Wielki Kapucyn

Wielki Kapucyn
Wielki Kapucyn, masyw Mont-Blanc
Geografia
Wysokość	3838  m
Masywny	Masyw Mont-Blanc ( Alpy )
Informacje kontaktowe	45 ° 51 ′ 06 ″ na północ, 6 ° 53 ′ 53 ″ na wschód
Administracja
Kraj	Francja
Region	Owernia-Rodan-Alpy
Departament	Haute-Savoie
Wniebowstąpienie
Pierwszy	24 lipca 1924przez Enrico Augusto, z Adolphe Rey , Henri Rey i Louis Lanier
Najprostszy sposób	z Aiguille du Midi
Geologia
Skały	Granit
Rodzaj	Skalista wychodnia
Geolokalizacja na mapie: Haute-Savoie Wielki Kapucyn Geolokalizacja na mapie: Francja Wielki Kapucyn

Grand Capucin , uważany za główny szczyt dla alpinistów i wspinaczy, jest jednym z najpiękniejszych granitowych monolitycznych kompleksów typu w tej Alp .

Imponujący w kształcie obelisku Wielki Kapucyn wznosi się prawie 400 metrów nad Olbrzymim Lodowcem i wykazuje rzadką pionowość, która od kilku pokoleń przyciąga wspinaczy ze wszystkich pasm. Rano wschodnia fasada zostaje podpalona w słońcu, a ściana z czerwonego granitu rozjaśnia się w olśniewających kolorach.

Lokalizacja i dojazd

Z Mont Maudit na południowym zachodzie, grzbietem Brenva i La Tour Ronde na południu, bezpośrednio nad południową częścią Glacier du Géant , Grand Capucin znajduje się na końcu wschodniej ściany góry. Blanc du Tacul obok Petit Capucin i Pointe Adolphe Rey .

Najbliższe ostoje to Torino (3322  mi 3375  m ) oraz Cosmiques (3613  m ). Z kolejki linowej Aiguille du Midi zejdź na wschód na wysokość 3670 m , a następnie kieruj się na  południe, aby minąć Gros Rognon po prawej stronie i Pointe Lachenal po lewej (Col du Gros Rognon). Jedź dalej lodowcem Géant na południowy wschód do piramidy Tacul i punktu Adolphe Rey. Omiń punkt na zachodzie, przejdź przed Królem Syjamu i Petit Capucin do podnóża Wielkiego Kapucyna. Spacer trwa około 3 godzin w zależności od warunków pogodowych i pory roku. Dostęp z Pointe Helbronner jest szybszy i łatwiejszy, przechodząc u podnóża północnej ściany Tour Ronde.

Historia

Ciąg wielu małych nawisów obecnych wszędzie na ścianie sprawił, że starzy alpiniści zaczęli myśleć, że szczyt ten pozostanie niedostępny.

Sam szczyt został zdobyty po raz pierwszy zachodnim stokiem w 1924 roku przez Enrico Augusto, Adolphe Rey , Henri Rey i Louis Lanier, którzy pomagali sobie tyczką i hakami.

Dopiero 25 lat temu, pomimo reputacji tej góry, Walter Bonatti zdecydował się zmierzyć z imponującą wschodnią ścianą. Po znalezieniu kolegi z drużyny Monza, Camillo Barzaghi, obaj wyruszyli na podjazd24 lipca 1950, ale zaskoczeni burzą z pierwszych wyciągów, musieli się poddać.

Trzy tygodnie później Bonatti, który znajduje nowego towarzysza liny imieniem Luciano Ghigo, ponownie wyrusza do ataku na Wielkiego Kapucyna. Dzięki mniej kapryśnej pogodzie niż przy pierwszej próbie, dwaj wspinacze pokonują dużą część wspinaczki w ciągu pierwszych trzech dni. Niestety, na trzecim biwaku żywioły są ponownie uwalniane wraz z pojawiającym się wiatrem i śniegiem. Mimo to starają się dokończyć swój projekt, ale napotykają trudność godną reputacji Wielkiego Kapucyna, płytę o długości czterdziestu metrów równą jak pion (6C +). Po raz kolejny zapada decyzja o wycofaniu się i zejście, które okaże się długie i niebezpieczne, wyposażone w zamarznięte liny konopne.

Pokonanie tego szczytu zajmie rok i trzecia próba. To ten sam tandem, który powtarza20 lipca 1951i tym razem pokonanie dystansu otwartego już w poprzednim roku zajmuje im tylko dwa dni. Następnie przekraczają słynną czterdziestometrową „ścianę” i po raz kolejny stają w obliczu burzy meteorologicznej, która zmusza ich do biwakowania w bardzo niebezpiecznych warunkach. Dotarcie na szczyt i dotarcie do schroniska Torino w nocy i podczas burzy zajmuje im cały dzień następnego dnia. Ta trasa nazywa się teraz trasą Bonatti i jest pierwszą z tej nazwy.

Dokonując tego wyczynu, Walter Bonatti po raz pierwszy zastosował w wysokich górach sztuczną technikę wspinaczkową wypróbowaną w Dolomitach w latach trzydziestych XX wieku .

W rezultacie niektórzy alpiniści dewaluują jego osiągi, krytykując użycie zbyt ciężkiej logistyki podczas podjazdów, zbyt wielu haków, zbyt dużej ilości złomu, co ma tendencję do minimalizowania sportowej strony wspinaczki. Wywiązała się debata na temat pojęcia sprzętu, w którym Bonatti bronił swojej wizji alpinizmu. W dzisiejszych czasach i po wielu postępach w wyposażeniu wspinaczy, prawie wszystkie trasy otwarte w Grand Capucin są dostępne bez uprawiania „  sztucznego  ”.

Istniejące utwory

Różne trasy są opisane w kolejności, zaczynając od południowego-południowego-zachodu i skręcając w lewo wokół Grand Capucin:

• Widok od strony zachodniej.

• Widok od strony południowej.

Bibliografia

1. „  Klasyczna mapa IGN  ” w serwisie Géoportail .
2. (de) Stefano Ardito, Mont Blanc - Die Eroberung eines Bergmassivs , Karl Müller Verlag,2000
3. Walter Bonatti, Góry życia , wyd. Guérin ( ISBN  2911755456 )
4. Biografia Waltera Bonattiego
5. (en) Le Grand Capucin
6. Lista tras w masywie Mont-Blanc, grupa Combe Maudite - Le Grand Capucin