Spór (Marivaux)

Spór
Obraz poglądowy artykułu La Dispute (Marivaux)
Autor Marivaux
Kraj Francja
Dobry Komedia
Redaktor Jacques Clousier
Miejsce publikacji Paryż
Data wydania 1747
Data utworzenia 22 września 1744
Dyrektor włoscy komicy
Miejsce powstania Burgundia hotel

La Dispute to komedia w jednym akcie i prozy z Marivaux pokazany po raz pierwszy19 października 1744 przez francuskich aktorów w Comédie-Française.

Jedna z ostatnich sztuk Marivaux, La Dispute, powstała po wielkich sukcesach. Swój Spór , pełen uroczych słów, którego temat jest w zasadzie taki sam jak Podwójna niekonstancja, ale przeniesiony w abstrakcję, w Théâtre-Français dał scenę, w której rzadko bywał szczęśliwy, a nigdy nie był szczęśliwy. nie ma powodu do gratulacji.

W tej sztuce chodzi o rozstrzygnięcie, która z dwóch płci jako pierwsza dała przykład niestałości w miłości. Ponieważ brakowało dokumentów, wpadliśmy na pomysł, aby sięgnąć po doświadczenia: czworo dzieci, dwie dziewczynki i dwóch mężczyzn, odizolowano w lesie od kołyski. To doświadczenie trwało wiele lat. Każdy z nich dorastał odizolowany od świata i wciąż zna tylko Mesrou i jego siostrę Carise, która ich wychowała. Wtedy damy im wolność opuszczenia swojej zagrody i poznania świata. Kiedy kurtyna się podnosi, doświadczenie dobiega końca, a widz zobaczy rezultaty z pierwszymi miłościami, które się pojawią. W rzeczywistości ten artykuł jest częścią naukowego sporu na temat psychologii eksperymentalnej: czy niestałość pochodzi od mężczyzny czy kobiety?

Postacie

Fabuła

Ojciec księcia ma czworo dzieci, dwie dziewczynki i dwóch chłopców, wychowanych w czymś w rodzaju zamku głęboko w lesie, bez żadnej komunikacji między nimi. Kiedy kurtyna się podniesie, połączy się dwóch młodych chłopców i dwie dziewczynki. Églé pojawia się jako pierwsza; widzi strumień odbijający jej wizerunek; podziwia siebie i chętnie poświęciłaby życie na kontemplację siebie. Azor wchodzi z kolei: jest zaskoczony, gdy ją widzi, a potem oczarowany; podchodzi do niej i oboje podziwiają się nawzajem, dotykają się, chwalą się nawzajem swoim pięknem. Azor całuje rękę Eglé i jest z tego powodu szczęśliwa. Mówi się im, że są dla siebie stworzeni i przeznaczeni do wspólnego życia: są zachwyceni. Tylko, że czasami muszą się rozstać, aby mieć więcej przyjemności z ponownego spotkania. Protestują przeciwko tej separacji. Aby było bardziej znośnie, każdemu damy portret, ale tylko jeden na życzenie. Azor bierze portret Eglé, ale Églé również prosi o jego własny portret. Ponieważ nie może mieć dwóch, otrzymuje lustro. Azor odchodzi. Wchodzi druga młoda dziewczyna, to Adine. Właśnie opuściła swoją przyjaciółkę Mesrin, którą również tego dnia zobaczyła po raz pierwszy. Dwie młode dziewczyny są zdumione, że nie wywarły na sobie takiego efektu, jaki wywarły na dwóch młodych mężczyznach. Każdy z nich, uważając się za najpiękniejszego, tak mówi i kończy się kłótnią. Adine namalowała dla Mesrin ohydny portret Eglé. Dwoje młodych ludzi spotyka się po kolei i staje się dobrymi towarzyszami. Églé następnie powraca; Azor całuje go w rękę, Mesrin robi to samo. Azorowi jest przykro, ale Eglé uśmiecha się i przypomina Azorowi, że od czasu do czasu kazano im iść własnymi drogami. Chociaż nie ma ochoty odejść, Azor mimo to jest posłuszny, ale chce zabrać Mesrin. Zaczyna od odmowy. Églé go aprobuje, ale Azor nalega i wychodzi z nim. Pytamy Églé, która jest nieszczęśliwa, co czuła: jest zła na Azora. Zapytana, co ma przeciwko niemu, odpowiada, że ​​woli Mesrin. Ten wchodzi, szukając Eglé. Przywiązuje się do niej właśnie dlatego, że chcemy go trzymać z daleka. Églé pyta go, czy ją kocha. Mesrin odpowiada twierdząco, mówiąc, że nie kocha już Adine bez znajomości powodu. Z kolei Églé wyznaje mu swoją miłość. Azor przybywa bardzo smutny. Églé wyznaje jej, że teraz kocha Mesrin. Najpierw okazuje pewne zdziwienie, potem wyrusza na poszukiwanie Adine, którą kocha i przez którą jest kochany. Obie płcie były więc jednakowo niestałe i obie jednocześnie. Ale pojawia się trzecia para, wobec której wszelka kokieteria jest bezsilna: Meslis i Dina niezmiennie pozostają ze sobą zjednoczeni. Zakład jest zatem nieważny: doświadczenie pokazuje, że nie można udowodnić, która z dwóch płci jako pierwsza zgrzeszyła przez niestałość.

Bibliografia

Źródło

Linki zewnętrzne