Narodziny |
8 grudnia 1786 Freiberg |
---|---|
Śmierć |
12 września 1855(w wieku 68 lat) Bex |
Imię w języku ojczystym | Johann von charpentier |
Skrót w botanice | Cieśla. |
Skrót w zoologii | Cieśla |
Narodowość | Niemiecki |
Zajęcia | Geolog , profesor uniwersytecki , inżynier, |
Rodzeństwo | Toussaint von Charpentier |
Pracował dla | Uniwersytet w Lozannie |
---|---|
Pole | Geolog |
Członkiem | Akademia Nauk w Turynie (1841) |
Archiwum prowadzone przez | Szwajcarskie Archiwum Literackie (CH-000015-0: ALS-Charpentier) |
Jean de Charpentier lub Johann von Charpentier , urodzony dnia8 grudnia 1786we Freibergu i zmarł12 września 1855w Bex , jest niemiecko - szwajcarskim geologiem specjalizującym się w lodowcach .
Pomimo francusko brzmiącego nazwiska, które zawdzięcza swoim przodkom normańskim, którzy wyemigrowali do Niemiec, Jean de Charpentier pochodzi z Saksonii . Syn Johanna Friedricha Wilhelma Toussaint von Charpentier , głównego inżyniera odpowiedzialnego za kopalnie w Saksonii, Jean de Charpentier studiował, podobnie jak jego brat Toussaint wcześniej, inżynierię górniczą we Freibergu , a następnie wyjechał do Francji w Pirenejach . Studiował jej geologię przez cztery lata, mając do projektu eksploatację kopalni miedzi . Następnie synteza tej pracy przyniosła mu w 1822 r. nagrodę statystyczną przyznaną przez Académie de France.
W 1812 znajdujemy go w Paryżu , gdzie prowadzi kursy z chemii i nauk przyrodniczych, a rok później odwiedza Owernię i Vivarais . Wtedy to, za pośrednictwem przyjaciela z badań, geologa Charlesa Lardy'ego , został wezwany do Szwajcarii, w kantonie Vaud , aby zarządzać warzelnią soli Bex , której eksploatacja była wówczas nieopłacalna. De Charpentier podjął wyzwanie i zdołał znacznie zwiększyć produkcję. Zamiast kontynuować kopanie, jak poprzednio, podążając za strumieniami słonej wody, udaje mu się lepiej zlokalizować zasolone warstwy geologiczne, a tym samym zorganizować znacznie wydajniejszą operację. Wielka Rada Vaud przyznaje mu obywatelstwo dnia20 maja 1820. W dowód wdzięczności państwo Vaud wybudowało mu w latach 1825-1827 willę w Les Dévens w Bex , według planów inżyniera kantonu Adriena Picharda . W miejscowości Bex on odsłonięto pomnik ku jego pamięci19 czerwca 1920. Uczestniczył w izolacji i zdobyciu źródła termalnego, co pozwoliło na rozwój Lavey-les-Bains .
Jean de Charpentier bardzo szeroko interesuje się naukami przyrodniczymi. Od 1814 roku jego badania geologiczne z Charlesem Lardym umożliwiły odmłodzenie formacji Alp. Ponadto gromadzi spore zielnik 26 000 gatunków, co czyni go jednym z najlepszych szwajcarskich botaników swoich czasów. Jednak badanie muszelek to jego największa pasja. Jej katalog mięczaków lądowych i rzecznych zawiera 3707 gatunków w 37570 egzemplarzach.
Nazwisko Charpentiera jest szczególnie związane z teorią lodowców i głazów. W 1840 r. w liście do geologa Bernharda Studera wspomina, że wLipiec 1815, podczas wycieczki w Wallis , w Val de Bagnes , rolnik z Lourtier, Jean Pierre Perraudin, powiedział mu, że w przeszłości lodowiec wypełniał całą dolinę, zszedł do Martigny, gdzie złożyłby ogromne bloki granitu. Ta teza, wyjaśniająca pochodzenie głazów narzutowych, wydawała się wówczas dość powszechna w populacjach górskich, ale pomysł ten nadal wydaje się nie do przyjęcia dla większości naukowców, którzy sądzą, że za przemieszczenie tych skał odpowiedzialne byłyby dawne powodzie. W tym samym roku 1815 de Charpentier po raz kolejny zetknął się z tymi zagadnieniami glacjologii przy okazji założenia Szwajcarskiej Akademii Nauk Przyrodniczych (ASSN), spotkania, na którym Henri-Albert Gosse zorganizował konferencję na ten temat. A w 1816 roku to sam Charpentier ujawnił ASSN podobne tezy Ignacego Venetza o transporcie ciężkich materiałów przez lodowce, sponsorując w ten sposób wejście Venetz do tego społeczeństwa. Rzeczywiście, opierając się na badaniu moren i głazów narzutowych rozsianych po całym terytorium, ten ostatni stawia hipotezę, że lodowce mogły być znacznie bardziej rozległe niż w jego czasach.
W 1818 roku , po katastrofalnym pęknięciu zapory lodowej na lodowcu Giétro , wypadku, który spowodował wiele ofiar śmiertelnych, inżynier kantonu Ignace Venetz , kierujący śledztwem, poprosił o ekspertyzę Jeana de Charpentiera. Venetz jest przekonany o powolnym przepływie lodowców i ich znacznym przedłużeniu na czasy geologiczne, tezę tę wyłożył jeszcze w 1829 r. w ASSN. Jednak teoria ta wciąż spotyka się z wielkim sceptycyzmem wśród współczesnych uczonych, w tym Charpentiera. Ten ostatni podejmuje więc całą kwestię, aby przekonać Venetza o swoim błędzie, ale w końcu dochodzi do odwrotnego rezultatu i jest przekonany o słuszności poglądów Venetza. Rozpowszechnił to nowe przekonanie na konferencji na ten sam temat w 1834 roku, jeszcze w ASSN. Wkrótce de Charpentier poznał Louisa Agassiza, któremu przekazał swoje nowo nabyte poglądy. Agassiz przejął je na własny rachunek, a opublikowanie przez tego ostatniego Etudes sur les glaciers w 1840 r., krótko poprzedzało Esej o lodowcach Charpentiera, opublikowanego w 1841 r. Ten ostatni został w konsekwencji pozbawiony, wraz z Venetzem, prymatu jego teoria lodowcowa.
Mason , jest członkiem loży La Réunion de Bex, należącej do Wielkiego Wschodu National Helvétique Romand.