Skrzypce balu
Skrzypce balu
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Les Violons du bal to francuski film wyreżyserowany przez Michela Dracha , scenariusz Rogera Boussinota , wydany20 lutego 1974. Za rolę w tym filmie Marie-José Nat otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Cannes .
Streszczenie
To historia filmowca, który od 20 lat chciał nakręcić ten sam autobiograficzny film. Równolegle z dotychczasowym życiem fotografuje z reporterem i niewielkimi środkami kronikę współczesności. Wszystkie elementy jego dzieciństwa, życia marzeń, przeniesionych i nierealistycznych wspomnień łączą się z teraźniejszością.
Oszołomiony dziewięcioletni chłopiec, Michel, jest świadkiem upadku jego życia: potrąconych mebli, zwiniętych dywaników, drobiazgów i książek brakujących na dnie pudeł oraz walizek, w których jego rodzina układa ubrania i przedmioty . To wojna. W mieszkaniu kilku członków rodziny, w tym Jean, zakłada maski przeciwgazowe, które miały tam być i bawią się bawiąc się na oczach zdumionych Michela. Jean z maską gazową czyta zeszyt „a teraz oto rada ojca Kapitana Cafoulisa w przypadku ewakuacji, najpierw zaleca się pozostawienie klucza do concierge”, Jean zdejmuje maskę na prośbę swojego matka i kontynuuje „wszystkie okiennice muszą być zamknięte…”. Następnie rodzina podąża drogą Exodusu samochodem i wraca na prowincje. Później rodzina wróci do Paryża.
Karta techniczna
- Tytuł oryginalny: Les Violins du bal
- Angielski tytuł: Skrzypce na balu
- Tytuł niemiecki: Die Geigen des Balls
- Tytuł włoski: I violoni del ballo
- Reżyser i scenarzysta: Michel Drach
- Operatorzy zdjęć: William Lubtchansky (kolorystyka) i Yann Le Masson (NB)
- Muzyka: Jean Manuel de Scarano i Jacques Monty
- Montaż: Geneviève Winding
- Kolory i NB
- Produkcja: Port Royal Films ; ORTF
- Dystrybucja Planfilm
- Data premiery we Francji: 20 lutego 1974
- Czas trwania: 1h40
Dystrybucja
Nagrody
Opinie
- To są skrzypce, które mają duszę. Choć jest wrażliwy i bystry, nic dziwnego, że Michel Drach zachował, od dzieciństwa jako młodego Żyda, przez mroczne lata, bardzo żywe obrazy. Jasne spojrzenie dzieciaka, który upiększa rzeczywistość, ale także przebiegła wizja filmowca walczącego o finansowanie swojego projektu. W rzeczywistości, poprzez nagłe eskapady, Drach wprowadza do swoich wspomnień nowsze odrzucenia: te od nierozważnych producentów. Cenne znalezisko. Bo z szoku wywołanego tymi dwoma odrzuceniami (rasowym i komercyjnym), które wzajemnie się reaktywują, rodzi się szczególna siła. Dodatkowo wzmocniony rodzinnym charakterem firmy. Zanim ustąpił miejsca Jean-Louisowi Trintignantowi, Drach przez pewien czas grał własną rolę. Ale przede wszystkim jego żona Marie-José Nat, wyjątkowa miękkość i emocja, oraz jego syn David, odprężający się, nadają temu sukcesowi nieporównywalną jakość. Czujemy poza grą, że wymieniają przypływy prawdziwej czułości. I to jest bardzo piękne. Gilles Jacob , Ekspres,18 lutego 1974.
- Jak zrobić film o swoim dzieciństwie, kiedy producenci nie lubią filmów o dzieciństwie, a pewne wspomnienia z dzieciństwa są niewyraźne, zniekształcone, a nawet fałszywe? Fantastyczny temat (gdzie nie wystarczy być epigonem Prousta, żeby nie złamać figury. Wymaga też dużo humoru, odwagi i szczerości. Drach nie uniknął żadnych trudności: chodzi o dzieciństwo we Francji pod okupacją; dziecko, o którym mowa (że był) jest Żydem. Film mógłby być marudny, ale porusza się bez marudzenia, zabawny bez gagów, przystojny bez urody. David Drach (syn filmowca, grający tym samym rolę ojca) jest bardzo sprawiedliwy, Trintignant jest dobry, Marie-José Nat jest wzniosły. Michel Drach włożył w swój film wszystko: swoje życie, swoją rodzinę, swoje pieniądze. Ale nie wystarczy nastroić skrzypiec, musimy jeszcze zmusić je do śpiewania. Drach dodał więc to, co już wiemy i co jest potwierdzane z filmu na film: jego ogromny talent.Michel Mardore , Le Nouvel Observateur,25 lutego 1974
- (…) Film jest tak piękny, tak fascynujący i tak przytłaczający, że trzeba go oglądać ze względu na swoje zasługi, które są wyjątkowe (…) Michel Drach w otoczeniu żony i syna prowadzi nas na drogę swojej pamięci. Tak wiele więzi łączy go z jego bohaterami, tyle miłości do wykonawców, że fala czułości ogarnia film i widza. Jednak autor odmówił jakiegokolwiek tremolo. Pierwszą cechą tej zabawnej dramy jest urok. Subtelnie powaga wydarzenia najpierw rozpływa się w niewinności spojrzenia, a potem nabiera dziesięciokrotnej gęstości. Przez osiemnaście lat Michel Drach chciał nakręcić ten film. Miał rację przeciwko wszystkim. W kinie francuskim czegoś by brakowało bez „Les Violons du bal”. Pierre Billard , Le Journal du dimanche,24 lutego 1974.
Inny
- Film reprezentował Francję na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1974 roku.
- Christian Rist zagrał główną rolę w The Louvre ATMs tego samego pisarza Rogera Boussinota , również przywołując Holokaust i wypuścił tę samą année.Dans skrzypce balu gra rolę Johna brata Michela i podobnie jak John 3 e przemytnik grany przez François Leccia. Podczas gdy Jean, syn Marie-José Nat, nie jest częścią rodziny, która chce schronić się w Szwajcarii, w rzeczywistości brat Michela pojechał z ojcem do Anglii, aby walczyć, przyłączając się do Wolnej Francji , możemy pomylić Jeana le brata Jeana Michela z 3 e przemytnik, który wydaje się być częścią rodziny w filmie, ale powiedział „do widzenia pani” Marie-Jose Nat po jego misja zakończona.
- W rzeczywistości rodzina schroniła się w Vichy , ale film nie wspomina o tym.
Miejsca filmowania
- Pierwszy przewoźnik przywozi Michela pociągiem do Saint-Julien-les-Valéry, to miasto nie istnieje. Strzelanina miała miejsce w Frouville w Val d'Oise. „W 1974 roku Michel Drach i Marie-José Nat, mieszkający w Frouville, kręcą Les Violons du bal w młynie przy rue Thibault i w piekarni”.
- Wyjście z metra Girls du Calvaire .
-
Zimowy Cyrk .
-
Rue de Rivoli , szkoła handlowa Pigier, Gysele, gotowe do noszenia panny młode Salvy, Srebrne nożyczki... (W czerni i bieli reżyser i operator idą ulicą na motocyklu).
- Château de Vigny .
-
Place de la Concorde .
- Stacja metra Place d'Italie
- Kościół Notre-Dame de Taverny.
Uwagi i referencje
-
Kraina kręcenia Val-d'Oise
-
php88 skrzypce balu „Żyd aresztowany w metrze Place d'Italie”
-
Kościół Notre-Dame de Taverny, miejsce kręcenia, fragment wideo
Linki zewnętrzne