Istislah lub istislah (w języku arabskim استصلاح, co można przetłumaczyć jako „układ”) to jedna z metod stosowanych w prawie muzułmańskim , gdy pytanie nie ma odpowiedzi w Koranie lub Sunna . Dla prawnika polega ona na ocenianiu najpierw przez uwzględnienie interesu całej społeczności muzułmańskiej, następnie interesu społeczności lokalnej, a na końcu interesu indywidualnego. Pojęcie to jest dość bliskie maslaha (biorąc pod uwagę ogólne zainteresowanie).
Większość muzułmańskich szkół prawniczych akceptuje tę zasadę, ponieważ interesy ludzkości prawdopodobnie przyniosą korzyści również jednostce. Jednak ta metoda nie może być zastosowana, jeśli jej wnioski są sprzeczne z wyraźnymi naukami Koranu lub Sunny. W Chaféites odmówić tej metody, ponieważ według nich jest zbyt subiektywne, a ponieważ interes publiczny zmienia się rzeczywistością.
Istilah uwzględnia cel Prawa (maqāsid al-Shari'ah). Te cele zostały naliczone przez al-Ghazali w liczbie pięciu : są to zachowanie religii, życia, rozumu, dóbr materialnych i ich potomków. Stanowią ducha prawa, któremu litera nie może zaprzeczyć. Andaluzyjski prawnik Chatibī podaje to samo.
Koncepcja istislah odegrała ważną rolę w pracy sunnickiego prawnika Raszida Ridy (zm. 1935), który uważa, że hadis „nie szkodzi, nie ma kary” jest podstawową zasadą prawną. Rida uczynił istislah „główną, a nie pomocniczą zasadą w definiowaniu prawa ... [co] czyni adaptacje bardziej elastycznymi”. Dzięki tej metodzie niektóre prawa człowieka można uznać za islamskie. W Egipcie za takim podejściem opowiedział się Najwyższy Trybunał Konstytucyjny, który zatwierdził sprawiedliwe środki przynoszące korzyści kobietom, nawet jeśli wydawały się sprzeczne z zasadami klasycznego szariatu . Istislah okazała się być skuteczna w rozwiązywaniu kwestii bioetyki, dla której muzułmańskie orzecznictwo nie było precedensu.
Ostatni akapit jest w większości zaczerpnięty z angielskiej wersji Wikipedii.