Silnik HM-7 to kriogeniczny silnik rakietowy opracowany przez European Propulsion Company do napędzania trzeciego stopnia rakiety Ariane 1, która została po raz pierwszy użyta w 1979 roku .
Początkowo siła ciągu wynosiła 60 kN i trwała 780 sekund. Silnika HM-7 nie można ponownie zapalić. Jest to pierwszy silnik rakietowy wykorzystujący tlen i ciekły wodór, który był masowo produkowany w Europie. Silniki z rodziny HM-7 były używane na rakietach Ariane 2 , 3 , 4 i są obecnie wdrażane w górnym stopniu rakiet Ariane 5 typu ECA (wersja mogąca umieścić około 10 ton na geostacjonarnej orbicie transferowej).
Ulepszona wersja, oznaczona jako HM-7B i przenosząca 64,8 kN, została użyta po raz pierwszy w rakiecie Ariane 3 na pokładzie 4 sierpnia 1984. Rakieta Ariane 5 ECA wykorzystuje jeszcze mocniejszą wersję, zapewniającą 70 kN przez 970 sekund (nazwa silnika nie została zmieniona). Planuje się, że silnik HM-7B zostanie zastąpiony silnikiem Vinci, który będzie montowany na rakiecie Ariane 6 .