Klasztor Bernardynów w Dijon
| Klasztor Bernardynów w Dijon | ||||
| ||||
| Prezentacja | ||||
|---|---|---|---|---|
| Kult | Dawniej rzymskokatolicki | |||
| Rodzaj | Klasztor , obecne muzeum | |||
| Koniec prac | 1767 | |||
| Dominujący styl | Klasyczny i renesansowy | |||
| Ochrona |
 Zarejestrowany MH ( 1926 )
|
|||
| Geografia | ||||
| Kraj | Francja | |||
| Region | Bourgogne-Franche-Comté | |||
| Departament | Złote Wybrzeże | |||
| Miasto | Dijon | |||
| Informacje kontaktowe | 47 ° 19 ′ 04 ″ na północ, 5 ° 02 ′ 17 ″ na wschód | |||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| ||||
Klasztor Bernardynów Dijon jest klasztor z Bernardynów z XVII -tego wieku styl klasyczny i renesansu , związany z kościołem św Anne Dijon w Dijon w Côte-d'Or w Bourgogne-Franche-Comté . Klasztor został wymieniony jako zabytek od26 maja 1926i mieści Musée de la Vie Bourguignonne Perrin de Puycousin od 1993 roku . W kościele mieści się Muzeum Sztuki Sakralnej w Dijon, otwarte w 1980 roku .
Historyczny
Królewski edykt z 1606 roku i dekret Urbana VIII wzywający biskupów do umieszczenia zakonnic w mieście w celu zapewnienia im bezpieczeństwa i czuwania nad ich zachowaniem , biskup Langres , biskup Sébastien Zamet , zobowiązuje się do przeniesienia zakonnic z Tart do Dijon the24 maja 1623. Najpierw niepewnie, rue du Verbois - dzisiaj rue Verrerie - wtedy ostatecznie od 1624 do 1632 roku po zakupie na rue des Crais - dzisiaj przy 17 Rue Sainte-Anne - działek niezbędnych do budowy komórek, refektarz i kaplicę. Zakonnice przyjęły tam regułę Rumilly .
Proszą brata z Oratorium zgromadzenia , Louis Trestournel, do sporządzenia planów dla swojego kościoła zbudowanego od 1699 do 1709 roku , i umieszczony pod nazwą Wniebowzięcia NMP i św Etienne Harding, którego portret zdobi portal z tym św. Bernarda z Clairvaux . Ostateczna budowa klasztoru została ukończona dopiero w 1767 roku . W czasie rewolucji francuskiej bernardyni zostali wypędzeni, klasztor został uznany za dobro narodowe i zamieniony na koszary , w których znajdowały się dzieła sztuki .
Od 1803 do 1974 roku domy Klasztor „ Hospicjum św Anny ” czy „ Hotel-Dieu świętej Anny” An sierocińca założony w XVII -tego wieku przez Pierre Odebert, przewodniczący parlamentu Burgundii , i jego żony Odette Maillarda. Od 1993 roku w klasztorze mieści się Musée de la Vie Bourguignonne Perrin de Puycousin, aw kościele mieści się Muzeum Sztuki Sakralnej w Dijon, otwarte w 1980 roku .
Galeria
Opatki
- 1618-1629: Jeanne V Françoise de Courcelles de Pourlant, w religii siostra Jeanne de Saint-Joseph (1).
- 1629-1632: Marie I de Toulorge.
- 1632–1637: Agnès II Arnauld de La Mothe-Villeneuve d'Andilly.
- 1637–1643: Jeanne V Françoise de Courcelles de Pourlant.
- 1643-1646: Marthe de La Tournelle.
- 1646–1651: Jeanne V Françoise de Courcelles de Pourlant.
- 1651–1656: Marie II Meunier.
- 1656–1659: Madeleine de Militin de Layet.
- 1659-1665: Christine d'Arvisenet.
- 1665-1671: Catherine VI Courtot.
- 1671-1675: Christine d'Arvisenet.
- 1675-1683: Claire Messié z Saint-Antoine.
- 1683-1687: Katarzyna VI Courtot.
- 1687–1694: Claudine II Fevret de Saint-Mesmin.
- 1694-1700: Anne II Aimée de La Michodière.
- 1700–1707: Dorothée-Vivande Quarré d'Aligny de Châteauregnault.
- 1707–1713: Claudine II Fevret de Saint-Mesmin.
- 1713-1719: Dorothée-Vivande Quarré d'Aligny de Châteauregnault.
- 1719–1725: Claudine II Fevret de Saint-Mesmin.
- 1725-1731: Anne III Françoise Tisserand.
- 1731-1790: Claudine III Françoise-Michèle Gagne de Perrigny.
Uwagi i odniesienia
- Louis Prunel, Sébastien Zamet, biskup-książę Langres, rówieśnik Francji (1588-1655), Paryż, 1912
- Akt wyborczy Michela, notariusza w Dijon 18 maja 1629 r., Archiwa opactwa Tart, cytowane przez Dom Urbain Plancher, Historia ogólna i szczególna Burgundii ... , Dijon, chez Antoine de Fay, 1739, t. I, CCXXXIV.
- Abbot Jacques-Francois Baudiau , Morvand Nevers 1865 3 th ed., Guénégaud, Paryż, 1965, 3 vol., Tom. 2, str. 29 (uwagi nr 4).
Zobacz też
- Opactwo Tart - kościół Sainte-Anne w Dijon
- Muzeum Sztuki Sakralnej w Dijon - Muzeum Życia Burgundzkiego Perrin de Puycousin