Inżynierii tkankowej i inżynierii tkankowej (w języku angielskim , inżynieria tkankowa ) jest zbiorem technik wykorzystujących zasady i metody inżynierii , z hodowli komórkowej , z nauki o życiu , od inżynierii materiałowej , aby zrozumieć relacje między strukturami i funkcjami normalnego i patologicznego ssaków tkanek w celu opracowania biologicznych substytutów, które mogą przywrócić, utrzymać lub poprawić funkcje tkanek. Obejmuje w szczególności identyfikację i opanowanie biochemicznych i fizykochemicznych czynników kontrolowanego wzrostu tkanki. Często opiera się na konstrukcji lub zastosowaniu „rusztowania”, które będzie wspierać wzrost nowej żywej tkanki, zwykle do celów medycznych. Definicje inżynierii tkankowej obejmują szeroki zakres zastosowań; termin ten jest związany ze wszystkimi zastosowaniami, które naprawiają lub zastępują części tkanek lub całe tkanki (np. kości, chrząstki, naczynia krwionośne, pęcherz, skóra, mięśnie itp.). Często naprawiane tkanki muszą mieć określone właściwości mechaniczne i strukturalne (dla prawidłowego funkcjonowania organizmu).
Narządy poddane bioinżynierii można uzyskać metodami inżynierii tkankowej opartymi na odkomórkowionej tkance lub sztucznym rusztowaniu. Obecnie w pracach eksperymentalnych badano inżynierią tkankową struktury wydrążonych narządów nabłonkowych - pęcherza, tchawicy, naczyń krwionośnych.
Nauka ta, choć często klasyfikowana jako podobszar biomateriałów, ma taki zakres i znaczenie, że można ją uznać za dziedzinę samą w sobie.
Termin ten był również stosowany w odniesieniu do wysiłków zmierzających do spełnienia określonych funkcji biochemicznych poprzez (ponowne) wykorzystanie naturalnych komórek w sztucznie wytworzonej pożywce (np. Sztuczne serce, trzustka, nerka lub wątroba).
Termin „medycyna regeneracyjna” był używany jako synonim inżynierii tkankowej, ale medycyna regeneracyjna częściej odnosi się do wykorzystania komórek macierzystych lub komórek progenitorowych do wytwarzania danych tkanek.
Od początku XXI wieku starano się drukować tkankę kostną w trzech wymiarach. Szybkie prototypowanie (PR) zostało wykorzystane w inżynierii tkankowej do wytwarzania trójwymiarowych (3D) porowatych struktur z technik druku 3D , które oferują nowe możliwości złożonych struktur z w pełni połączoną siecią porów. Możliwe jest łączenie mikro i makroarchitektury z coraz większą precyzją. Badania koncentrują się na opracowywaniu materiałów biokompatybilnych i / lub biodegradowalnych. Tak więc mieszanina proszków polimerowych na bazie skrobi ( skrobia kukurydziana , dekstran i żelatyna mogła być ostatnio używana do druku trójwymiarowego. Obróbka końcowa może poprawić właściwości mechaniczne i chemiczne struktury, które można ocenić za pomocą mikroskopu elektronowego. , ale także poprzez różnicową kalorymetrię skaningową, analizę porowatości, próby ściskania, odporność na ścinanie lub rozciąganie itp.