Jan II z Blois-Châtillon
Stadtholder |
---|
Hrabstwo | |
---|---|
Pan ( w ) |
Narodziny | 1340 |
---|---|
Śmierć |
1380 lub 1381 Valenciennes |
Rodzina | Dom Châtillon |
Tata | Louis I z Blois-Châtillon |
Matka | Jeanne de Beaumont |
Rodzeństwo |
Guy II z Blois-Châtillon Louis II z Blois-Châtillon |
Małżonka | Mathilde de Gueldre (od1372) |
Dzieci |
Margaretha de Blois ( d ) Johan de Blois, Lord of Trélon ( d ) Jean bastard of Blois, Lord of Treslong ( d ) |
Jean II (zmarł w 1381 ) to drugi syn Ludwika I st Blois-Châtillon i Jeanne Beaumont , córka Jean de Beaumont , a brat Ludwika II , najstarszy i Guy II , młodszy.
Jego ojciec zginął w 1346 roku podczas bitwy pod Crécy . Podobnie jak w przypadku jego braci, jego majątkiem zarządzała matka aż do 1350 roku.
Był hrabią Blois i Dunois od 1372 do 1381, księciem Guelders z prawa swojej żony od 1372 do 1379, lordem Avesnes, Landrecies, Trelon, la Goade, Schoonhoven, Tholen itp.
Następcą hrabiego Ludwika II , jego starszego brata, w 1372 roku i żony, w tym samym roku, Mathilde de Gueldre , siostry Renaud III , dit le Gros i Édouard , książąt Gueldre, oboje zmarli w 1371 roku, a najstarsza córka Renauda II , znany jako Czarny , książę Gueldre i Sophie Berthout ( † 1329), Lady of Malines , jego pierwsza żona.
Z racji tego małżeństwa, Jean de Blois-Châtillon natychmiast został ogłoszony władcy geldrii, przez frakcję (The Heeckerens ) kierowanej przez biskupa Utrechtu , Arnold de Horn .
Ale Wilhelm VII z Juliers , syn Marie de Gueldre , siostry drugiego łóżka Mathilde, sam został wybrany księciem Guelders przez inną frakcję ( Bronckhorsters ).
Natychmiast zaangażował się w wojnę o sukcesję Gelderland , a przewagę skorzystał Guillaume de Juliers, wspierany przez Karola IV , króla Czech i cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego .
W 1377 roku Jean de Châtillon został zmuszony do opuszczenia Arnheim , gdzie założył swój dwór. W 1379 r. Zawarł transakcję z Guillaume de Juliers, który przyznał mu roczną emeryturę za zrzeczenie się jego praw.
Nie pozostawia dzieci Mathilde de Gueldre , które przeżyły go do 1384 roku.
Ale zostawia dwóch bękartów swojej kochanki Isabeau d'Isberghes: