Ruchy wspinaczkowe

Podczas uprawiania wspinaczki , wspinacz jest wymagane do korzystania z różnorodnych ruchów wspinaczkowych z jego rąk , stóp i ciała .

Zasady

Ruchy wspinaczkowe opierają się na czterech zasadach:

Nogi, w przeciwieństwie do ramion, mają naturalnie niezbędną siłę, aby w sposób zrównoważony udźwignąć ciężar ciała i sprawić, by poruszał się w górę. Jedną z zasad wspinaczki jest również uprzywilejowanie wysiłku nóg, gdy tylko jest to możliwe, niezależnie od terenu, przy czym ramiona są używane przede wszystkim do zachowania równowagi i kontaktu ze ścianą. Zasada ta może wydawać się oczywista, ale nie jest przeznaczona dla początkujących na ziemi i może być trudna do zastosowania, gdy ściana jest pionowa, a nawet przewieszona.

Między dwoma ruchami właściwa pozycja polega zatem na utrzymywaniu środka ciężkości nad podporami, miednicy jak najbliżej ściany, tak aby maksymalnie obciążać ciało na nogach. Jednak trzymanie całego ciała przyklejonego do ściany nie pozwala zobaczyć uchwytów, niezależnie od tego, czy kopią, czy chwytają dłonie. Ponadto popiersie musi pozostać z tyłu, aby promować wizję chwytów. Następnie, aby umożliwić ruch, miednica powinna być nieco odsunięta od ściany, umożliwiając zgięcie nogi i ogólnie zwiększając przyczepność stopy podpierającej.

Gdy tylko dostępne uchwyty nie pozwalają na pionowe podparcie, uchwyt staje się istotnym elementem użytkowania tych uchwytów. Chwyt dotyczy przede wszystkim trzymania stopy, ale także trzymania dłoni lub dowolnej części ciała. Przyczepność do chwytu jest zwiększona z jednej strony przez powierzchnię styku, az drugiej strony przez nacisk wywierany na uchwyt. Zwiększenie nacisku na chwyt można uzyskać techniką opozycji, „pchanie” przez wspinacza na dwie ściany dwuściennej ściany komina lub wzdłuż pęknięć, gdy wspinacz „ciągnie” poziomo za uchwyty i „wpycha” przeciwny kierunek na chwytach palców ( metoda Dülfera ).

Podczas ruchu wspinaczkowego niektóre części ciała pozostają nieruchome i pomagają zachować równowagę, dotyczy to w szczególności punktów podparcia, które muszą utrzymywać kontakt ze skałą. Te punkty podparcia mogą być również środkami obrotu, takimi jak przedni koniec buta wspinaczkowego, gdy wspinacz się podnosi. Aby zachować równowagę, zasada „trzech punktów podparcia” jest prostym rozwiązaniem, polega na utrzymaniu przynajmniej trzech punktów podparcia podczas progresji, czyli dwóch stóp i jednej ręki lub obu rąk i jednej stopy. Ale jeśli większość ruchów jest wykonywana statycznie, gdzie przynajmniej jeden chwyt jest zawsze utrzymywany podczas progresji, dynamiczne ruchy, takie jak rzuty, nie są wykluczone, zmuszając wspinacza do zwolnienia kilku lub nawet wszystkich chwytów i kropek. Wsparcie, aby odnieść sukces w ruchu; Sukces tych dynamicznych ruchów zakłada dobre opanowanie statycznych podpór.

Chwytanie kończyn górnych

Uchwyty zależą od rodzaju przyczepności , jaką może stanowić skała: wybrzuszenia, płaskie, pęknięcia, dziury, fałdy itp.

Techniki palcowe

Pełne wejście (otwieranie zamków) Do dużych, wygodnych chwytów hakowych (wanien), gdzie palce zaczepiają się całkowicie wewnątrz chwytu. Paumo Dłoń (i palce) obejmują średni, zaokrąglony uchwyt. Napięty Forma chwytu, która najlepiej uwzględnia architekturę dłoni, najmniej traumatyczna. Stosowany w szczególności na naczyniach w celu zwiększenia przyczepności skóry. W takim przypadku wysiłek może być traumatyczny na poziomie nadgarstka, który jest wygięty w łuk w miejscu dłoni. Łukowaty Opuszkami palców, skuteczniejszy przy małych chwytach, ale bardziej traumatyczny, ponieważ ostatnia falanga wygina się w nienaturalnym kierunku. Ręka zamknięta, kciuk zablokowany na palcu wskazującym. Do stosowania na tulejek , podjęta mniej niż paliczka grubości. Pół łukowate palce zgięte pod kątem 90 ° Jeden palec, dwa palce, trzy palce Napięty uchwyt z jednym, dwoma lub trzema palcami wąskiego uchwytu (dziurka, kieszeń). Trzymanie trudne i traumatyczne. Szczypce Grając na opozycji między kciukiem a palcami, musimy zacisnąć szczękę, ponieważ decyzja często ma kształt słupka. W pincety są opozycja między kciukiem a palcem wskazującym na małej chropowatości. Zamek Palce lub dłoń utknęły w pęknięciu lub otworze: blokada palca, blokada dłoni, blokada pięści, blokada dwóch pięści itp. Efekt dźwigni na przedramieniu zapewnia stabilność zamka. Wznowienie Dynamiczny ruch wykonywania ujęcia bez zatrzymywania się, aby wykonać następne ujęcie. Zwykle używany na „pośrednim uchwycie”, niemożliwym do trzymania.

Pozycjonowanie dłoni i ramion

Odwrotny Użycie uchwytu skierowanego w dół, aby zmusić stopy, pociągając dłonią do góry. Wsparcie dla dłoni Dłoń zostaje przyciśnięta do skały w chwycie i często palce w dół, aby unieść się do góry. Bloking Przytrzymaj jeden uchwyt, z ramieniem zgiętym i zablokowanym, czas na szukanie następnego uchwytu drugą ręką. Kompresja Dłoń otwarta do wewnątrz, płaska, używana jako podnośnik w rogach iw bloku. ramię Ramię jest zamknięte, a dłoń skierowana na zewnątrz. Temu ruchowi jedną ręką może towarzyszyć ucisk drugiej ręki w celu zainicjowania ruchu. Zmiana ręki Umieść dłoń jak najbardziej na zewnątrz na uchwycie, a następnie cofnij drugą rękę. Zmieniaj palce stopniowo, jeden po drugim, aż wyciągniesz pierwszą rękę. Skrzyżowane i nieskrzyżowane Przydatne, gdy zmiana właściciela nie jest możliwa. W przypadku prawego skrzyżowania zewnętrznego, lewa noga jest w opozycji, prawa jest zgięta, aby dać impuls, a prawa ręka przesuwa się naprzód i krzyżuje w kierunku pożądanego chwytu. Musisz obracać się, obracając miednicę i barki. Aby odskoczyć, ciało obróci się całkowicie, aby złapać następny uchwyt, kontrolując jednocześnie przenoszenie ciężaru. Nogi Czasami ruch akrobatyczny polegający na umieszczeniu stopy w miejscu, w którym dłoń trzyma uchwyt , pozwalając jej uwolnić się i złapać kolejny chwyt , zachowując jednocześnie równowagę.

Uchwyty kończyn dolnych

Wspinanie uprawia się głównie na wysokości stóp, przy czym mięśnie kończyn dolnych są znacznie silniejsze od mięśni ramion. Dlatego konieczne jest użycie stóp, które wykorzystują znacznie większą energię niż ta, która jest dostępna na poziomie ramion.

Pozycja stopy

Przyczepność Podparcie buta na płasko, na obszarze bez chwytu zahaczającego, za pomocą uchwytu podeszwy (siła tarcia). Stopa prostopadła do podparcia, pięta opuszczona dla większej wydajności. Skrobanie Podparcie stopy na niewielkim reliefie (gratton). Blokada stopy Uwięzienie palców u nóg lub stopy w pęknięciu lub otworze, tworząc opozycję między kilkoma obszarami wykładziny a skałą. Na przykład zaczepienie pięty i palców.

W zależności od powierzchni styku wykładziny:

Punkt Ustawiając koniec pantofla twarzą do chwytu, naciskając na czubek palców (duży palec u nogi). Aby poprawić precyzję podparcia na małym uchwycie (gratonage, pivot) lub balansie (odległość bioder, jeśli ciało jest zwrócone do ściany) Kwadrat wewnętrzny Montaż wewnętrznej części frontu wkładki. Aby zwiększyć powierzchnię styku na linijce lub ułatwić ustawienie z biodrami prostopadle do ściany. Krawędź zewnętrzna Montaż zewnętrznej części frontu wkładki. Aby zwiększyć powierzchnię styku na linijce lub ułatwić ustawienie z biodrami prostopadle do ściany. Roślina Ułóż na środku podeszwy stopy. Na przykład, aby wspiąć się na wysoki chwyt, zachowując równowagę. Hak na piętę lub piętę Korzystanie z tylnej osłony wkładki, podnosząc nogawkę. Przydatne do pokonywania zboczy, to zaczepienie uwalnia ramiona od zewu grawitacji kosztem pewnej elastyczności. Konik lub hak punktowy Zahaczenie chwytu lub kalenicy o górną część buta (szpatułka). Używany na zboczu, aby przytrzymać ciało przy ścianie lub pionowo, aby zrównoważyć się kalenicą. Punkt do punktu (hak do haka) Chwyt jest zaciskany (ściskany) za pomocą ostrza i kontrpunktu za pomocą dwóch stóp, które pchają i ciągną w przeciwnych kierunkach. Używany na zboczach, aby utrzymać ciało blisko ściany.

Ruch nóg

Zmiana stopy Zmień stopę podporową w uchwycie. Sworzeń Obrót stopy w uchwycie utrzymywanym w punkcie, aby zmienić ułożenie (lolotta, ułożenie bioder ...). Zmiana rodzaju wsparcia Zmiana z podpórki punktowej na krawędź, z zaczepu na piętę na podpórkę punktową ... Skrzyżowane stopy Przełóż jedną nogę za (lub przed) drugą, aby zająć nową pozycję. Flaga Polega na utrzymaniu równowagi przy użyciu niepodpartej nogi. Noga ta jest naciągnięta na ścianę: jest umieszczona z boku (świeca) lub skrzyżowana przed nogą podtrzymującą (kankan) lub skrzyżowana za nogą wsporczą. Lolotte Ułożenie jednej nogi z jednym kolanem skierowanym w dół (piętą do góry). Pozwala uwydatnić wysoką lub pionową podstawę i przybliżyć korpus do ściany. Termin ten pochodzi od Laurenta Jacoba, nazywanego „lolo”, który wymyślił ten ruch Zadraśnięcie Na pochyłości chwyć się stopą, aby przybliżyć ciało do ściany.

Ruchy specjalne

Owijka na ramię Ruch tułowia pozwalający zbliżyć się ramieniu do ściany i sięgnąć do odległego uścisku dłoni. Przywrócenie (płaszcz) Ruch z pozycji zawieszenia do pozycji podparcia, aby wydostać się z dachu lub przewieszonej przeszkody. Inicjowane przez podparcie jednego lub dwóch ramion lub hakowej nogi na dachu. Derwisz Ruch krzyżowy o bardzo dużej amplitudzie, w którym wspinacz będzie szukał kolejnego uchwytu przechodząc pod pachą, pozycji, która powoduje powrót do ściany. Dülfer Dwie ręce i obie stopy są ustawione na tej samej osi, po jednej stronie, a miednica po drugiej, dzięki czemu ciało jest wyprofilowane. Ręce są nieco wyżej niż stopy, ciągniemy rękami, pchając stopami. Dość fizyczne, ale praktyczne, aby przejść przez duże pęknięcia. Ruch ten pochodzi od nazwiska jego „wynalazcy” Hansa Dülfera , słynnego alpinisty, który zginął podczas pierwszej wojny światowej . Żaba Pozycja płyty spopularyzowana w latach 80. Wspinacz grupuje swoje dwie stopy na tym samym uchwycie umieszczonym w osi miednicy poprzez zginanie nóg. Rzucony Ruch pulsacyjny w celu osiągnięcia uchwytu, którego normalnie nie można było osiągnąć. Rzut jest szeroko stosowany w boulderingu. Raczej powinno się to robić z dobrym chwytem zarówno stóp, jak i dłoni. Polega ona na jak najwyżej zgrupowaniu rąk razem ze stopami, a następnie nadaniu impulsu stopami w tym samym czasie, gdy ramiona są pociągane, aby sięgnąć zbyt daleko do uchwytu. Podczas tego ruchu obie ręce odczepiają uchwyty lub jedna pozostaje zaczepiona, a druga osiąga pożądany chwyt. Nóżki mogą się poluzować z gniazd. Bez stopy Pochodzi z angielskiego oznaczającego „bez stopy”. Obejmuje to bardzo zwisającą trasę, aby nie używać stóp przez pozostawienie ich w pozycji wiszącej. Ten ruch może być dobrowolny, aby zaoszczędzić część energii, lub może nastąpić w wyniku niechcianego poślizgu stopy. Ten ruch wymaga z jednej strony dużej siły i bardzo dobrej koordynacji całego ciała, aby kontrolować kołysanie tego ciała. Opozycja dwuścienna Nazywamy dwuścienną część skały, która otwiera się na dwie mniej więcej przeciwległe strony (jak dwie strony otwartej książki), jest to kwestia postępu poprzez oparcie się na tych dwóch stronach skały (ogólnie: lewa ręka i stopa na lewej twarzy, prawej dłoni i stopie na prawej twarzy), mniej więcej prostopadle, w szczególności za pomocą lolottes na stopy (stopa opiera się o prostopadłą ścianę) lub ucisk na dłonie. „Kominiarz” jest techniką progresji w kominie poprzez opozycje między plecami, rękami i stopami. Biegaj i skacz Zablokuj ruch. Wspinacz zeskakuje z ziemi, biegnie, a następnie skacze na łapach, po czym wykonuje rzut, aby dostać się do pierwszych chwytów znajdujących się bardzo wysoko. Deskorolka Zablokuj ruch. Ustabilizuj się w równowadze stojąc na woluminie lub śladach po biegu i skoku . Zero czasu Natychmiast zatrzymaj zamach po dynamicznym ruchu lub rzucie, opierając stopy o ścianę, aby utrzymać trudne uchwyty. Uwięzienie w pęknięciu Ruchy blokowania lub zacięcia są wykonywane z różnymi kończynami lub częściami ciała wbitymi w pęknięcie: zacięcie kolana, zacięcie pięty i palców, blokada ramienia (wyciągnięte ramię, skrzydło kurczaka), a w przypadku większych pęknięć zacięcia i opozycje ramienia, tułowia i miednicy („renfougne” ). Yaniro Ruch ten polega na umieszczeniu nogi na przeciwległym ramieniu (np. Lewa noga na prawym ramieniu), na mocno zwisającej ścieżce, aby odpocząć lub sięgnąć do odległego uścisku dłoni. Podczas tego ruchu przednia część kolana zostaje umieszczona w zgięciu łokcia w celu stabilizacji. Jest to szczególnie niebezpieczny i rzadko używany ruch. Pochodzi od nazwiska jej „wynalazcy” Toni Yaniro w latach 80-tych.

Zobacz też

Powiązane artykuły

Słownictwo dotyczące wspinaczki i alpinizmu

Bibliografia

  1. wielką górę encyklopedii , t. 4, Atlas, Paryż, 1982, s. 989 do 996 (artykuł „Escalade”)
  2. Fred Labreveux i Philipe Poulet , All climbing , Special Productions Mission,2009, s.  77-81
  3. Romain Desgranges, Solid! , Wydawnictwo Paulsen,2020, 253  pkt. ( ISBN  9782352213178 ) , „Mikroskopijny uchwyt, palce mocno osadzone w uchwycie i ten kciuk, który blokuje wszystko, [...] zbyt często jest porównywany do urazów palców, bloczka itp.” p. 21
  4. "  Główne techniki wspinaczkowe - GRIMPO  ", GRIMPO ,11 lutego 2016 r( czytaj online , sprawdzono 25 kwietnia 2018 r. )
  5. „  Wiek możliwości  ” w La Fabrique Verticale ,31 grudnia 2015 r(dostęp 20 maja 2019 )
  6. „ Lexicon  ” (dostęp: 29 listopada 2012 )
  7. Charpentier, L'Escalade de bloc , 2016