Hotel Chanaleilles

Hôtel de Chanaleilles to prywatna rezydencja znajduje się w Paryżu , we Francji , który nosi nazwę różnych rodzin, które posiadał go kolejno: markiz de Barbençon, książęta Chimay i hrabiów Naléche.

Lokalizacja

Znajduje się on w n °  2 z Chanaleilles ulicznych na rogu Rue Vaneau w 7 th  dzielnicy Paryża . W XVIII -tego  wieku, wejście było n o  186 rue de Babylone i ogrodów przedłużony do Invalides Boulevard .

Historia

To odwieczne szaleństwo , które gościło ukochane księcia Maine , zostało zbudowane około 1770 roku przez markiza de Barbançon, prawdopodobnie Auguste'a Jean-Louis Antoine du Prat de Barbençon (1714-1777). Jest to niski i wydłużony budynek, którego ogrody rozciągały się niegdyś do rue de Babylone i bulwaru des Invalides , który został zmodyfikowany w ostatnich latach panowania Ludwika XVI . Jego układ wnętrz i wystrój zostały później gruntownie zmienione. Został sprzedany jako własność narodowa podczas rewolucji, a następnie wystawiony na loterię, którą wygrała starsza pani z prowincji. Nieruchomość została sprzedana Paulowi Barrasowi (1755-1829), który był również byłym kochankiem Madame Tallien, z domu Theresia Cabarrus , księżnej Chimay (ex M me  Tallien ), której w 1799 roku finansował Gabriel-Julien Ouvrard (1770-1804). ) nabyłby go, aby ofiarować go madame Tallien, w której był zakochany i która dała mu kilkoro dzieci -.

Przyjęła tu do 80 osób.

W 1840 roku przeszedł na własność markiza de Chanaleilles, którego nazwę zachowa. Sosthène de Chanaleilles mieszkał tam z rodzicami, kiedy został ochrzczony w 1844 roku .

Nowoczesne skrzydło nad ogrodami zostało zbudowane w latach 60. XX wieku dla armatora Stavrosa Niarchosa (1909-1969), który stał się właścicielem hotelu w 1956 roku i zlecił jego renowację.

Opis

Był to budynek parterowy, przeznaczony na przyjęcia. Wejście znajdowało się wówczas na froncie, dziś z boku przez małe pomieszczenie w półrotundzie pełniące funkcję przedsionka, z którego na szafę wchodzą antyki. Nie jest to już ta, którą znała Madame Tallien. Dziś podłogę tego pokoju ozdobił Emilio Terry (1890-1969), rozetą z marmurowej intarsji w różnych kolorach. W głębi gabinet z antykami. Pokój jest ozdobiony przez Emilio Terry'ego hebanowymi kolumnami z brązowymi kapitelami, których podstawa jest z mahoniu i gzyms o tej samej esencji.

Dodane później lewe skrzydło zostało zniszczone, a następnie odbudowane nieco wyżej o 20 cm, aby umożliwić montaż stolarki Stavros Niarchos.

spoczywa na cokole, który został zamurowany podczas wznoszenia dzielnicy po powodzi w 1907 r., pierwotnie obejmował:

• biały salon:

Boazeria pochodzi z okresu Directoire, została przemalowana, a jej złoto odnowiono podczas prac w 1956 roku, ma biały marmurowy kominek z czasów Madame Tallien. Okna wychodzą na kwietnik, który zajął miejsce starego angielskiego dziedzińca .

• sypialnia:

duży, ozdobiony pięknymi płaskorzeźbami, hebanowe łóżko o innym i ostrzejszym stylu niż pani Récamier, zwieńczone bardzo szerokim i bardzo wysokim baldachimem w kształcie okrągłego namiotu, wspartego na dziobie złotego pelikana. Zasłony są z białej i karmazynowej satyny, obszyte złotymi frędzlami i opadają wielkimi fałdami na podłogę, mówi współczesny.

• Perystyl kolumnowy znany obecnie jako duża żółta galeria:

Madame Tallien zamknęła je sześcioma francuskimi oknami wychodzącymi na ogród. Zainstalowała wspaniały parkiet z inkrustowanego dębu, mahoniu, palisandru, jaworu i amarantusa. Po lewej francuskie okna wychodzą na ogrody, a po prawej na rząd salonów: gabinet dżentelmena, biały buduar, duży czerwony salon, który zachował korynckie kolumny i złocony sufit. Zasadniczo kończy się salonem, w którym właściciel eksponatów we francuskich oknach przekształcił się w gabloty najpiękniejszych dzieł z jego kolekcji Puiforcat , przekazanej w całości do Luwru z prawem użytkowania kilku sztuk. Zespół konstrukcji w kształcie litery T, ten ostatni salon rozpoczyna drążek tego T. W prawym skrzydle znajdują się dwie jadalnie dzieci i rodziców, które zajmują jeden koniec. Poprzeczki skrzydło z boazerią i parkietem w intarsji zaliczane do zabytków oraz stare części budynków. W lewym skrzydle buduar z białą boazerią z trzech odcieni złota z gabinetu w pałacu Paar w Wiedniu, w którym Maria Antonina wyszła za mąż za pełnomocnika w Wiedniu. Następnie duży salon zwany lakierami, w którym umieszczono dużą stolarkę Regency w chińskim lakierze o wysokości 4,85 m. Na piętrze sypialnie dla dzieci.

• Dziedziniec wejściowy i ogród francuski, pogłębiony ponownie, odzyskuje swój pierwotny poziom, znajduje się poniżej ulicy o metr osiemdziesiąt. Wszystkie ściany otaczające ogród kratkowane są w kolorze zielonym.
• piwnica:

Został przywrócony do życia przez zniesienie angielskiego dworu, są usługi. Okrągła łazienka w piwnicy (po 1799 r. ) Dla pani Tallien jest jedną z najstarszych w Paryżu. Jest to okrągły pokój o niewielkich rozmiarach. Basen z czarnego marmuru, umieszczony w lustrzanej wnęce. Cokół zdobi sztukateria złotym karpiem pływającym, sufit pomalowany w rybie łuski, z dużą rozetą z jasnego marmuru na ziemi, otoczoną fryzem. Na drzwiach z wzorem rombu te po lewej są listwowe, aby umożliwić ogrzewanie pomieszczenia.

Elewacje i dachy, z wyjątkiem nowoczesne skrzydło na ogrody, starą stolarkę i sztukaterie pracy galerii, drewniane podłogi z wyspami i ogród zostały zarejestrowane na zapasowy inwentaryzacji zabytków dekretem17 sierpnia 1945.

Uwagi i odniesienia

1. komunikatu n O  PA00088706 , podstawy Mérimée , francuskie Ministerstwo Kultury
2. patrz Hôtel de Chimay , Joseph de Riquet de Caraman, książę Caraman, a następnie w 1843 r. 17 książę Chimay (1808-1886), najstarszy syn Madame Tallien (Theresia de Cabarrus), był mężem Émilie de Pellapra , wdowa po hrabstwie Brigode, która została uznana za córkę Napoleona I. Jednym z ich dzieci był rzeczywiście Joseph de Riquet de Caraman, 18.książę Chimay, pierwszy żonaty mąż Marie Joséphine Anatole de Montesquiou-Fezensac, dlatego wśród ich dzieci znajdujemy hrabinę Élisabeth de Riquet de Caraman-Chimay, hrabinę Henry Greffulhe, której , żona Armanda, 12. księcia Gramont, była prababką młodego, piętnastego księcia Antoine'a.
3. Według Arsène Houssaye
4. Michel Bruguière, Dictionary of Napoleon , Fayard editions, t.II, str.443-444
5. . Księżniczka Chimay w Madame Tallien, rojalistka i rewolucjonistka, mówi wbrew temu, co twierdzi Arsène Houssaye , że kupiła hotel autentycznym aktem przekazanym przed M ° Larcher 28 Pluviôse VII roku (16 lutego 1799) za sumę 50 000 fr.
6. JF Reichhardt, A Winter in Paris under the Consulate , Plon et Nourrit, 1896.
7. Alexandre Gady , The Mansions of Paris from the Middle Ages to the Belle Époque , Paris, Éditions Parigramme, 2008, s.  167 .

Załączniki

Źródła bibliograficzne

• „Hôtel de Chanaleilles staje się najwspanialszą rezydencją Paryża”, Connaissance des arts , n ° 105,Listopad 1960, str. 74–85.

Powiązane artykuły

• Rue de Chanaleilles
• Lista zabytków w 7 th  dzielnicy Paryża

Linki zewnętrzne

• Hotel Chanaleilles