Wielki Paryż

Alexandre Belgrand, potomek Eugène Belgrand , dorastał w Colombes . Podczas gdy był przyjmowany w ESSEC , szybko rzucił szkołę, aby napisać pracę magisterską pod kierunkiem Machelina, jednego z jego profesorów. Robiąc to, Belgrand wyszkolił się na urbanistę. Machelin wprowadza go z jednej strony w historię Paryża i jego przedmieść, z drugiej w intrygi polityczne, w które sam zaczyna się angażować jako okultystyczny doradca księcia, fikcyjnej postaci inspirowanej przez Nicolasa Sarkozy'ego , w swojej kandydaturze dla Pałacu Elizejskiego w miesiącach poprzedzających wybory prezydenckie w 2007 roku . Alexandre Belgrand dołączył do gabinetu księcia, gdy został wybrany i stał na czele projektu Grand Paris , do którego zaproponował dołączenie do Grand Paris Express . Jego hańba zaprowadziła go na wschód od Paryża, biednego i zamieszkanego przez imigrantów, naprzeciwko pętli pluszowej Sekwany, gdzie się urodził.

Krytyczny odbiór

W Télérama Nathalie Crom definiuje książkę jako „uderzający obraz Francji lat 2000”. Hubert Artus widzi w nim „powieść-chaos współczesności”; pisze w Marianne : „Jasna i cyniczna w pierwszej części powieść w miarę postępu staje się opętana i zagmatwana: nowoczesna i ulotna fikcja”.

Jeśli Ziad Gebran również stwierdzi, że „powieść, podobnie jak jej poprzednicy, ma nieocenioną wartość w zakresie produkcji literackiej. Że z powodzeniem uchwycić ducha tej chwili, aby odzwierciedlić erę, podobnie jak XIX- th century pisarzy przyrodnika „żałuje, że” zbyt długich opisów czasami obarczony tempo powieści „i że niektóre dygresje i objaśnienia” faktycznie ołowiu [s] w ślepą uliczkę w historii ”.

Uwagi i odniesienia

Nathalie Crom, „ Aurélien Bellanger, powieściopisarka francuskich pasji ”, telerama.fr, 5 stycznia 2017 r.
Hubert Artus, „ Le Grand Paris” Aurélien Bellanger: modern and pamphleteer fiction ”, marianne.net, 7 stycznia 2017.
Ziad Gebran, „ Le Grand Paris d'Aurélien Bellanger ”, Esprit Critique , jean-jaures.org, 3 marca 2017 r.