Marc Villemain

Ten artykuł jest szkicem dla francuskiego pisarza .

Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .

Marc Villemain Marc Villemain, październik 2017. Biografia

Narodziny	1 st październik 1.968 Meaux
Narodowość	Francuski
Zajęcia	Pisarz , krytyk literacki

Inne informacje

Stronie internetowej	www.marcvillemain.com

Marc Villemain , urodzony dnia1 st październik 1.968w Meaux ( Seine-et-Marne ), jest francuskim pisarzem . Jest także sekretarzem , redaktorem (zwłaszcza Les Éditions du Sonneur ), krytykiem literackim nieżyjącego już Magazine des Livres , członkiem Société des gens de lettres .

Mieszka w Loudun (Vienne), gdzie jego ojciec jest dyrektorem szkoły od 1970 do 1975 roku, następnie w Châtelaillon-Plage, gdzie ten ostatni przejmuje kierownictwo nowo utworzonej uczelni, wreszcie w Saint-Vivien od 1979 roku. Po pierwszym roku w Liceum Zawodowym Pierre Doriole w La Rochelle, przez kilka lat wykonywał dorywcze prace, zanim ukończył liceum przez korespondencję i zdał maturę jako wolny kandydat.

Następnie wstąpił do Instytutu Studiów Politycznych w Tuluzie (klasa 1996). Jego praca dyplomowa z trzeciego roku, Émile Combes, czyli Diabelska Droga Krzyżowa , została opublikowana przez Fundację Jean-Jaurèsa w 1999 roku.

W 1997 został asystentem parlamentarnym Yvette Benayoun-Nakache , członkini czwartego okręgu wyborczego Haute-Garonne (Toulouse).

W 1998 roku wszedł do gabinetu Jean-Paula Huchona , Przewodniczącego Rady Regionalnej Ile-de-France, gdzie odpowiadał za przemówienia i relacje z Parlamentem.

W 1999 roku został kierownikiem projektu dla François Hollande , I Sekretarza Partii Socjalistycznej , u którego pełnił funkcję „pióra”.

W 2000 roku wszedł do gabinetu Jacka Langa , Ministra Edukacji Narodowej.

W 2002 r. współredagował książkę Dominique'a Strauss-Kahna La Flamme et la Cendre

W 2009 roku otrzymał Grand Prix de la Nouvelle od Société des gens de lettres za kolekcję Et que morte ensuuites (Éditions du Seuil). W tym samym roku stworzył Les 7 Mains , blog o twórczości literackiej, który prowadzi z pisarzami Stéphane Beau , Jean-Claude Lalumière , Fabrice Lardreau , Claire Le Cam, Bertrandem Redonnetem i Emmanuelle Urien .

W 2011 roku założył z Ériciem Bonnargentem blog krytyka literackiego L'Anagnoste , do którego dołączył w szczególności pisarz Romain Verger .

W latach 2013-2014 pracował w Salonie Littéraire prowadzonym przez Josepha Vebreta , gdzie pisał Chroniques moratoires .

W 2020 roku otrzymał nagrodę Prix du roman de l' Académie de Saintonge za dwie prace Mado i Były nieprzebyte rzeki .

Marc Villemain jest żonaty z prawniczką kryminalną Marie Dosé .

Pracuje

Powieści i opowiadania

Mado , Editions Joëlle Losfeld , Paryż,luty 2019( ISBN 9782072836527 ) - Nagroda za powieść 2020 od Académie de Saintonge.
Były nieprzebyte rzeki , Éditions Joëlle Losfeld , Paryż,październik 2017( ISBN 978-2-072732-35-5 )
Idą dumnie , Le Sonneur, Paryż, 2013 , 96 s. ( ISBN 978-2-916136-59-2 )
Świnia, diabeł i dziwka , Quidam Éditeur, Paryż -maj 2011( ISBN 978-2-915018-60-8 )
I że następują śmierci , Le Seuil , Paryż -Luty 2009( ISBN 2020974908 ) - 2009 Grand Prix of the News (Société des Gens De Lettres) - Wybór Lavinal Prize.
I powiem światu całą nienawiść, jaką we mnie wzbudza , Maren Sell Editors , Paryż, 2006 , 233 s. ( ISBN 9782350040462 )
Monsieur Lévy , Plon , Paryż, 2003 ( ISBN 9782259198714 )

Eseje, artykuły i inne wkłady

Tego dnia wiadomości opublikowane w Nouvelles du couple (pod redakcją Samuela Docka), Éditions France-Empire,marzec 2014

Przez kanał (z Fabienem Persilem i Johnem Ellingsworthem) , wyd. L'Entretemps, 2013
Członek komitetu redakcyjnego i redaktor Le Dictionnaire de la mort (pod kierownictwem Philippe Di Folco , kol. In Extenso , Larousse,marzec 2010)
100 pomników 100 pisarzy - Histoires de France (pod kierunkiem Adriena Goetza) - Éditions du Patrimoine, Centre des Monuments Nationaux,grudzień 2009
To było moje ciało , nowości publikowane w zbiorze 68's: nowe opowiadania dzieci rewolucji , Wydawnictwo Salt,kwiecień 2008
Les Éveilleurs d'Etat , opowiadanie opublikowane w zbiorze zbiorowym Short Satori , Éditions Antidata , Paryż, 2007 , s. 179. ( ISBN 295198264X )
Kleryk Spirit - Émile Combes lub Diabła Droga Krzyżowa , Fondation Jean-Jaurès , n o 14, wrzesień-październik 1999.

Krytyczny odbiór

Christophe Claro , w World of Books od22 marca 2019 r., pisze o Mado : „Powieściopisarz może zadowolić się oświetlaniem tylko tego, co widzialne, uciekając się do zdań tak hojnych jak nowy neon – wtedy czyta się jego książkę z takim samym entuzjazmem, z jakim przykłada się do wyrównania pasty do zębów na szczoteczce do zębów i bardzo szybko to wypluwamy. Na szczęście niektórzy pisarze wolą wybrać mieszkanie w fałdach, półcieniu, i pracować nad robieniem wrażeń sejsmicznych, dzięki którym nawet pośród zwyczajności doświadczamy szoku bezprecedensowego. Dla Mado Marc Villemain subtelnie oddaje się archeologii zaburzenia, które leczone przez innych mogło rozpaść się w bluette. Ale z prostego romansu między dwiema nastoletnimi dziewczynami wiedział, jak stworzyć cielesną historię, w której to jego zdanie, a nie tylko to, co ujawnia, przeszkadza. ” Mado jest także ulubionym Patricia Martin w programie Le Masque et la Plume du16 czerwca 2019 r. : „Ten facet ma niezwykły dar, zawsze na krawędzi, wcielania się w bardzo młode dziewczyny, które odkrywają swoją zmysłowość. „W kolumnie, którą przekazuje RCJ, Josyane Savigneau mówi o „niezapomnianym” Mado.
W „ Marc Villemain, czuła przemoc ”, portret, który mu poświęca w Le Monde des Livres du16 listopada 2017 r., Xavier Houssin pisze: „Marc Villemain jest jednym z tych „ wiekowych dzieci ”, o których mówi Lewis Carroll, tych, którzy nadal boją się kłaść w nocy spać. "
O kolekcji Były nieprzebyte rzeki Astrid de Larminat w Le Figaro Littéraire du30 listopada 2017 r.pisze: „Stara męska skromność… to jedna z „nieprzebytych rzek” przywołanych tytułem zbioru Marca Villemaina, czterdziestopięcioletniego autora, dyskretnego, zakochanego w delikatnych barwach prowincji, który ma sztukę sprawiania, że sceny z codziennego życia błyszczą i oddają sok nostalgii. Bez wątpienia jego postacie nie są emblematem wiecznej męskości, są naznaczone pieczęcią marzycieli, którzy cierpią z powodu nieadekwatności między poezją, którą czują w nich, w nich, między nimi, a słowami i słowami. które chcieliby to wyrazić. "
Recenzja Chiendents poświęca swój numer 49 (czerwiec 2014) do Marca Villemaina (Wywiad ze Stéphane Beau / Artykuły Jean-Claude Lalumière, Bertrand Redonnet i Vincent Monadé, prezes Narodowego Centrum Książki.)
Z I powiem światu całą nienawiść, jaką we mnie wzbudza , Astrid de Larminat w Le Figaro Littéraire pisze, że jest to „pięknie napisany zarzut przeciwko humanitarnemu idealizmowi i surowemu optymizmowi pewnej młodzieży”. Powieść jest również przedmiotem, z Dondog przez Antoine Volodine i Warax przez Pavel Hak , od eseju Christian Guay-Poliquin : poza koniec. Pamięć i przetrwanie polityki , Les Presses de l'Université du Québec, 2014.
W artykule zatytułowanym „Zstarzejemy się z podniesioną pięścią” Xavier Houssin pisze: „Villemain nie jest autorem „delikatnych twarzy”, z których drwi Paul Valet w Solstices terrassés (maj poza sezonem 1983). Ale jego niesiony ekspresjonizm zwraca szczególną uwagę na kruchość istot. U niego groteska maskuje tragizm. Drwina stłumiła bolesne westchnienia. Od upadłego i zgorzkniałego polityka I opowiem światu całą nienawiść, którą we mnie wzbudza ( Maren Sell , 2006) do jedenastu trupów w roju jego nowych cyników, I że śmierć następuje (Seuil, 2009) , to jest cała przygnębiona ludzkość, którą znajdujemy. "( Świat Książek ,Czerwiec 21, 2013).
O Le Pourceau Diabeł i dziwka pisze Camille Thomine w Le Magazine Littéraire (nr 510, lipiec/sierpień 2011): „Bo to też ucieleśnia ten rozczarowany stary gawędziarz: poza ucieczką linczu i (fałszywie) łatwą, palącą i komunikatywną pokusą zesłania diabłu ducha powagi, dobrych uczuć, pobłażliwego humanizmu i tak- zwany współczesnym woluntaryzmem. Na horyzoncie tego cynicznego vademecum, jakim jest Świnia, Diabeł i Dziwka , chce się głośno i wyraźnie krzyczeć: żyjmy w nienawiści w oczekiwaniu na śmierć! ”. Jeśli chodzi o pisarza Romaina Vergera , widzi w nim „pamflet jadowitego humoru, który nie waha się ośmieszyć tego, co niektórzy uważają za terytoria nietykalne. " [1]

Uwagi i referencje