Mieczysław Moczar

Mieczysław Moczar Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 25 grudnia 1913
Łódź
Śmierć 1 st listopad 1986(na 72)
Warszawa
Narodowości Republika Ludowo Radzieckiego Polsce
Zajęcia Polityk , minister
Inne informacje
Partie polityczne Polska Zjednoczona Partia Robotnicza Polska
Partia
Robotnicza Komunistyczna Partia Polski
Stopień wojskowy Dywizja generalna
Konflikt Druga wojna światowa
Nagrody

Mieczysław Moczar , prawdziwe nazwisko Mykoła Demko lub Diomko, ur25 grudnia 1913w Łodzi , zmarł dnia1 st listopad 1986 w Warszawie , to polski lider Komunistycznej , GRU czynnik , minister spraw wewnętrznych, członek Komitetu Centralnego, a następnie zastępca członka Biura Politycznego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), przewodniczący stowarzyszenia weterani Związek bojowników o Wolność i Demokracje ZBOWiD ( Związek bojowników o Wolność i Demokrację ), Prezes Najwyższej Izby kontroli NIK, Najwyższa izba kontroli.

Biografia

Ojciec Moczara, Tichon Demko (lub Diomko), jest białoruskim prawosławnym ze wsi Szostakowo , jego matka Bronisława Wierzbicka jest córką katolickiego ziemianina z Łodzi. Wykształcenie Moczara jest szkicowe: szkoła podstawowa w Łodzi, a następnie 3-letnie szkolenie zawodowe w ślusarstwie. Następnie pracował jako robotnik w fabryce włókienniczej.

W 1937 r. Został członkiem Komunistycznej Partii Polski . W latach 1938-1939 przebywał w więzieniu za przestępstwo pospolite. Plik6 września 1939 rpodczas agresji III Rzeszy na Polskę polscy strażnicy otworzyli więzienie i wszyscy więźniowie mogli uciec przed przybyciem Niemców.

Moczar, uchodźca przebywający w sowieckiej strefie okupacyjnej w Białymstoku , przedstawił się władzom rosyjskim jako ochotnik, aby wzniecić zamieszki podczas kampanii wyborczej, która wPaździernik 1939przygotowuje się do przyłączenia wschodniej Białorusi do ZSRR. Został zauważony przez NKWD i wysłany na szkolenie w swoich placówkach pod Smoleńskiem, potem w Gorkach, wreszcie na terenie swojej Łodzi . Głową tego regionu w tylko 32 lat, Moczar wyróżnia tam przez bestialstwa leczenia zadawanego swoich jeńców, głównie polskich żołnierzy ruchu oporu z AK (Home Army ). Regułą były tortury, powieszenia, egzekucje doraźne.

Wniebowstąpienie

Przyniósł współpracę z Władysławem Gomułką w ukryciu, Moczar zanotował gwałtowny karierę po wojnie w aparacie bezpieczeństwa oraz w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), gdzie wstąpił do Komitetu Centralnego w roku 1945. Chociaż blisko Gomułki , on zaprzecza go i wydostaje się bez większych szkód z czystek 1948 r., zdegradowany do stopnia zastępcy komitetu centralnego i mianowany wojewodą olsztyńskim, gdzie ponownie dostrzega swoją brutalność, zwłaszcza wobec spolonizowanych mniejszości pochodzenia germańskiego.

Gomułki powrót do władzy otworzyła drugą karierę Moczar, nadając mu, ze stanowiska wiceministra spraw wewnętrznych, przewagę nad bezpieczeństwem gdzie zainstalowano jego protegowanych. Oczyszczenie z 1959 roku dało mu możliwość dalszego rozszerzania swoich wpływów.

W latach sześćdziesiątych Moczar ugruntował swoje wpływy w aparacie państwowym, a zwłaszcza w organach bezpieczeństwa, ale jego pozycja w partii była stosunkowo słaba. W latach 1965-66 był tylko członkiem komitetu centralnego. Moczar pracuje więc nad umocnieniem swojego poparcia za granicą ze strony organizacji polskich byłych kombatantów ( ZBoWiD ), której przewodnictwo objął od 1964 r. ZBoWiD przejmuje wiodącą rolę na szczeblu krajowym, bo przywołuje walkę, z której każdy Polak jest dumny. iw którym wzięły udział miliony. Ponadto ZBoWiD zajmuje ważną pozycję strategiczną, ponieważ skupia elementy całego społeczeństwa. Istotne jest, że jednym z głównych zmartwień Moczaru jest rozbudowa bazy społecznej ZBoWiD poprzez przyjęcie byłych członków niekomunistycznego, a nawet antykomunistycznego oporu oraz utrwalenie więzi między członkami a organizacją, dzięki wiele korzyści społecznych i materiałów, z których mogliby skorzystać. Jedyną ideologią wspólną dla tak niejednorodnego zgromadzenia był patriotyzm.

Moczar znany jest ze swoich ultranacjonalistycznych, ksenofobicznych i antysemickich (rzekomo antysyjonistycznych) stanowisk w kierownictwie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w latach sześćdziesiątych XX wieku, znanego zwłaszcza z roli w tłumieniu wydarzeń marca 1968 r. , Kiedy Generał Moczar i jego „ partyzanci ” prowadzą ofensywę przeciwko rewizjonistom, „syjonistom” i innym wrogom ludu. Dzięki tej akcji otrzymał awans, a Moczar opuścił ministerstwo i został sekretarzem komitetu centralnego partii.

W Grudzień 1970znaczny wzrost produkcji żywności powoduje eksplozję społeczną w miastach północy. W wyniku represji zginęło czterdziestu pracowników. Pierwszy sekretarz Władysław Gomułka zostaje zmuszony do rezygnacji. W obliczu rewolty narodowej dwie grupy zdawały się być w stanie przejąć kontrolę nad rządem. Pierwsza, prowadzona przez generała Moczara, schlebia szowinizmowi i opowiada się za twardą drogą. Drugi, którego symbolem jest Edward Gierek , kładzie nacisk na racjonalną organizację. Ten ostatni wygrał i został pierwszym sekretarzem wGrudzień 1970pozostawiając kontrolę nad armią i policją swojemu rywalowi.

W 1971 r. Moczar został usunięty z komitetu centralnego.

W latach 1971-1983 był prezesem Sądu Najwyższego.

On umarł na 1 st listopad 1986 w Warszawie.

Uwagi i odniesienia

  1. (pl) Piotr Gontarczyk, Polska Partia Robotnicza. Droga do władzy 1941–1944 , Warszawa, Znak ,2003( ISBN  978-83-64095-02-3 )
  2. "  Akt urodzenia Mikołaja Demki, 10 grudnia (staromodny) 1913  ", Akta stanu cywilnego parafii prawosławnej w Łodzi, Archiwum Państwowe w Łodzi ,1913
  3. Pierre Bühler, History of Communist Poland: Autopsy of an imposture, Karthala, Man and Society: Economic and Politics,31 grudnia 1997, str. 383
  4. André Liebich, „  List biskupów”: studium o polskich reakcjach na Ostpolitik RFN  ”, International Studies , tom 6, nr 4, 1975, s. 19 ( czytaj online )
  5. David Krupka, Directory of Polish Elites 1919-1947 , lulu.com,15 sierpnia 2013( ISBN  978-1-291-47176-2 ) , str. 43

Zobacz też