Manifest faszystowskich intelektualistów , opublikowane w dniu 21 kwietnia 1925 roku w głównych gazetach, to pierwszy dokument ideologiczny części kultury włoskiej, która przylega do reżimu faszystowskiego . Został napisany przez Giovanniego Gentile'a .
Zawiera historię faszyzmu 1919 do 1922 roku, w której uzasadnia i porównuje squadrismo i młodzieżowych ruchów w Młode Włochy od Mazzini , twierdzi, że faszyzm jest ruchem do postępu i pojednanie między państwem a związkami odpowiada na oskarżenia o ograniczającym prasy wolności, argumentując, że nawet najbardziej liberalne państwa ograniczają pewne wolności, gdy jest to konieczne, i argumentując, że antyfaszyzm jest daremny, ponieważ z dwóch opozycji żadna nie wygrywa, ale niestabilność polityczna wyczerpuje istniejące partie i rodzi nowe idee, nowe programy i nowe partie polityczne.
Pierwsza Konferencja Faszystowskich Instytutów Kultury, zorganizowana w Bolonii 29 i 30 marca 1925 r. przez Franco Ciarlantiniego, szefa Biura Prasy i Propagandy Narodowej Partii Faszystowskiej , w celu lepszej koordynacji inicjatyw kulturalnych i działań faszyzmu, promuje Manifest Intelektualiści faszyści do intelektualistów wszystkich narodów , napisany przez Giovanniego Gentile'a .
Została opublikowana w Il Popolo d'Italia , organie Narodowej Partii Faszystowskiej i prawie całej włoskiej prasie, 21 kwietnia (dzień założenia Rzymu ) tego samego roku. Podpisują się na nim zgromadzeni w Bolonii intelektualiści i wielu innych, którzy do nich dołączają.
Tekst opiera się na konferencji Wolność i Liberalizm zorganizowanej niedługo wcześniej przez filozofa i ministra edukacji Giovanniego Gentile'a . Sekretariat konferencji poinformował prasę o liczbie dwustu pięćdziesięciu intelektualistów, z których trzydziestu trzech było Żydami . Manifest jest z jednej strony próbą wskazania polityczno-kulturowych podstaw ideologii faszystowskiej, z drugiej zaś – usprawiedliwienia w tonie liberalnym nieliberalnych i brutalnych czynów i postaw dokonywanych przez ruch. faszystowski i ścigany przez rząd Mussoliniego .
W odpowiedzi na manifest Gentile'a Benedetto Croce - na zaproszenie Giovanniego Amendoli - sporządził manifest antyfaszystowskich intelektualistów , który, opublikowany 1 maja 1925 w Il Mondo , zgromadził ważną i autorytatywną grupę sygnatariuszy.
Wśród 250 sygnatariuszy manifestu najbardziej znani są:
„Faszyzm to niedawny i starożytny ruch ducha włoskiego, ściśle związany z historią Narodu Włoskiego, ale nie pozbawiony znaczenia i zainteresowania dla wszystkich innych. Jego bezpośrednie początki sięgają roku 1919, kiedy Benito Mussolini zgromadził wokół siebie garstkę mężczyzn, którzy wrócili z okopów i zdecydowali się energicznie walczyć z panującą wówczas demosocjalistyczną polityką. Polityka ta widziała tylko bezpośrednie materialne konsekwencje wielkiej wojny, z której naród włoski wyszedł zwycięsko, ale wyczerpany, i pozwoliła rozproszyć moralną wartość wojny, jeśli nie otwarcie jej zaprzeczając, przedstawiając ją w oczach Włochów, wąsko indywidualistycznego i utylitarnego punktu widzenia, jako sumę wyrzeczeń, za które każda osoba musiała zostać zrekompensowana proporcjonalnie do poniesionej szkody, stąd zarozumiały i groźny sprzeciw jednostek wobec Państwa, zrzeczenie się jego autorytetu, obniżenie prestiżu Króla i Armii, symbole Narodu ponad jednostki i poszczególne kategorie obywateli oraz nieokiełznane niższe namiętności i instynkty, podżeganie do dezintegracji społecznej, degeneracji moralnej, egoistycznego i nieświadomego ducha buntu przeciwko jakiemukolwiek prawu i każdej dyscyplinie . Jednostka przeciwko państwu; typowy wyraz politycznego aspektu zepsucia nietolerancyjnych lat jakiegokolwiek wyższego standardu życia ludzkiego, który energicznie rządzi i zawiera uczucia i myśli jednostek. Faszyzm początkowo był więc ruchem politycznym i moralnym. Rozumiał i bronił polityki jako poligonu do samopoświęcenia i samopoświęcenia w imię idei, w której jednostka może znaleźć powód do życia, swoją wolność i wszystkie swoje prawa; tą ideą jest Ojczyzna, jako ideał, który realizuje się historycznie bez wyczerpywania się, historyczna, zdeterminowana i zidentyfikowana tradycja cywilizacji, ale tradycja, która w sumieniu obywatela daleka jest od pozostania martwą pamięcią przeszłości, staje się osobowością świadomą celu do realizacji, tradycji i misji. [...] Skąd religijny charakter faszyzmu. Ten religijny, a więc bezkompromisowy charakter wyjaśnia metodę walki, jaką stosował faszyzm w ciągu czterech lat od 1919 do 1922 roku. Faszyści stanowili mniejszość w Kraju i Parlamencie, do którego w małych grupach weszli po wyborach w 1921 r. Konstytucja państwo było więc i musiało być antyfaszystowskie, ponieważ było państwem większości, a faszyzm miał przeciwko niemu właśnie to państwo, które twierdziło, że jest liberalne; i był liberałem, ale agnostykiem i odrzucającym liberalizm, który zna tylko zewnętrzną wolność. Państwo, które jest liberalne, ponieważ uważa się za obce sumieniu wolnego obywatela, jest niemal mechanicznym systemem stojącym naprzeciw działalności jednostek. […] Po drugie, ta niewielka opozycja wobec faszyzmu, uformowana z resztek starego włoskiego systemu politycznego (demokratycznego, reakcyjnego, radykalnego, masońskiego), jest nieredukowalna i będzie musiała być stopniowo wygaszona przez wewnętrzną lichwę i bezczynność, zawsze pozostając na uboczu sił politycznych, które faktycznie działają w nowych Włoszech. Dzieje się tak dlatego, że tak naprawdę nie ma przeciwstawnej zasady, ale tylko zasadę niższą od zasady faszyzmu i jest to prawo historyczne, które nie dopuszcza wyjątków, że z dwóch przeciwstawnych zasad nikt nie wygrywa, ale że triumfuje zasada wyższa, która jest syntezą dwóch rozbieżnych elementów życiowych, z których każdy czerpie inspirację; ale z dwóch zasad, jednej niższej, a drugiej wyższej, jednej częściowej, a drugiej całkowitej, pierwsza musi koniecznie upaść, ponieważ jest zawarta w drugiej, a powód jej przeciwstawienia jest po prostu negatywny, zbudowany na pustce.
To właśnie faszyści myślą o swoich przeciwnikach i dlatego mają niezachwianą wiarę w triumf swojego obozu i nie idą na kompromis; i mogą teraz czekać z trwałą cierpliwością, że opozycje, tak jak porzuciły legalną podstawę walki w Parlamencie, w końcu przekonają się o nieuniknionej potrzebie porzucenia również nielegalnej podstawy uznania, że pozostałości życia i prawdy ich programy mieszczą się w programie faszystowskim, ale w śmiałej formie, bardziej złożonej, bardziej wrażliwej na rzeczywistość historyczną i potrzeby ludzkiego ducha.
Obecny włoski kryzys duchowy zostanie wtedy przezwyciężony. Wtedy w samych faszystowskich i faszystowskich Włoszech powoli dojrzeją nowe idee, nowe programy i nowe partie polityczne, które wreszcie ujrzą światło dzienne.
Związani z faszyzmem włoscy intelektualiści, którzy po raz pierwszy spotkali się w Bolonii podczas kongresu (29-30 marca), chcieli sformułować te koncepcje i dać o nich świadectwo tym, którzy we Włoszech i za granicą chcieliby poznać ich Doktryna i działanie PNF. "