Maria jeritza
Maria jeritza
Maria Jeritza.
| Narodziny |
6 października 1887 Brno |
|---|---|
| Śmierć |
10 lipca 1982(w wieku 94 lat) Pomarańczowy |
| Pogrzeb | Cmentarz Świętego Krzyża ( w ) |
| Narodowość | austriacki |
| Zajęcia | Piosenkarka , artysta liryczny |
| Pokrewieństwo | Blanche Marchesi (teściowa) |
| Zasięg | Sopran |
|---|---|
| Etykieta | Fonotipia ( w ) |
| Gatunek artystyczny | Opera |
| Nagrody |
Pierścień Honorowy Miasta Wiednia Złoty Komendant Austriackiego Orderu Zasługi |
Maria Jeritza , z domu Maria ("Mizzi") Jedličková the6 października 1887do Brünn i zmarł dalej10 lipca 1982w Orange (New Jersey) , to austriacko - czeska śpiewaczka operowa .
Biografia
Maria Jeritza studiowała śpiew w Brünn, jej rodzinnym mieście, a następnie w Pradze . Na scenie zadebiutowała w 1910 roku w Olmütz jako Elsa de Lohengrin . W 1911 roku została zatrudniona w Volksoper w Wiedniu i przez ponad dwadzieścia lat, od 1912 do 1935 roku, pozostała związana ze stolicą Austrii, gdzie śpiewała również Pucciniego , triumfując w Tosca , Turandot i La fanciulla del West , jako Leoš Janáček (daje Jenůfa premiery w Wiedniu i Nowym Jorku ), ale także Mascagni , Massenet , Richard Wagner . „Jego interpretacje Straussowskie pozostały legendarne”, w szczególności tworząc dwie wersje Ariane à Naxos ,25 października 1912w Stuttgarcie , aw 1916 w Wiedniu , a także interpretował cesarzową w Die Frau ohne Schatten ( La Femme sans ombre ) (Wiedeń, 1919), Salome ( Salomé ), Octavian du Der Rosenkavalier (Le Chevalier à la rose) , Die ägyptische Helena (Helena Egiptu) . W latach 1921–1932 regularnie występowała w Metropolitan , w tym czasie uczestniczyła w 1927 r. W tworzeniu opery Violanta Ericha Wolfganga Korngolda w roli Marietty. Zapewnia również amerykańskie kreacje Turandot (1926), Jenůfa (1927), Die ägyptische Helena (1928). Śpiewała też Toscę w Covent Garden w 1925 roku, w Paryżu w 1928. Ze sceny wycofała się w 1937 roku.
Po wojnie sfinansowała odbudowę Opery Wiedeńskiej, a potem powróciła z recitalem, występując na koncertach charytatywnych, potem na scenie, zwłaszcza w Wiedniu do 1955 roku, gdzie uwielbiali ją Wiedeńczycy, ale także w Carnegie Hall w 1946 roku i na The Met w Nowym Jorku w 1951 roku w Rosalinde przez La Chauve-Souris . W końcu udaje się do swojej willi w New Jersey. Z łatwością przeszła od lekkiego lirycznego sopranu do dużego dramatycznego sopranu , wykorzystując swoje piękno i seksapil, aby zniewolić publiczność.
Zostawiła liczne nagrania z Odéonem i Victorem, głównie między 1908 a 1930 rokiem, "przywracając głos z bezczelnym blaskiem i bezpieczeństwem, będąc jednocześnie liryczną, dramatyczną i wielką aktorką".
To ona zapoczątkowała tradycję śpiewania arii Toski , Vissi d'arte , leżącej na ziemi w znaku ucisku.
Uwagi i odniesienia
- Nowy słownik Tłumaczy , edytowane przez Alaina Paryżu , Robert Laffont, „Bouquins” zbierania, 2015, s. 469.
- Nowy słownik Tłumaczy , edytowane przez Alaina Paryżu , Robert Laffont, „Bouquins” zbierania, 2015, s. 470.
- Mary Jane Phillips-Matz, Puccini: a biography , Northeastern University Press, 2002 ( ISBN 1-55553-530-5 ) , str. 121.