| Autor | Johann chapoutot |
|---|---|
| Uprzejmy | Historia |
| Data wydania | 2008 |
| Kraj | Francja |
| Redaktor | Prasy uniwersyteckie we Francji |
| Numer stron | 660 |
National Socialism and Antiquity to dzieło Johanna Chapoutota , historyka specjalizującego się w historii współczesnej i nazizmie . Praca pochodzi z jego rozprawy historycznej, napisanej w Paryżu 1 Panthéon-Sorbonne pod kierunkiem Roberta Franka i Étienne François i obronionej w 2006 roku.
Opisuje wykorzystanie starożytności greckiej i rzymskiej przez reżim nazistowski do celów propagandowych . Książka jest bardzo dobrze odbierana przez historyków francuskich, ale odbierana jest przez historyków niemieckojęzycznych.
Maurice Sartre , historyk specjalizujący się w historii starożytnej, mówi o „mistrzowskiej sumie”, która wyznacza „ważne miejsce”, jakie starożytność grecka i rzymska zajmowała w wyobraźni narodowego socjalizmu. Według niego „Johann Chapoutot bada wszystkie aspekty nazistowskiej instrumentalizacji wyimaginowanej starożytności, zrekonstruowanej według kryteriów rasowych” i posługuje się „szczęśliwą formułą” „grabieżców historii” nazistów, którzy „nie wahali się ukrywać większości ustalone realia, niszczące historię cywilizacji wziętej jako zakładniczka ”.
Latynoska i specjalista od romantyzmu Claude Aziza nazywa ją nawet „książką, która ma stać się klasyką”, w której Johann Chapoutot „odnosi sukcesy z talentem” do wprowadzania innowacji, pokazując, że „reżimowi udało się wykazać, kosztem historycznych wygięć, że Autor z okrutną precyzją informuje, że Grecy i Rzymianie przybyli z północy w towarzystwie Niemców. I że ich instalacja dalej na południe była częścią naturalnego ruchu migracyjnego ” . Dla Azizy „nic nie zdawało się predysponować wykładowcy historii współczesnej na Uniwersytecie w Grenoble do zainteresowania starożytnością, jeśli nie zaskoczenie twierdzeniami Rosenberga -„ Grecy byli ludem północy ”- lub Hitler, dla którego istniała „jedność rasowa” między Grekami, Rzymianami i Niemcami ”.
Perrine Simon-Nahum , specjalista w dziedzinie historii współczesnej i judaizmu, mówi o książce, że „znacznie więcej niż studium nad miejscem starożytności w reprezentacji nazistowskiego reżimu, jest to rzeczywiście refleksja na temat potęgi historii proponowanej w tym miejscu. Chapoutota, co jest niewątpliwie najbardziej urzekającą i najbardziej nowatorską częścią jego twórczości ” . Dla niej „w erudycyjnym i urzekającym dziele Johann Chapoutot pokazuje, że Rzesza nie zadowala się powrotem do historii starożytnej: jest nią kierowana. „Rzeczywiście”, reinkarnując się jako Leonidas na czele swoich armii, Führer nie tylko odzyskuje posiadanie greckiej ziemi, ale postrzega siebie jako reinkarnację greckiego bohatera w obliczu swojego losu. Podobnie jak starożytni bohaterowie, których kleosi zapewniali przejście do potomności, wydawał się akceptować możliwość porażki bardzo wcześnie. „Wnioskuje, że” w ostatecznym odwróceniu odniesienie do starożytności odnosi się zatem do Rzeszy już nie do wstrząsów życia, ale do pewności śmierci. ”.
Historyk Marilyne Dewavrin-Farry widzi w opracowaniu Chapoutota „dzieło nowatorskie”, w którym „Johann chapoutot chce zerwać z tradycją historiograficzną, która niechętnie kojarzy narodowy socjalizm ze starożytnością, podczas gdy starożytność była jednak wszechobecna w myśli i aktach narodowego socjalizmu: dyskurs , nauczanie, sztuka, architektura (...) ”i która osiąga swój cel, jakim jest„ uświadomienie ludziom, jak naziści na nowo wymyślili starożytność i wykorzystali ją do zakotwiczenia swojej ideologii w historii. „I” pokazuje skrupulatnie, że manipulacja jest sercem totalitarnego projektu. Historia jest podporządkowana narodowemu socjalizmowi, jak napisał Hitler w Mein Kampf: „Thierry Feral, niemiecki specjalista od nazizmu, jest również uwiedziony dziełem, które, jego zdaniem, jest„ bardzo przekonujące dzięki swoim słowom popartym niepodważalną dokumentacją wydobytą z archiwów ”i„ wypełnia lukę w badaniach nad narodowym socjalizmem i może tylko zyskać poparcie ”. Ostrzega jednak: „dla złego czytelnictwa lub nie zainicjował ryzyka - niezależnie od intencji naszego badacza i jak dla każdej„ mocnej książki ”- przewartościowania greckiej i łacińskiej starożytności w ideologii narodowej - socjalistyczny, gdy był to tylko jeden aspekt . ”.
Wśród historyków niemieckojęzycznych książka spotkała się z bardziej mieszanym przyjęciem.
Dla Matthiasa Willinga monografia Chapoutota zasługuje na „wielki szacunek” ze względu na wielość perspektyw ukazujących totalitarną mobilizację starożytności przez reżim Hitlera.
Beat Näf (de), szwajcarski historyk, specjalista w dziedzinie starożytności, chwali „fascynującą książkę o związkach między nazizmem a starożytnością. ”.
Uwe Walter (de) jest trudniejszy w tej pracy. Chociaż przyznaje, że eksperci znajdą w niej różne nauki, cytaty i ilustrujące powiązania, „książka nie może naprawdę zadowolić”, ważne badania są ignorowane. Autor, powiedział, zestawia teksty Hitlera i innych hitlerowskich luminarzy z podręcznikami i ulotkami propagandowymi obok siebie, co sugeruje wysoki stopień jednorodności, czemu natychmiast zaprzeczają odniesienia ukazujące wielu obecnych konkurentów. Ale dla Waltera Chapoutot zasadniczo nie ma zainteresowania, jakie Volker Losemann (de) miał w swojej pionierskiej pracy zatytułowanej Nationalsozialismus und Antike (1977), w ramach instytucjonalnych i ich rozwoju. Brakuje również dogłębnej wiedzy cytowanych autorów. Chociaż, według Walter, możliwe jest, aby usprawiedliwić szereg błędów w szczegółach, błędne nazwy, błędy w datach lub błędnych tłumaczeń, jest mniej więc umieścić specjalną edycję rozdziale na tej samej płaszczyźnie. Z rzymskiej historii o Mommsen na starożytnych Żydach z ulotkami propagandy nazistów , mimo że wydawcą jako wydawcą książki byli Żydzi, co sugeruje, że Chapoutot nigdy nie trzymał książki w ręku. Walter konkluduje, że pomimo całego swojego bogactwa - „pod względem metodycznym i technicznym książka jest raczej krokiem wstecz”.
Martina Pesditschek, specjalistka w dziedzinie historii nauki i narodowego socjalizmu, znajduje w książce istotne błędy. Wyraża kilka krytycznych uwag na temat prawdziwej wiedzy Johanna Chapoutota na temat historiografii opublikowanej w języku niemieckim na ten temat i korzystania ze źródeł. To przedstawia Hitlera, który byłby wściekłym antysemitą w swoich wiedeńskich czasach, „ale takie przekonanie od dawna nie odpowiada obecnemu stanowi badań. „Z tych powodów informacje, które Chapoutot przekazuje Hitlerowi” muszą zatem w zasadzie pozostawać pod ogólnym podejrzeniem niewiarygodności i niekompletności. Zauważa, że Chapoutot, jeśli chodzi o znajomość studiów klasycznych, prawdopodobnie nie opanował nawet alfabetu greckiego, co pociąga za sobą znaczną liczbę błędów znaczeniowych, które można znaleźć już we francuskim oryginale. Żałuje, że dla większości czytelników prawdopodobnie nie jest wystarczająco jasne, że cytaty z utworu występują tylko w nielicznych przypadkach autorów, którzy pracowali jako profesorowie na niemieckim uniwersytecie, a lwia część przypada na Hansa FK Günthera. którego prezentacja zawiera częściowo "rażące nieścisłości" i Fritz Schachermeyr, rodowity Linz, którego prawdziwego miejsca nie rozpoznaje na niemieckim uniwersytecie. Ze wszystkich dyscyplin naukowych to lingwistyka indoeuropejska znajduje się w centrum ataków Chapoutota, lingwistyka indoeuropejska utworzyłaby w Niemczech „pseudonaukę”, podczas gdy podstawy tej nauki ukształtowały się zupełnie inaczej niż ramy ideologiczne, które on sam pożycza na to, co ilustruje Felix Solmsen (de) . Chapoutot stawia zatem Pesditschekowi poważne zarzuty, nie będąc w pełni poinformowanym o prawdziwej treści nauczania tych dziedzin w tamtym czasie. Uważa również za "nieprzyzwoite" przedstawienie Chapoutota o "całkowitym połączeniu lingwistyki i badań rasowych", jako jedyny dowód na to, że odbyło się seminarium "Związek między rasą a językiem" na Uniwersytecie w Kilonii w semestrze letnim 1935. Pesditschek kwestionuje historię idei w Niemczech, tak jak Chapoutot przedstawia ją w sposób ogólny, aw szczególności swoje twierdzenia dotyczące genezy i postępu badań dotyczących pierwotnego ogniska Indoeuropejczyków . Na zakończenie stwierdza, że „taka niekompetencja i zaniedbanie w stosunku do celu narodowego socjalizmu” może działać tylko na korzyść apologetów tamtego okresu.
Negatywny wyrok podziela Stefan Rebenich (de) . Szwajcarski historyk, specjalista w dziedzinie starożytności, zauważa, że wbrew temu, co postępuje w tekście prezentacji, temat książki był już znany w swoich głównych rysach, jak iw wielu szczegółach. Dodaje, że „radość z rzekomych odkryć przeszłaby na autora, gdyby znał literaturę naukową. Mógłby nie nakładać tak dużego pędzla ”. Mógłby wtedy dokładniej rozróżnić dyskursy naukowe i nienaukowe. Według Rebenicha jednostronna wizja Chapoutota nie pozwala mu odpowiednio wykryć ciągłości i nieciągłości w niemieckim postrzeganiu starożytności. Tak więc gloryfikacja spartańskiego heroizmu jest przywoływana na kilku stronach pośpiesznymi ocenami bez wspominania o studium referencyjnym Anuschki Albertz, które Chapoutot wydaje się ignorować.