Louiseville strajk w 1952 roku był, z który azbestu w 1949 roku i że od Murdochville w 1957 roku , jeden z trzech największych strajków Spośród powojenny pozostał znany w zbiorowej pamięci Quebecu . Podobnie jak dwie pozostałe, pokazuje stronniczość rządu Duplessisa wobec pracodawców, a także metody przeciwdziałania taktyce presji strajkujących, którzy następnie wysuwali swoje żądania.
We wczesnych latach pięćdziesiątych fabryka tekstyliów Louiseville zatrudniała nieco ponad 800 tkaczy. Ich pracodawcą jest Associated Textile Company , spółka zależna w USA. WLuty 1952, firma i jej pracownicy, zrzeszeni w Konfederacji Pracowników Katolickich Kanady , od jedenastu miesięcy prowadzą negocjacje w sprawie nowego układu zbiorowego. Pracownicy, którzy pracowali 67 centów na godzinę, proszą o 20 centów podwyżki, podczas gdy pracodawca oferuje 8½ centów. Mimo wszystko związek przygotowuje się do przyjęcia oferty pieniężnej, gdy pracodawca zapowiada, że odmówi podpisania nowej umowy o pracę, dopóki nie zostaną zniesione 4 klauzule starego układu zbiorowego, a mianowicie klauzule warsztatu. a także ograniczające prawo pracodawcy do zmiany godzin i nakładów pracy w zależności od potrzeb produkcyjnych. 16 lutego negocjacje się załamały. Następnie robotnicy głosują na strajk 810 głosami do 16 głosów. Rozpoczęty 10 marca , jest zgodnie z prawem wszystkim, co jest bardziej legalne.
Ponieważ obie partie są zdecydowane pozostać na swoich stanowiskach, czas trwania strajku wydłuży się. Ze swojej strony rząd Duplessisa początkowo wydawał się stanąć po stronie strajkujących. Antonio Barrette , minister pracy, krytykuje nawet Associated Textile za wycofanie się z wcześniej zaakceptowanych ofert.
Latem strajk nadal trwa, a Quebec znajduje się w kampanii wyborczej . W lipcu Maurice Duplessis spotyka się z robotnikami, sympatyzuje z nimi i prosi ich o oddanie mu głosu w wyborach. Jednak jego pozycja zacznie się zmieniać po przegranej.
W lipcu firma Associated Textile zaczęła zatrudniać strupy i wznowiła pracę w fabryce. Na liniach pikiet rośnie napięcie. Strajkujący starają się nie dopuścić do przedostania się strupów do fabryki, co nie pasuje do firmy, która prosi policję o pomoc. 21 lipca rozpędził strajkujących, którzy ponownie chcieli uniemożliwić strajkującym przejście.
Ze swojej strony strajkującym udało się wzbudzić sympatię opinii publicznej. W sierpniu rada miejska Louiseville nawet głosuje nad wnioskiem o ich poparcie. Duchowni proszą również towarzystwo o dolewanie wody do ich wina.
Wydaje się, że Maurice Duplessis zmienił zdanie od czasu wyborów. W wywiadzie mówi, że postrzega strajkujących jako źródło anarchii, a strajk jako atak na prawa pracodawców do prowadzenia działalności według własnego uznania.
4 października nowa demonstracja strajkujących ponownie staje się brutalna. Wiceprzewodniczący związku, Victor-Alfred Héroux , został aresztowany i oskarżony o spiskowanie w celu zainicjowania strajku i usiłowanie jego nielegalnego przedłużenia. Przez kilka tygodni strajkujący nie pojawili się pod bramą fabryki.
Pikietowanie zostanie wznowione 8 grudnia . Strajkujący ponownie próbowali siłą uniemożliwić 450 łamaczom wejście do fabryki. Policja angażuje się i pomaga im wejść. Następuje panika, napastnik zostaje aresztowany. Zdenerwowani demonstranci wycofali się, ale następnej nocy za hotelem w Louiseville wysadzono autobus.
Następnego dnia, 09 grudzień , Jean Marchand , wice-prezes CTCC i René Gosselin , prezes Federacji Włókiennictwa, odwiedź strajkujących. René Gosselin deklaruje, że walka toczy się z potężną amerykańską firmą, nawet jeśli fabrykę obsługują francuskojęzyczni Kanadyjczycy . Ze swojej strony Jean Marchand wspomina, że strajk był legalny przed wyborami, a potem nagle stał się nielegalny. Zapowiadają organizację dużej parady protestacyjnej w czwartek 11 grudnia . W międzyczasie proszą o unikanie wszelkich nielegalnych działań.
Wygląda na to, że OPP chciała uniemożliwić demonstrację. Niektórzy związkowcy w tamtym czasie postawili hipotezę, że policja zatrudniała prowokatorów. W każdym razie11 grudniaGdy tylko zaczyna się parada protestów, demonstranci zaczynają strzelać kamieniami i śnieżkami w policję. Ten ostatni, który zwiększył swój personel do 60 policjantów, przeczytał ustawę o zamieszkach zakazującą wszelkich publicznych demonstracji. Następnie rzuca w demonstrantów kanistrami z gazem łzawiącym i ładuje ich pałkami. 300 demonstrantów szybko się rozeszło. Kilku strajkujących, zagazowanych i pałkami, zostało aresztowanych.
Policja postanawia wówczas zainwestować teren związku, w którym wybucha bójka. Oddano strzały, jedna osoba zostaje ciężko ranna. W ciągu dnia 5 osób zostało rannych, a 30 aresztowano.
Ustawa o zamieszkach zostaje zniesiona w niedzielę 14 grudnia . Tego samego dnia ksiądz z Louiseville mówi w swoim kazaniu o niesprawiedliwości społecznej i prosi rząd o interwencję.
CTCC zaczął poważnie rozważać strajk generalny wszystkich swoich członków w całej prowincji Quebec w celu wspierania robotników Louiseville. Oświadczenie Maurice'a Duplessisa sprawi, że zmieni zdanie. Plik14 stycznia 1953, oświadcza, że Tim Buck , czołowy członek Kanadyjskiej Partii Komunistycznej , zinfiltrował kierownictwo strajku i wzywa CTCC do przeprowadzenia strajku generalnego. Otwarcie oskarża związek o to, że był manipulowany przez komunistów w sprawie Louiseville.
Oskarżenia są absurdalne, ale przywódcy CTCC obawiają się ich wpływu na ludność. Mówią, że potępiają „ducha zemsty rządu, który pozostawił w cieniu działania Associated Textile”, ale decydują się porzucić pomysł strajku generalnego, który można było zinterpretować jako „strajk polityczny”.
Plik 10 lutego 1953, Pracownicy Associated Textile decydują się na powrót do pracy. Ich zarobki wzrastają o 12 centów za godzinę, ale to jedyny zysk. Warsztaty związkowe są odrzucane. Firma zachowuje możliwość zmiany godzin i obciążenia pracą według własnego uznania. Ponadto wielu z 800 pracowników nie jest ponownie zatrudnionych.
CTCC uważa tę sprawę za przegrany strajk.