We Francji, pod rządami Ancien Régime , Wielka Rada była formacją sądowniczą Rady Królewskiej .
Stworzony z inicjatywy Guy de Rochefort , kanclerza Francji , przez edykt sierpnia 1497 , a następnie potwierdzone w 1498 przez Ludwika XII , Grand Rada została pierwotnie przeznaczony do łagodzenia Rady Królewskiej wniosków sądowych, które zostały skierowane do niego przez sądzonych.
Pod przewodnictwem kanclerza Francji i złożona z określonego sztabu oficerów (właścicieli ich urzędów) Wielka Rada miała jurysdykcję terytorialną rozciągającą się na całe królestwo. Z drugiej strony miał tylko kompetencje do przypisania, zależnie od woli królewskiej, i mógł być zajęty:
Pod koniec Ancien Régime, Wielka Rada składała się z pierwszego prezydenta, ośmiu prezydentów, czterdziestu ośmiu radnych, prokuratora generalnego, prokuratora generalnego i ośmiu zastępców, do których należy dodać sekretarzy, urzędników i komorników.
Czasami krytykowana jako wyjątkowa jurysdykcja, Wielka Rada została zniesiona po raz pierwszy za Ludwika XV , na mocy edyktu, który król zarejestrował w Lit de Justice wKwiecień 1771. Podano wówczas powody, dla których Wielka Rada nie była już użyteczna w kontekście reformy sądownictwa kanclerza Maupeou , który ustanowił Rady Najwyższe, które umożliwiły absolutorium parlamentowi paryskiemu . Odrestaurowany przez Ludwika XVI, który zdecydował się porzucić reformy Maupeou, jest ostatecznie stłumiony przez sztukę. 13 ustawy z 6, 7 i11 września 1790.