia

Jego ojciec, Stefano, jest basistą pochodzenia neapolitańskiego, a jego matka, Elizabeth Trusler, córka właściciela Marylebone Pleasure Gardens.

W 1773 zadebiutowała koncertowo w Southampton; Według zapowiedzi prasowych „nie ma jeszcze ośmiu lat”. Pobierała lekcje śpiewu u kastrata Venanzio Rauzziniego , który zadebiutował w King's Theatre na29 lutego 1776w swojej operze Le Ali d'Amore .

W 1778 roku wyjechała z rodzicami do Włoch, by dołączyć do swojego brata, przyszłego kompozytora Stephena Storace'a , który kontynuował naukę muzyki w Neapolu.

We Włoszech zadebiutowała lirycznie w operze seria , wykonując drugoplanową rolę w Castore e Polluce Bianchiego (Florencja,10 września 1779). Szybko zmieniła swój repertuar i obecnie śpiewa główne role w operze buffa we Florencji, Lukce, Livorno, Parmie, Turynie… i Wenecji. W 1782 roku premierę ona jedną z najpopularniejszych oper wieku 18, Fra i ze względu litiganti przez Giuseppe Sarti w La Scali w Mediolanie w 1782 roku.

W 1783 roku została zatrudniona w Imperial Theatre w Wiedniu (Burgtheater), gdzie cesarz Józef II założył trupę operową buffa. Aż do jego odejścia, wLuty 1787stworzy tam około dwudziestu oper.

Ona stworzyła rolę Suzanne w Weselu Figara przez Mozarta w1 st May 1786. Mozart skomponował dla niej powietrze Ch'io mi scordi di te? , K. 505, z towarzyszeniem fortepianu koncertująca, czasem uważany za prawdziwą deklaracją miłości od kompozytora do jego wykonawcy. Aria ta została wykonana podczas pożegnalnego koncertu Nancy Storace w Wiedniu dnia27 lutego 1787, jak później napisał uczeń Mozarta, Thomas Attwood .

Plik 29 marca 1784, poślubiła angielskiego skrzypka i kompozytora Johna Abrahama Fishera. Małżeństwo jest katastrofalne, ponieważ mąż źle ją traktuje. Po kilku miesiącach małżeństwa będą mieszkać oddzielnie. Ich córka Josepha będzie żyła tylko przez kilka miesięcy.

W 1787 roku Nancy wróciła do Anglii, gdzie śpiewała w King's Theatre aż do zniszczenia go przez pożar w 1789 roku. Tam odnosiła ogromne sukcesy, występowała także na koncertach i oratoriach, zarówno w Londynie, jak i na prowincji. W 1789 roku została zatrudniona w teatrze Drury Lane, gdzie jej brat Stephen był kompozytorem. Doskonale udaje jej się nawrócenie, choć niektórzy zarzucają jej, że ma włoski akcent. Jego kariera miała miejsce również na koncertach i na festiwalach prowincjonalnych.

W 1796 roku, po śmierci Stephena, opuściła Drury Lane. WSierpień 1797rozpoczyna europejskie tournée (Paryż, Włochy, Niemcy) ze swoim towarzyszem, tenorem Johnem Brahamem . Urodzi mu syna Williama Spencera Harrisa, urodzonego w 1803 roku.

Po powrocie do Anglii podążyła za swoim kochankiem do Covent Garden (1801-1805), a następnie do Drury Lane (1805-1808), skąd przeszła na emeryturę w 1808 roku, a jej przeciwnicy krytykowali bardzo grubą kobietę z bardzo uszkodzonym głosem. . Ale jego popularność nie zostanie odrzucona przez całą karierę. Nancy Storace jest jedną z najsłynniejszych artystek swoich czasów, o której reputacji świadczą gazety, jej portrety, karykatury lub imitacje jej autorstwa itp.

W 1815 roku głęboko dotknęła ją niewierność Johna Brahama, który uciekł z zamężną kobietą. W ich burzliwej separacji pośredniczy architekt John Soane , ich wspólny przyjaciel. Listy świadczące o tym oddzieleniu nadal znajdują się w archiwach architekta. Nancy Storace zmarła wkrótce potem w swoim domu w Herne Hill pod Londynem. Została pochowana w St Mary-at-Lambeth w Londynie. Wciąż można tam zobaczyć część jego pamiątkowego pomnika pogrzebowego. (Akwarela przedstawia belkowanie i podstawę, które teraz zniknęły.) Jego sukcesja była przyczyną problemów rodzinnych, które trafiały do ​​kroniki dworskiej do 1826 roku.

Mozart i Haydn

Śpiewak utrzymywał z oboma kompozytorami owocne i zapewne przyjazne stosunki zawodowe. Mozart wspomniał o piosenkarzu tylko, aby narzekać na swój stosunek do swojej szwagierki Aloysia Lange w liście z 2 lipca 1783 r. I nie wiemy, co myślał o Storace. Z drugiej strony Joseph Haydn w liście z dnia 12 kwietnia 1790 r. Skierowanym do Blanda sprecyzuje: „w tym samym czasie otrzymasz zupełnie nową i bardzo piękną kantatę dla pana Salomona, wyślesz mu moje najlepsze komplementy i bardzo mu dziękuję za przesłanie. […] Ta kantata jest dla głosu mojej drogiej Storace, pocałuj ją tysiąc razy dla mnie ”

Legenda o romansie Mozarta i Storace wydaje się pochodzić od muzykologa Alfreda Einsteina z lat 50. Inna legenda, bardziej współczesna, twierdzi, że piosenkarz „odrzucał postępy Mozarta, płakał przez dwa dni i napisał Koncert fortepianowy n O  23 w głównym ". Historia powstania tego koncertu jest odwrotna, ponieważ geneza koncertu klawiszowego nr 23 KV. 488 poprzedza wyjazd Nancy Storace z Wiednia. Jego kompozycja rozpoczęła się między marcem 1784 a lutym 1785 (na 8 pierwszych kart), potem oboje pierwotnie planowane zastąpiono klarnetami, gdyż orkiestra z marca 1786 r. Ich nie posiadała. To datowanie zostało ustalone przez muzykologa Alana Tysona na podstawie jego analizy partytur autografów Mozarta.

Oprócz roli Zuzanny Mozart pomyślał także o Nancy Storace w roli Eugenii w Lo Sposo Deluso  ; pozostał niedokończony, utwór można datować jedynie na wzmiankę o performerce „Pani Fisher”. Brał udział w kantacie Per la ricuperata salute di Ofelia (K. 477a), napisanej wspólnie z Salierim i niejakim Cornettim w 1785 roku.23 lutego 178, skomponował dla niej wielką scenę z obowiązkową klawiaturą „  Ch'io mi scordi di te?  "(KV. 505).

Chociaż nie współpracowała więcej z Mozartem, Nancy Storace będzie miała okazję wykonywać arie i zespoły Mozarta podczas swojej brytyjskiej kariery, a także w Paryżu 16 października 1797 roku.

Haydn zrewidował dla niego rolę Anny w swoim oratorium Il Ritorno di Tobia na koncerty 28 i30 marca 1784w Wiedniu. Napisał też dla niego kantatę Miseri noi misera patria Hob XXIVa. 7, którą prawdopodobnie śpiewała w Londynie. Nancy Storace pojawiła się kilkakrotnie w ramach cyklu koncertów prenumeraty organizowanych przez Johanna Petera Salomona w Londynie od 11 marca 1791 r. W lipcu, kiedy Haydn uzyskała tytuł doktora muzyki na Oxfordzie, była jedną z wokalistek występujących na koncercie w Sheldonian Theatre. . W rzeczywistości, chociaż nazwisko piosenkarki jest związane z nazwiskiem Mozarta, śpiewała więcej muzyki Haydna.

Bibliografia

  1. Betty Matthews, Dzieciństwo Nancy Storace ,1969, s.  735
  2. (w) Dorothea Link Arias dla Nancy Storace. Pierwsza Zuzanna Mozarta. ,2002( czytaj online ) , XIV - XVI.
  3. Alfred Einstein, Mozart, człowiek i dzieło. , Paryż, 1991. (trzcina), P.  469-470
  4. (w) Cliff Eisen, Nowe dokumenty Mozarta. Dodatek do biografii dokumentalnej OE Deutscha. , Standford,1991, s. 39 (nr 64).
  5. (de) „  Michael Lorenz, Recenzja Melanie Unseld: Mozarts Frauen. Begegnungen in Musik und Liebe., Mozart-Jahrbuch 2007/08. Bärenreiter, Kassel itp., 2011, s. 228  " ,2001
  6. Emmanuelle Pesqué, Nancy Storace, muza Mozarta i Haydna , Sl, E. Pesqué (CreateSpace) ,2017, 510  s. ( ISBN  978-2-9560410-0-9 , 2-9560410-0-2 i 2-9560410-0-2 , czytaj online ) , s.  353-380
  7. (w) „  Muzeum Sir Johna Soane'a  ”
  8. (w) „  Znajdź grób  ”
  9. Emmanuelle Pesqué, "  " 24 sierpnia 1817 - śmierć piosenkarki Nancy Storace "(wyciąg z rejestru grobów, rekonstrukcja pomnika pogrzebowego, nekrolog z 1817 r., Tłumaczenie pomnika pogrzebowego)  " , Nancy Storace (1765-1817 ) - Ann Selina, „L'Italiana in Londra” - The art and life of an Enlightenment singer ,24 sierpnia 2017(dostęp 30 marca 2021 )
  10. (w) „  Memorial To Nancy Storace, St Mary's Church, Lambeth  ” , on Lambeth Landmark (dostęp 7 kwietnia 2017 )
  11. Emmanuelle Pesqué, Nancy Storace, Muse of Mozart and Haydn ,2017, s.  344-354
  12. Geneviève Geffray, Correspondance de Mozart, 1782-1785 (tom IV) , str.  98
  13. Marc Vignal, Haydn , Paryż, Fayard,1988, s.  323
  14. Emmanuelle Pesqué, Nancy Storace, Muse of Mozart and Haydn ,2017( ISBN  978-2-9560410-0-9 ) , str.  9-10, 133-136
  15. (w) Alan Tyson, Mozart. Studies of the Autograph Scores , Harvard University Press,1987, s.  19, 32, 130, 140-141, 152
  16. „  Per la salute di ricuperata Ofelia (Mozart, Salieri, Cornetti)  ” o Nancy Storace (1765–1817) Anna Selina, L'Italiana in Londra ,25 września 2016 r(dostęp 30 września 2016 )
  17. Emmanuelle Pesqué, „  1797 - Nancy Storace śpiewa Mozarta w Paryżu!  » , On Nancy Storace (1765-1817) - Ann Selina,„ L'Italiana in Londra ”- The art and life of an Enlightenment singer ,24 marca 2021 r(dostęp 30 marca 2021 )
  18. „  Ann Selina (Nancy) Storace (1765–1817)  ” , na Forum Haydn ,30 marca 2011 r

Bibliografia

Linki zewnętrzne