LHCb ( eksperyment piękności Wielkiego Zderzacza Hadronów : Eksperyment LHC na kwarku piękności ) jest eksperymentem fizyki cząstek z wykorzystaniem zderzeń protonów powstałych w zderzaczu LHC w CERN ( Genewa ). Ten detektor specjalizuje się w fizyce smaku i poszukiwaniu nowej fizyki metodami pośrednimi, takimi jak pomiar naruszenia symetrii CP lub rzadkich szybkości rozgałęzień zaniku.
Detektor LHCb znajduje się w miejscowości Ferney-Voltaire we Francji w punkcie 8 LHC, kilka metrów od granicy ze Szwajcarią.
LHCb jest przeznaczone do badania łamania CP i poszukiwania rzadkich rozpadów, które mogą ujawnić nową fizykę w przemyśle kosmetycznym . Analiza danych dotyczy głównie pięknych mezonów (zawierających kwark b lub anty-b) i urokliwych (zawierających kwark c lub antyk-c), ale także pięknych barionów (zawierających trzy kwarki, w tym jeden kwark lub antykwark b), bozony ( Higgs lub Z ) lub poszukiwanie egzotycznych cząstek.
Z punktu widzenia sprzętu, LHCb jest jednoramiennym spektrometrem skierowanym do przodu, który optymalizuje wykrywanie hadronów zawierających kwarki b. Rzeczywiście, pary kwark b - antykwark b, które są źródłem tych pięknych hadronów, są wytwarzane podczas zderzeń protonów w procesie zwanym fuzją gluonową, który sprzyja emisji tych par pod bardzo małym kątem od wiązki protonów. Stożek utworzony przez instrument odpowiada zatem strefie, w której emisja tych par (a tym samym produkcja pięknych hadronów) jest najbardziej prawdopodobna.
Aby dokonać precyzyjnych pomiarów rozpadów tych pięknych lub zaczarowanych hadronów, detektor LHCb podzielono na dwa główne podsystemy:
- system trajektorii, który ma na celu precyzyjną rekonstrukcję trajektorii naładowanych cząstek wewnątrz detektora, aby móc precyzyjnie zmierzyć ilość ich ruchów. System ten składa się z detektora wierzchołków (VELO), magnesu do zakrzywiania trajektorii naładowanych cząstek i określania ich ilości ruchu oraz dwóch trackerów (krzemowy tracker ST i zewnętrzny tracker OT).
- system identyfikacji cząstek, którego rolą jest identyfikacja cząstek powstających podczas zderzeń protonów. Jego głównymi elementami są dwa detektory RICH , które mogą rozróżniać kaony , miony , protony i piony, kalorymetr elektroniczny (głównie elektronów i fotonów), kalorymetr hadronowy (hadrony naładowane lub neutralne) i wreszcie detektor mionów .
W Sierpień 2020eksperyment skupia ponad 1400 członków z 85 laboratoriów i uniwersytetów w 18 krajach: Włoszech, Wielkiej Brytanii, Francji, Rosji, Niemczech, Polsce, Szwajcarii, Ukrainie, Brazylii, Hiszpanii, Holandii, Chinach, Stanach Zjednoczonych. , Rumunii, Kolumbii, Słowenii i Algierii.