Artysta | Bernini |
---|---|
Przestarzały | Między 1638 i 1648 |
Rodzaj | Malarstwo mitologiczne , popiersie |
Materiał | marmur |
Ruch | Barokowy |
Kolekcja | Muzea Kapitolińskie |
Lokalizacja | Capitol |
Informacje kontaktowe | 41 ° 53 ′ 36 ″ N, 12 ° 28 ′ 59 ″ E |
Popiersie Meduzy to marmurowa rzeźba inspirowana tytułową postacią mitologiczną . Prawdopodobnie powstał około 1640 roku, wszedł do zbiorów Muzeów Kapitolińskich w 1731 roku. Generalnie przypisuje się go Berniniemu .
Na cokole popiersia znajduje się napis informujący o ofiarodawcy: „Wizerunek Meduzy, który niegdyś na tarczach Rzymian budził strach wśród ich wrogów, teraz czyni chwałę bardzo znanego rzeźbiarza i błyszczy na Kapitolu . Dar markiza Francesco Bichi w marcu roku łaski 1731. ”Najprawdopodobniej popiersie zostało wprowadzone do rodziny dawcy przez kardynała Alessandro Bichi (1596-1657), chronionego przez papieży Urbana VIII i Aleksandra VII .
Nazwa „bardzo znanego rzeźbiarza” długo pozostawała zagadką, ten kawałek nie jest wymieniona w życiu Berniniego przez jego syna Domenico, ani przez jego pierwszego biografa Filippo Baldinucci (1625/97). Jednak według angielskiego uczonego Irvinga Lavina dzieło to jest obecnie ogólnie przypisywane Berniniemu, dla którego to popiersie jest jednym z najbardziej niezwykłych dzieł rzeźbiarza i jednym z najmniej cenionych.
Historyk sztuki Rudolf Wittkower , zwracając uwagę na przesadne brwi i wełnisty wygląd włosów, podkreśla wysoką jakość techniczną unoszących się w przestrzeni wężowatych warkoczy oraz plastyczne piękno policzków i ust, a także wyraz wewnętrznego cierpienia, jakim bohaterka wydziela.
Randki również stanowią wyzwanie. Rudolf Wittkower uważa, że to popiersie nie jest dziełem młodości i umieszcza je w 1636 r., Kiedy Bernini został zatrzymany w domu przez chorobę. Opierając się na podobieństwie twarzy Meduzy do twarzy Costanzy, Charles Avery uważa, że to popiersie powstałoby, gdy rzeźbiarz „był upokorzony po gwałtownym zakończeniu jego cudzołożnego związku i mógł starać się wyrazić swoje uczucia, przedstawiając Costanzę jako własne. Meduza, wyraz smutku, który zniekształca jej czarującą twarz, jest odbiciem jej własnych emocji. „ Więc zamiast daty tego popiersia w latach 1638-1639 lub wkrótce potem. Dla Irvinga Lavina Bernini podjąłby się wyrzeźbienia tego popiersia wkrótce po ślubie, które miało miejsce wMaj 1639. Maurizio i Marcello Fagiolo dell'Arco datują go raczej na połowę następnej dekady ze względu na ekstrawaganckie formy i wyrazistość, która go charakteryzuje. Zgodnie z tymi kontekstowymi i stylistycznymi wskazówkami popiersie powstało więc między 1638 a 1645 rokiem.
W przeciwieństwie do tradycyjnych przedstawień Meduzy , którzy wciąż mają maskę lub co najwyżej odciętą głowę potwora (jak w Perseuszu z Benvenuto Cellini ), tutaj mamy popiersie. Ponadto młoda kobieta prezentuje twarz o doskonałej urodzie, która nie jest ani przerażająca, ani zniekształcona strachem, wpisując się tym samym w tradycję Meduzy Rondanini. Jednak ten był niewzruszony i uważany za niebezpieczny, podczas gdy Meduza Berniniego tłumaczy wyraz cierpienia.
Według Patricka Haugheya cierpienie to jest spowodowane ukąszeniami węży i faktem, że Meduza przekształcała się w potwora. Irving Lavin zauważa wręcz przeciwnie, że nie chodzi tutaj o fizyczne cierpienie, ale o to, że młoda kobieta wydaje się być w uścisku głębokiego cierpienia moralnego, niemal medytacyjnej duchowej udręki, jakby była zaangażowana w proces katharsis . Dla tego historyka to popiersie jest „rodzajem metaforycznego autoportretu, za pomocą którego rzeźbiarz demonstruje transformacyjną moc swojej sztuki, [...] służącej wyższemu moralnemu celowi, jakim jest zadośćuczynienie za udrękę wywołaną świadomością jej omylność. "
Biorąc pod uwagę podobieństwa między popiersiem Meduzy a popiersiem Costanzy Bonarelli, Lavin uważa, że te dwa dzieła są jednocześnie komplementarne i przeciwstawne, łącząc w tym spostrzeżenie Charlesa Avery'ego. Ten sam specjalista widzi w rzeźbie „ okropną kalamburkę” ( (en) okropną kalambur ), polegającą na tym, że sama Meduzy została zastosowana do skamieniałości, jakie wywołała na swoich ofiarach. Znawca sztuki Nava Cellini zwraca również uwagę na cechy w formie i wyrazistości tego popiersia, które są wspólne z figurą The Unveiled Truth .
W 1638 roku Bernini zakochał się w Costanzie Bonarelli, której mąż Matteo, również rzeźbiarz, pracował pod jego kierunkiem w Bazylice Świętego Piotra . Mniej więcej w tym czasie Bernini zrobił popiersie Costanzy (patrz obok). Jednak pewnego dnia odkrywa, że jego młodszy brat Luigi również był faworyzowany przez piękno. Wściekły z wściekłości rani swojego brata i nakazuje służącemu, aby poszedł i zaznaczył Costanza w twarz. Po tych wydarzeniach matka Berniniego napisała do kardynała Francesco Barberiniego, prosząc go o położenie kresu arogancji jej najstarszego syna. Luigi i sługa zostają zesłani na wygnanie, a Le Bernini zostaje ukarany grzywną w wysokości trzech tysięcy koron. Następnie Urban VIII wydaje krótkie rozgrzeszenie rzeźbiarzowi i nakazuje mu poślubić, co ten ostatni uczyni w następnym roku z Cateriną Tezio, o której mówiono, że jest „najpiękniejszą młodą dziewczyną , jaka była w Rzymie” iz którą będzie miał dziewięcioro dzieci.
Bernini stworzył popiersie Meduzy jakiś czas po skandalu wywołanym epizodem z Costanza. Odwracając istotę mitu, jego zamiarem było, zdaniem Irvinga Lavina, przedstawienie w tego rodzaju metaforycznym autoportrecie cierpienia, jakie wywołuje świadomość własnych błędów. Następnie podarowałby to popiersie kardynałowi Alessandro Bichi, któremu był blisko i który z pewnością był świadomy skandalicznych okoliczności towarzyszących tej pracy.
Kopia tego popiersia znajduje się w muzeum w Luwrze . Popiersie odrestaurowano w 2006 roku.