W kontekście amerykańskiej filozofii The neorealizm to ruch filozoficzny narodził się z pragmatyzmem , które pojawiły się na początku XX -tego wieku do Harvardu . Są z nim związani niektórzy nieamerykańscy, ale anglojęzyczni filozofowie, na przykład Samuel Alexander .
Neorealizm wspiera przede wszystkim teorię percepcji i wiedzy opartą na idei, że relacja między podmiotem a przedmiotem jest bezpośrednia i obiektywna. Ta relacja jest zasadniczo tego samego typu, co ta, która może zjednoczyć dwa obiekty fizyczne w przestrzeni.
W 1910 r. Neorealizm po raz pierwszy objawił się w formie zbiorowego artykułu zatytułowanego „Program i pierwsza platforma sześciu realistów”. Sześciu autorów „realistów”, o których mowa, to William Montague , Ralph Perry , Edwin Holt, Walter Pitkin, Edward Spaulding i Walter Marvin. Zgodnie z definicją w tym programie neorealizm składa się zasadniczo z trzech tez:
Te trzy zasady neorealizmu wzmacniają zdrowy rozsądek i związany z nim naiwny realizm . Dla naiwnego realistę, jak dla neorealisty, pisze Montague, „rzeczy znane mogą nadal istnieć bez zmian, kiedy nie są znane”, a „istnienie rzeczy nie jest związane z faktem ani nie zależy od tego. doświadcza tego, dostrzega, wyobraża sobie lub jest w jakiś sposób tego świadomy ”. Montague posuwa się nawet do stwierdzenia, że neorealizm jest ostatecznie tylko „zwykłym realizmem, który chcieliśmy ożywić i bronić, dodając do niego platonizm i usuwając z niego dualistyczną teorię czy teorię kopiowania wiedzy”.
Neorealizm jest drugim prawdziwie amerykańskim ruchem filozoficznym po pragmatyzmie, którego jest spadkobiercą. Podziela troskę Charlesa Sandersa Peirce'a , jednego z pierwszych filozofów pragmatyków, aby wyprowadzić filozofię z „psychologicznego bagna”, w którym ugrzęzła ona z „ introspekcjonizmem ” i intuicjonizmem , aby wysunąć ją na pierwszy plan. i eksperymentalnych nauk przyrodniczych. Podziela także jego pragnienie uwolnienia filozofii starej logiki predykatywnej , dominującej od czasów Arystotelesa, na rzecz formalnej i symbolicznej logiki relacji, bliższej matematyce przez jej formalizm.
Neorealizm zapożycza od innej wielkiej postaci pragmatyzmu, Williama Jamesa , trzy idee, na których zbuduje swój system:
Neorealizm wyciąga wniosek, że związek między świadomością a postrzeganym przez nią światem stanowi jedną rzeczywistość, którą mogą zobiektywizować nauki przyrodnicze.
Podobnie jak pragmatyzm, neorealizm jest bezpośrednio przeciwstawiony idealizmowi, który na amerykańskich uniwersytetach nadal zajmował dominującą pozycję wraz ze spuścizną zwolenników Hegla, którzy rozpowszechnili w Stanach Zjednoczonych, podobnie jak w Wielkiej Brytanii, różne warianty idealizmu absolutnego (zwanego „obiektywnym ”).
Neorealiści najpierw zaatakowali idealizm na froncie kwestii relacji, zwłaszcza w artykule Ralpha Perry'ego opublikowanym w 1910 r., Zatytułowanym „The ego-centric Predicament”. Perry twierdzi, że „konieczne jest rozróżnienie między sytuacją, w której wiadomo, gdzie ego-centryczne położenie [relacja podmiot-przedmiot] jest prawdziwym kłopotem, a innymi znanymi typami egzystencji; bo wśród znanych relacji jest relacja niezależności. „Wyraża tutaj ideę, że relacja podmiotu do przedmiotu („ kłopoty egoocentryczne ”), która charakteryzuje zarówno percepcję, jak i wiedzę, jest tylko jedną obiektywną relacją spośród innych, która nie ma potrzeby. Dlatego świat niekoniecznie istnieje w reprezentacji, jaką go posiadamy, a o ile jest „rzeczywisty”, jego istnienie jest nawet od niego niezależne („stosunek niezależności”).
To właśnie ta antyidealistyczna teza o niezależności świata prowadzi Perry'ego do stwierdzenia, że „metafizyka nie zależy od teorii poznania”, a tym samym do zakwestionowania epistemologicznych podstaw idealizmu. W Stanach Zjednoczonych idealizm nie wyzdrowieje po atakach wymierzonych przeciwko niemu przez neorealistów.
Doktryna stosunków zewnętrznych głosi, że oprócz terminów, które łączą, istnieją również relacje, a każdy termin i relacja można pojmować oddzielnie. Według neorealisty Edwarda Spauldinga teoria ta składa się z trzech głównych tez:
Walter Marvin podsumowuje to stanowisko bardziej formalnie w następujący sposób:
„W zdaniu: wyraz a jest w relacji R z wyrazem b , aR nie stanowi b w żadnym stopniu , ani Rb nie stanowi a , ani R nie stanowi a ani b . "Doktryna stosunków zewnętrznych znajduje jednocześnie swój odpowiednik w logicznym atomizmie, którego bronił Bertrand Russell .
Zgodnie z tezą o „prezentatywności” wiedzy, wiedza jest związkiem, jak każdy inny, który fizycznie łączy przedmioty wiedzy z systemami sensorycznymi i poznawczymi tych, którzy je poznają.
W manifeście z 1910 roku William Montague deklaruje, że wiedza „należy do tego samego świata, co jej przedmiot. Ma swoje miejsce w porządku natury. Nie ma nic transcendentalnego ani nadprzyrodzonego. Dlatego, dodaje Ralph Perry w tym samym tekście, każdy przedmiot jest „bezpośrednio obecny w świadomości”. Ten bezpośredni związek współobecności tłumaczy się według Perry'ego faktem, że „różnica między podmiotem a przedmiotem świadomości (lub wiedzy) nie jest różnicą w jakości lub treści, ale różnicą w roli lub miejscu w konfiguracji ”.
Jest to teza o „prezentatywności” wiedzy, która zasadniczo odróżnia neorealizm od krytycznego realizmu , bronionego w szczególności przez Charlesa Stronga i Arthura Lovejoya w tym samym czasie. W przeciwieństwie do neorealisty krytyczny realista rozróżnia z jednej strony przedmioty fizyczne, a z drugiej ich „ reprezentację ”, jaką mamy w polu świadomości.