Prawosławny patriarcha Antiochii | |
---|---|
1090-1100 |
Czynność | Kapłan |
---|
Religia | Prawosławie |
---|
Jan Oxite jest religijny greckiego Kościoła Prawosławnego , który żył na koniec XI TH i początku XII th wieku, patriarcha Antiochii Melchicki od 1089 do 1100 lub czasie pierwszej krucjaty , jak z " Jana IV ”lub„ John V ”.
Jego pseudonim jest Gentile wyspy Oxeia , jednego z Książęce ' Islands koło Konstantynopola , gdzie znajdował się klasztor, gdzie został pochowany, ale nie wiadomo, w jaki dokładnie okresy swojego życia przebywał tam (z wyjątkiem, oczywiście , okres bezpośrednio poprzedzający jego śmierć).
Cesarz Aleksy Komnen mianował go patriarchą Antiochii, gdy siedziba musiała być od jakiegoś czasu pusta, a miasto było okupowane przez Turków od początku 1085 roku . Nominacja ta miała miejsce z pewnością przed wrześniem 1089 r. , Datą synodu odbywającego się w Świętej Zofii, na którym dokumentacja wskazuje na obecność patriarchy Antiochii, którym może być tylko on. W swoim liście rezygnacji z patriarchatu z października 1100 roku mówi, że spędził dziewięć kolejnych lat „walcząc z ludźmi bardziej okrutnymi niż dzikie bestie”, tak że musiał najpierw przebywać przez jakiś czas w Konstantynopolu (w klasztorze Hodeges , siedziba patriarchów Antiochii w stolicy od czasu panowania Jana Tzimicèsa ) i powrócił na swoją siedzibę dopiero w 1191 lub 1192 , z pewnością po klęsce Pieczyngów, którzy oblegali cesarskie miasto29 kwietnia 1191.
Niewiele jest informacji na temat jego działalności biskupiej w Antiochii ( wspomina o tym Nicon de la Montagne Noire ). Z jego rezygnacji wiemy tylko, że doznał wszelkiego rodzaju zniewag ze strony Turków. Nie podaje żadnych szczegółów, a mamy tylko świadectwo krzyżowców, którzy oblegali miasto od października 1097 do początku czerwca 1098 , szczególnie bolesny okres dla chrześcijańskiego dostojnika: według Alberta d'Aix ( V , 1) był wtedy trzymany w kajdanach (i chroniony przed ranami), a „dość często” ( sæpius ) Turcy wieszali go na murach miasta za pomocą lin, w miejscu widocznym dla krzyżowców. Według tego samego kronikarza, a także Wilhelma z Tyru ( VI , 23), mieszkańcy Zachodu, po zajęciu miasta na początku czerwca 1098 r. , Przywrócili patriarchę na tron i w pełni uznali jego autorytet.
Koniec miesiąca miodowego między patriarchą a krzyżowcami najdobitniej opisuje Ordéric Vital ( X , 21): ludzie Zachodu od samego początku trwali w swoich łacińskich obrządkach, co wstrząsnęło wschodnimi chrześcijanami (i gdzie indziej mianowali łacińskich biskupów w kraju) ); po schwytaniu księcia Boemonda przez emira tureckiego (koniec lipca lub początek sierpnia 1100 r. ) rozeszła się pogłoska, według której patriarcha planował dostarczyć miasto Antiochii cesarzowi bizantyjskiemu; wkrótce potem, ze złości lub strachu, prałat opuścił miasto i nigdy nie wrócił. Schronił się w Konstantynopolu, gdzie w październiku napisał rezygnację. Po jego odejściu Zachód wyznaczył patriarchę łacińską w osobie Bernarda z Walencji .
Po powrocie do Konstantynopola wydaje się, że ustępujący patriarcha najpierw osiedlił się w klasztorze Hodeges . Ale popadł w gwałtowny konflikt z mnichami (w zachowanym liście określił establishment jako „jaskinię zbójców”) iw końcu musiał uciekać konno w nocy. Prawdopodobnie wtedy osiadł w klasztorze na wyspie Oxeia , gdzie zmarł. Ale nie znamy chronologii tych wydarzeń.
Zachowało się przed nim kilka tekstów: najpierw rozprawa o charyzmatariacie , w której zjadliwie potępia tę bizantyjską instytucję (polegającą na powierzeniu świeckiej administracji klasztorów, która czerpie z nich korzyści) i która poprzedza jego wyjazd do Antiochii (być może nawet po nominacji na patriarchę); następnie przemówienie skierowane do cesarza Aleksego Komnena , w którym nie waha się oskarżać władcy, z powodu jego polityki fiskalnej i alienacji majątku kościelnego, o bycie odpowiedzialnym za publiczne nieszczęścia, o sprawiedliwą karę boską, tekst, który zgodnie z aktualnymi aluzjami , musi pochodzić z początku 1191 r . ; ostrzeżenie dla basileis , w którym również potępia niesprawiedliwość i konfiskatę przedmiotów kultu; jego list rezygnacyjny z patriarchatu datowany na październik 1100 ; kolejny list skierowany do Świętego Synodu, w którym krytykuje naruszenie kanonów episkopatu; trzecia, w której opowiada o swojej ucieczce z klasztoru Hodeges .