Maurice Le Glay

Maurice Le Glay Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 1868
bordeaux
Śmierć 3 kwietnia 1936
Casablanka
Narodowość Francuski
Wierność Francja
Zajęcia Pisarz , wojsko
Inne informacje
Uzbrojony Armia francuska
Konflikty Zayan
War I wojna światowa

Maurice Édouard Le Glay , urodzony w Bordeaux dnia25 września 1868i zmarł w Casablance dnia3 kwietnia 1936, jest francuskim żołnierzem i pisarzem kolonialnym.

Biografia

Syn Edwarda Le Glaya (1814-1894), sub-prefekta i Marie Françoise de la Tour Saint-Igest (zmarła w 1882).

Kariera wojskowa

Wstąpił do wojska w wieku 19 lat i został podchorążym w Wojskowej Szkole Artylerii i Inżynierii w Wersalu. Kiedy był porucznikiem 18 Batalionu Artylerii z siedzibą w Brześciu, poślubił Emélie Eugénie Frossaert w Paryżu dnia29 lipca 1902. Z tej okazji małżonkowie legitymizują urodzoną dnia córkę Madeleine11 lutego 1893w Calais. Maurice Le Glay, po przejściu przez Tunis, został powołany do Algierii, gdzie został wytrwałym członkiem społeczności geograficznej Algieru i Afryki Północnej, sekcji historyczno-archeologicznej .

Awansowany na kapitana pod koniec 1908 r. Został „oficerem oddelegowanym do Spraw Zagranicznych, wysłanym na misję pod rozkazem naszego konsula w Fezie w celu zbadania, jakie mogą być nasze środki penetracji militarnej, politycznej i gospodarczej” w Maroku . Został przydzielony do 13 th  Pułku Artylerii, część misji wojskowej do nadzorowania sharifian armii.

Przed powstaniem protektoratu im 30 marca 1912współpracuje z pułkownikiem Émile Manginem i dowódcą Édouardem Brémondem . Spotyka „Kapitana Chleuha” Léopolda Justinarda , bywa w pałacu sułtana Moulay-Abdelhafida (1910-1911), gdzie reorganizuje i dowodzi Czarną Gwardią. Wszedł do kraju na czele Mehallasa przeciwstawiającego się plemionom Berberów wrogim Machzenom . Jest cytowany w Oficjalnym Biuletynie Ministerstwa Wojny dnia8 kwietnia 1910 : „Wykazał poważne walory militarne w kierunku działań podjętych przez wojska Shereefian przeciwko plemionom Beni-Mtir od 13 do 18 maja 1909 r . ” .

W 1913 roku Lyautey umieścił go jako agenta politycznego generała Henrys . Jest w szczególności świadkiem francuskiej akcji wojskowej przeciwko Zaïanom i ich przywódcy Moha lub Hammou, która zakończyła się bitwą pod El-Herri w dniu13 listopada 1914. WLipiec 1913, Kapitan Le Glay napisał notatki na temat zwyczajowego statusu plemion berberyjskich. Trzyma się „polityki szacunku” Lyauteya wobec elity miejskiej Machzenów i grup zebranych plemion i ustanawia pierwszy urząd ds. Rdzennych mieszkańców w El Hajeb, na południowy zachód od Fezu.

Podczas pierwszej wojny światowej walczył z plemionami Beni M'Tir i Beni M'guild . Na Haute Moulouya 10 października 1917 r. Generał Lyautey, przeglądając stan wojsk, powiedział przed kapitanem Le Glay: „Le Glay, oto twoja praca. "

Cywilna kariera

W 1918 r., Po opuszczeniu wojska, został głównym kontrolerem cywilnego regionu Abda-Ahmar w Safi . Bardziej pokojowy urzędnik, występujący w różnych dziedzinach życia, zdobył w ciągu około piętnastu lat ważną dokumentację .

Wiceprezes Stowarzyszenia Pisarzy Afryki Północnej w 1921 roku opublikował dwie pierwsze prace: marokańskie opowiadania z równiny i gór oraz Badda, dziewczyna berberyjska i inne , które odniosły wielki sukces i przyniosła mu Wielką Nagrodę w dziedzinie literatury kolonialnej, przyznawaną przez Towarzystwo Artystów Francuskich Kolonialne w rCzerwiec 1922. Ale etykieta „Berberista” przyklejona dziś do jego twórczości z pewnością ograniczyła jego wpływ literacki, ponieważ jego niezależność umysłu zaszkodziła jego karierze wojskowej .

W marokańskich kręgach nacjonalistycznych Le Glay był również krytykowany za inspirowanie polityki podziałów, przeciwstawiających się Berberom Arabom. Był, wraz z Paulem Marty i Georgesem Hardym , projektantem szkoły berberyjskiej w latach dwudziestych XX wieku, która dała początek Berber College of Azrou w 1927 roku.

Był jednym z głównych inicjatorów Berber Dahir of 16 maja 1930(Dekret sułtański, przygotowany przez władze protektoratu, regulujący zwyczajową sprawiedliwość w plemionach tradycji Amazigh). Miał możliwość obrony swoich punktów widzenia poprzez wykłady i licznych artykułów, opublikowanych w La Vigie Marocaine The Bulletin edukacji publicznej w Maroku , La Revue des vivants . Wraz z oficjalnym fotografem Gabrielem Veyre jest bliskim współpracownikiem Antoine Mas , właściciela grupy prasowej obejmującej La Vigie marocaine , La Vie marocaine illustrated , France-Maroc i Le Petit Marocain , w działaniach dziennikarskich i ekonomicznych. Zaprzyjaźnił się z Édouardem de Billy , René Euloge , Jeanem du Pacem i był „informatorem” Henry'ego Bordeaux w Maroku.

W 1934 roku jego prace zainspirowały scenariusz napisany przez prawnika i starszego urzędnika Georgesa Duvernoisa do filmu Itto w reżyserii Jeana Benoît-Lévy i Marie Epstein , z udziałem Simone Berriau (wdowa po pułkowniku Berriau), Moulay Ibrahim, Aisha Fadah i Simone Bourdet .

Maurice Le Glay zmarł dalej 3 kwietnia 1936w Casablance , gdzie przeszedł na emeryturę. Jego imię nosiła ulica, która później zmieniła się w rue Bir El Jadid w pobliżu liceum Lyautey.

Dekoracje

Publikacje

Uwagi i odniesienia

  1. Opublikował w 1933 swoje wspomnienia z tego okresu: Marokańska Kronika - Rok 1911 do przybycia Francuzów do Fezu .

Źródła

Linki zewnętrzne