Le Coq d'or (opera)
Złoty Kogut ( ros . Золотой петушок ; pisownia sprzed reformy 1917–1918 : Золотой пѣтушокъ) to opera w trzech aktach Nikołaja Rimskiego-Korsakowa . Włodzimierz I. Bielski skomponowałcałe libretto na podstawie powieści Puszkina Le Coq d'or . W dniu premiera ostatniej opery Rimskiego-Korsakowa7 października 1909w Moskwie w Teatrze Sołodownikowa pod dyrekcją Emila Coopera .
Satyryczne intencje kompozytora wobec caratu są niepodważalne: to opera, składa około dziesięciu lat przed rewolucją zLuty 1917pokazuje, że Rimsky wyczuł nadchodzącą burzę. Cenzura zabrania wykonywania utworów za życia kompozytora
Postacie
- Car Dodon (bas)
- Carewicz Aphron (baryton)
- Carewicz Gwidon (tenor)
- Astrolog (tenor)
- Polkan (bas)
- królowa Szemacha (sopran)
- Amelfa (altówka)
- głos Złotego Koguta (sopran)
Suita symfoniczna
Z tej bardzo bogatej symfonicznie opery, po śmierci kompozytora, została wyjęta suita czteroczęściowa, której prawykonanie odbyło się w 1913 roku:
- Car Dodon w jego pałacu (obejmuje wprowadzenie książki oraz sceny z 1 st działać jako pojawienie się astrologa)
- Car Dodon na polu bitwy (wczesny akt 2 E )
- Car Dodon i Queen Shemakha (głównie taniec królowej)
- ślub i żałosny koniec Dodon (początek 3 th akt, marsz ślub i śmierć cara zabity przez Rooster)
streszczenie
-
Prolog : Astrolog ogłasza początek historii i zapowiada morał.
-
Akt I : Król Dodon wzywa wodza swoich armii, generała Polkana, a także jego synów Guidona i Afrona, aby udali się i walczyli z wrogami kraju, a on mógł wrócić do łóżka. Guidon i Afron przedstawiają propozycje, które Polkan odrzuca. Astrolog przedstawia złotego koguta, który usadowiony na wieży, zapobiegnie najazdom wroga. Dodo, zachwycony, obiecuje astrologowi nagrodę, którą ten ostatni określi później. Król zasypia, pilnowany przez guwernantkę, i marzy o pięknej księżniczce.
-
Akt II : w środku nocnej mgły Dodon odkrywa, że jego armia została pokonana, a jego synowie zabili się nawzajem. O świcie pojawia się namiot, z którego wychodzi królowa Shemakhi. Świętuje wschodzące słońce i deklaruje, że chce najechać królestwo Dodon. Nakazuje mu śpiewać i tańczyć do wyczerpania. Dodon, pod jej urokiem, oświadcza się jej, przygotowując się do inwazji na swój kraj.
-
Akt III : Dodo wraca do domu z królową Shemakhi w towarzystwie krasnoludów, gigantów, niewolników i dziwacznych zwierząt. Astrolog przybywa i przychodzi, aby odebrać należność za złotego koguta: oświadcza, że chce poślubić królową. Dodon próbuje go odwieść, ale bezskutecznie, i kończy się zabijaniem go berłem. Następnie gwałtownym pocałunkiem kogut zabija króla. Potem następuje gwałtowna burza, podczas której królowa, astrolog i kogut znikają.
-
Epilog : Astrolog odradza się i oświadcza, że w tej historii tylko on i królowa są prawdziwi.
- prolog i wejście Astrologa (Ia koldoun. Naoukoi tainoi)
- monolog króla Dodona (Ia vas zdiès zatièm sozval)
- Projekt Afrona (Ty zavralsia)
- Sen Dodona (Tsarstvoui lioja na bokou!)
- sen króla Dodona (Kirikikoukou!)
- taniec królowej Shemakha (Vyplyvaiou ia snatchala)
- chór niewolników (Siostry, kto khromaièt riadom)
- chór ludu Dodon (Strachno, bratiki!)
Le Coq d'or to jedna z nielicznych oper Rimskiego-Korsakowa wystawianych na Zachodzie, choć nie pojawia się regularnie w teatrach lirycznych.
Balet
W 1914 roku , Michaił Fokin choreografię do baletu do muzyki Rimskiego-Korsakowa dla Baletów Rosyjskich od Siergieja Diagilewa . Plany były dziełem Nathalie Gontcharovej .
Nagrania
Istnieje sześć wersji, z których trzy zostały wyprodukowane w studiu. Należy zauważyć, że opery Rimskiego-Korsakowa są słabo nagrane i słabo eksportowane na Zachód. Jak tylko się pojawią, większość z nich pozostaje niewykrywalna.
- RAI Orchestra (M. Freccia) (na żywo od 1960): w tej wersji śpiewanej po włosku orkiestra i śpiewacy są na akceptowalnym poziomie, nic więcej; dźwięk jest raczej niepewny.
- Moskiewska Orkiestra Radiowa (A. Kovaliov & E. Akoulov) (studio od 1962): ta wersja pozostaje punktem odniesienia dzięki doskonałości orkiestry, chórów i śpiewaków (zwłaszcza Pitchaev w roli astrologa); dźwięk jest jak na razie bardzo zadowalający.
- New York Opera Orchestra (Rudel) (live 1971): ta wersja, śpiewana po angielsku, jest szczególnie interesująca dla interpretacji Beverly Sills, grającej królową Shemakhi; niestety warunki techniczne są stosunkowo słabe.
- Sofia Opera Orchestra (D. Manolov) (studio 1985): ta wersja jest jedną z nielicznych na rynku. Interpretacja nie wyróżnia duchów (orkiestra bez wielkiej płaskorzeźby i śpiewaków o zbyt zmiennym charakterze); jednak jakość dźwięku jest doskonała (nagranie cyfrowe).
- Moskiewska Orkiestra Filharmoniczna (D. Kitaenko) (studio od 1987).
- Moskiewska Orkiestra Teatru Bolszoj (E. Svetlanov) (na żywo od 1988).
Uwagi i odniesienia
-
Piotr Kamiński , Tysiąc i jedna oper , Fayard , rozdz. „Podstawy muzyki”,2003, 1819 s. ( ISBN 978-2-213-60017-8 ) , str. 1303
-
Przewodnik po Operze - Fayard - 1986
Linki zewnętrzne