Narzeczeni Roku II

Narzeczeni Roku II Opis obrazu Żonaty w II roku Logo.png.

Kluczowe dane
Realizacja Jean-Paul Rappeneau
Scenariusz Jean-Paul Rappeneau
Maurice Clavel
Claude Sautet
Muzyka Michel legrand
Główni aktorzy

Jean-Paul Belmondo
Marlène Jobert

Ojczyźnie Francja Włochy Rumunia
Czas trwania 98 minut
Wyjście 1971


Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja

Narzeczeni Roku II to francusko - włosko - rumuński film przygodowy w reżyserii Jeana-Paula Rappeneau , wydany w 1971 roku .

Tytuł filmu nawiązuje do „  żołnierzy roku II  ” , wielkiej mobilizacji ludowej przeciwko inwazji obcych.

Streszczenie

Pod koniec XVIII -go  wieku, małego chłopca, a mała dziewczynka bawi się na wsi pokryte śniegiem, spotkać Cygana. Na tym scena się kończy, ale później dowiadujemy się, co się dzieje: Cygan przepowiedział im, że dziewczyna zostanie księżniczką, a chłopiec pozna szczęście i chwałę w nowym świecie. Dwoje dzieci później wyszło za mąż i jest dwójką dorosłych bohaterów filmu: Nicolas Philibert i jego żona Charlotte. Ich los zmienił bieg, gdy zabił zbyt gorliwego barona.

Po tej scenie zmieniamy czas. Nicolas Philibert musi uciec do Stanów Zjednoczonych, do Południowej Karoliny . W ciągu kilku lat dorobił się fortuny i miał okazję ponownie ożenić się z bogatą dziedziczką kraju. Ale w środku ceremonii zostaje oskarżony o bigamię. Musi wrócić do Nantes, aby odnaleźć Charlotte i poprosić ją o nowo ustalony rozwód. To w II Roku Republiki, gdy szaleje rewolucja i wojna domowa .

Pożycza łódź pszeniczną wyczarterowaną przez jego przyszłego teścia. W Nantes jest stan oblężenia. Łódź zostaje najpierw ostrzelana, ale mogą przejść, gdy dowiadują się, że sprzedają pszenicę. Rozgorączkowana ludność wita ich entuzjastycznie. Ale główny siłacz miasta, oddelegowany przez Zjazd , krzyczy ze spiskiem i oświadcza, że ​​pszenica jest zatruta. Każe Philibertowi czekać, aż ładunek zostanie sprawdzony.

Philibert natychmiast ucieka w poszukiwaniu Charlotte. Odnajduje jej ojca, który mówi mu, że nie ma jej już w mieście. Udało jej się zaloty do markiza Henri de Guérande, z którym uciekła w szeregach armii rojalistów. Nikt nie wie, gdzie ona jest, ale urzędnik zna adres Pauliny de Guérande, siostry markiza, która nadal mieszka w mieście.

Odchodzi bez zwłoki, ale ledwo ją zauważył, gdy ucieka z domu, gdy widzi przybywających strażników. Strażnicy ci faktycznie szukają Philiberta, któremu ogłoszono, że pszenicę wreszcie uznano za zdrową. Jest bohaterem dnia i zostaje zaproszony na uroczystość kultu Rozumu .

Podczas ceremonii, ku jej zaskoczeniu, na scenie pojawia się Pauline de Guérande. Śpiewa hymn do Rozumu. Ale po skończeniu nagle wyciąga pistolet i próbuje zamordować delegata Konwentu. Pistolet się zacina, strzał nie pada. Następnie delegat rzuca się na nią, dobywa miecza i atakuje ją. Philibert, oburzony tym tchórzostwem, atakuje go ciosami, co pozwala Pauline na ucieczkę. Oskarżony o zdradę stanu, skazany na śmierć po parodii procesu.

Ucieka i ucieka w naturę, zamierzając dołączyć do swojej łodzi przy ujściu rzeki . Ale wpada w zasadzkę Chouanów . Biorą go za szpiega, chcą go rozstrzelać. Ratuje go niespodziewane przybycie Pauline de Guérande, która jest częścią ich gangu i przedstawia go jako jego wybawcę.

Philibert zostaje zaprowadzony do ich bazy, zamku będącego schronieniem wielu rojalistów pod dowództwem Henri de Guérande. W końcu odnajduje Charlotte, swoją żonę, która udawała wdowę. Próbuje z nią porozmawiać, ale uniemożliwia mu to splot wydarzeń. Przede wszystkim na zamek przybywa książę, wysłany z kontrrewolucji i wprawia wszystkich w ruch. Potem wybuchły kłótnie miłosne, między Charlotte i Philibert, między Charlotte i Henri de Guérande, między Charlotte i księciem, między szlachcicem i Pauliną de Guérande, między Philibertem i Pauliną de Guérande, a między Henri i Pauliną de Guérande wyłonił się złożony związek , brat i siostra.

Philibert, u szczytu irytacji, wciągnięty w te historie, ogłasza się republikaninem i prowokuje ogólną walkę z całym gangiem. W środku zamieszania, podczas nieporozumienia, Charlotte ujawnia, że ​​jest Nicolasem Philibertem, zabójcą barona (ten na początku) i że jest jej mężem. Para ucieka z zamku i udaje się zasiać prześladowców.

Znajdują schronienie na drzewie, gdzie splecieni spędzają noc. Budzą się dziko. Ale to jest moment, w którym Philibert postanawia poprosić o rozwód. Charlotte wpada w straszną wściekłość. W tym momencie mija ich sedan księcia. Charlotte zatrzymuje go i prosi, by ją zabrał, zgadzając się z nią poślubić. Uradowany książę zgadza się oszczędzić Philiberta, ale musi go odurzyć, by bez splendu zaprowadzić go do ratusza i uzyskać rozwód.

Rozwód nie przebiega gładko. W ratuszu wybuchło powstanie przeciwko delegatowi Zjazdu, który został odwołany z pełnionych funkcji przez Komitet Bezpieczeństwa Publicznego . A książę zostaje rozpoznany przez byłego służącego, co zmusza ich do ucieczki, nie bez przeprowadzenia rozwodu w należytej formie.

Kiedy Philibert odzyskuje zmysły, znajduje się na pokładzie swojej łodzi płynącej w kierunku Ameryki. Pokazujemy mu jego rozwód. Wydaje się, że wszystko idzie jak najlepiej, sprawdza się przepowiednia Cygana: Charlotte poślubi księcia i znajdzie fortunę w Ameryce. Ale jest ponury. Nagle podmuch wiatru wyrzuca akt rozwodu za burtę. Wykorzystuje ten pretekst, by oświadczyć, że wszystko trzeba zacząć od nowa i że musi dołączyć do Charlotte. Wpada do ujścia i dociera do Francji.

Wyrusza w pogoń za sedanem. Na zamku dowiaduje się, że wyjechała do Koblencji , ojczyzny emigrantów w Niemczech. On zmierza w tym kierunku. Po przekroczeniu kraju dołączył do nich bardzo blisko granicy niemieckiej, podczas gdy bitwa szalała z Austriakami. Współpracuje z wojskami francuskimi, po zapoznaniu się z francuskimi ochotnikami. Bierze czynny udział w walce.

Nie udaje mu się powstrzymać Charlotte i księcia przed dotarciem do linii wroga. Ale Charlotte, po jej przybyciu, postanawia uciec przed księciem. Ucieka i samotnie przekracza linie wroga w przeciwnym kierunku.

Na tym historia się kończy, toczy się przez kilka lat, by wznowić w 1809 roku w okazałym zamku. Para znajduje się pośrodku złoceń we wspaniałym pokoju, jak zwykle gwałtownie się kłóci. Muszą przerwać swoją scenę, aby przybrać pozę przed malarzem z trójką dzieci. Film kończy się na tym: Nicolas Philibert miał błyskotliwą karierę wojskową, dopóki nie został księciem Imperium . Spełniła się przepowiednia Cyganki: Charlotte została księżniczką i poznała fortunę i chwałę w nowym świecie.

Karta techniczna

Dystrybucja

Witamy

Film ma 2,8 miliona widzów, co czyni go dziewiątym największym hitem roku.

Jeden z 579 filmów najczęściej emitowanych w telewizji we Francji ( https://www.senscritique.com/liste/Les_579_films_les_plus_diffuses_a_la_TV_en_France/264389#page-13/order-alphabetique/ )

Nagrody

Produkcja

Jean-Paul Rappeneau myślał o roli Catherine Deneuve , ale nie była wolna, potem Julie Christie i Warrena Beatty'ego, którzy mogli ją również wyprodukować. Producent poprosił wówczas Marlène Jobert .

Jean-Paul Rappeneau pierwotnie chciał zmienić Claude'a Jade'a i Michela Duchaussoya na brata i siostrę bardzo do siebie przywiązanych. W końcu zmienia Laurę Antonelli (przyszłą narzeczoną Belmondo - której na planie towarzyszyła Ursula Andress, którą rozstał zaraz po...) i Samiego Freya . Patrick Dewaere bardzo młody na owe czasy ma niewielką rolę młodego żołnierza rewolucji w końcowych sekwencjach.

Film został nakręcony w 1970 roku, głównie w Rumunii , aby móc wykorzystać bardzo dużą liczbę statystów. Niektóre sceny rewolucji były inspirowane przez wydarzenia zmaj 1968co miało miejsce na krótko przed sesją. Jednak napotkał duże trudności w realizacji ze względu na różnice kulturowe. Jego filmowanie było znacznie dłuższe niż oczekiwano, od29 czerwca do 4 grudnia 1970. Niektóre plenery kręcono także w Moret-sur-Loing i na zamku Vaux-le-Vicomte w Seine-et-Marne , a także w Palais de Compiègne w Oise . W sekwencji kawalkady przez Francję między Bretanią a Niemcami widzimy zamek Châteauneuf w Côte-d'Or .

Michel Legrand skomponował temat napisów końcowych, czerpiąc inspirację z muzyki tamtych czasów. Podobnie orkiestra i pieśń na Fête de la Reason są również jego. Z drugiej strony piosenka, którą wolontariusze śpiewają w autokarze, pochodzi z tamtych czasów, nazywa się „Pierwszy występ Louisa Capeta przed Zjazdem”.

Wokół filmu

Choć nie wymieniony w filmie, przedstawiciel ludu, grany przez Juliena Guiomara, przywołuje postać historyczną Jean-Baptiste Carriera i utonięcie Nantes .

Na scenie rozwodowej jeden z urzędników przelicza datę ślubu na kalendarz republikański , ale przeliczanie jest błędne. Charlotte mówi „ta14 lutego 1786 "I odpowiada" 8 ventôse 1786 ": data date 14 lutegow rzeczywistości odpowiada do 25/26 pluviôse, aw każdym razie w roku 1786 nie istnieje w kalendarzu rewolucyjnym, ponieważ rozpoczyna się 1 st vendémiaire rok I (22 września 1792).

Uwagi i referencje

  1. Kasa biletowa roku 1971
  2. Komentarz reżysera do płyty DVD
  3. Muzyka Jean-Paula Rappeneau
  4. Rewolucyjny autor tekstów - Gallimard - 5 czerwca 1989

Bibliografia

Linki zewnętrzne